Eerste indrukken

Het vertrek

Donderdag 16 oktober

Donderdag was de laatste dag voor vertrek, wat aardig wat gestress rondom belastingpapieren opleverde en ik wist ook de hele dag zeker dat ik het echt nooit ging redden om mijn huisje schoon te krijgen en tegelijk te voldoen aan de British Airway bagage eisen. Maar gelukkig toen rond 8en Esther en Judith kwamen borrelen was ik er helemaal klaar voor. Twee grote bagpacks gepakt, en mijn handbagage: een trolley, een gitaar en een laptop. Huisje blinkend schoon (voor mezelf heb ik het nooit zo schoon gemaakt) en alleen de laatste flessen drank stonden er nog om op te maken. Ilonca en Dorien kwamen langs voor de port en zo had iedereen wel iets om leeg te maken. Helena was natuurlijk ook van de partij en al met al werd het een heel gezellige avond. Het boek ‘de vliegeraar’ ruilde ik voor een fiets en vervolgens was het een beetje kerst, want de dames konden mijn kratje met laatste voedingsresten leegmaken (waar ik er op terugkijkend nog minstens een maand op had kunnen leven). Geven is belangrijker met kerst dan nemen, dus dan heb ik dat ook weer gehad voor dit jaar. En het was natuurlijk vooral superfijn om mijn vriendinnetjes nog even gedag te kunnen zeggen op deze manier.

Vrijdag 17 oktober

Wat is het lastig opstaan als je weet dat je je fijne bedje voor een aantal jaren gedag gaat zeggen. Ook nog even voor het laatst genoten van mijn bad en vervolgens was het opschieten om met Moniek naar de bank te gaan om nog op het laatste moment een machtiging te regelen. Gelukkig ging dat allemaal vlotjes en konden we al snel volgeladen op weg naar Schiphol. Erg fijn dat Moniek, Bas en Kyan nog terug zouden gaan om de laatste spullen uit mijn huis te ruimen, want zo vlak voor vertrek ging ik natuurlijk van alles vergeten.

Op Schiphol ook pa en ma, Geo met de kids ontmoet en even later kwamen ook Lies en Karel langs. Het is toch wel erg moeilijk op Schiphol om dag te zeggen tegen iedereen, maar ja, even doorbijten, slikken en met natte oogjes de paspoortcontrole door. Tot Londen mocht ik mezelf zielig vinden en vanaf Londen ging ik samen met Lieve, die ik daar ontmoette, me verheugen op een nieuw avontuur.
De vlucht verliep soepeltjes en ik heb zowaar nog even kunnen slapen.

Zaterdag 18 oktober
Om half 7 s ochtends was het heerlijk warm op Lusaka Airport. Wij wisten het nu voor de 2de keer voor elkaar te krijgen om zo’n beetje als laatste door de controles te komen, terwijl we toch echt niet de laatsten uit het vliegtuig waren. Moet geloof ik nog even leren hoe je hier in een rij moet staan zonder dat allemaal mensen voor weten te dringen. Dat duurde al met al nog een dik uur. David, onze voorlopige manager, kwam ons ophalen en al onze bagage paste net in zijn auto. Hij reed ons langs een supermarkt waar we wat essentiele boodschappen (vooral veel water) konden inslaan en we kochten een nieuwe sim kaart zodat we nu ook een zambiaans mobiel nummer hebben, wel erg handig.
David zette ons een behoorlijk stuk uit het ‘centrum’ af bij Gossner Mission, waar we voorlopig ons ‘guesthouse’ hebben. Collega Hans had verteld dat het ‘basic’ maar ok was, en wat hij onder basic verstaat valt ons alleszins mee!
Een prachtige tuin, heerlijke veranda, superschone en goed verzorgde kamers en een ruime keuken met koelkast waar we zelf kunnen koken. Helemaal perfect dus.
Het is wel jammer dat we waarschijnlijk wat kamers zullen moeten hoppen, omdat het niet altijd allemaal vrij was, maar dat moet dan maar. (ook nog een nacht of 3 in kamers die niet erg best zijn, maar dat is vast wel uit te houden). Maar we mogen gebruik blijven maken van de veranda en keuken, dus dat is ideaal. Hier kunnen we het wel een tijd uithouden, wat ook wel nodig gaat zijn. Het ziet ernaar uit dat ik inderdaad de ‘madam I will make sure your house will be ready when you arrive’ zoals ik al had verwacht heel flexibel moet interpreteren. Toen ik de beheerder belde dacht hij dat het zeker nog wel een paar weken zou gaan duren.

Na een lekkere douche konden we lekker uitblazen op de veranda. De bomen in de tuin van de mission staan in volle bloei, de paarse jakaranda is weliswaar tegen het eind van zijn bloeiperiode, maar de franchipani, bouganville, oleanders, hibiscus, en helemaal bijzonder is de vurige flamboyant boom die in volle bloei staan. Het valt me op dat het sowiezo al een stuk groener is dan bij mijn vorige bezoek, nu heel af en toe de eerste regen begint te vallen. Dat voelt toch wel een stuk beter dan het droge land dat ik in augustus zag.

Na een tijdje relaxen, zijn we op pad gegaan om de omgeving te verkennen. Het is zo’n 40 minuten wandelen naar het dichtsbijzijnde shopping centre. (we konden natuurlijk een taxi nemen, maar vonden het wel fijn onze benen even te strekken na een lange vlucht). In de Melissa supermarkt hebben we nog wat spulletjes gekocht om het weekend te kunnen eten. Er zijn op het moment opvallend weinig verse groenten, de groenten die er liggen zijn prima eetbaar, maar zijn duidelijk geexporteerd. Gelukkig merkten we tijdens het wandelen dat er toch wel veel verse vruchten rijp aan het worden zijn, de mango’s, avocados, guavas en limoentjes zijn goed op weg. Dus nog even geduld en dan kunnen we daar van genieten.

Teruggekomen bij het guesthouse was het een gezellige boel, we ontmoetten Hans, een Deen die hier voor zaken is, Anthony – die in het onroerend goed zit en Allison die schoolhoofd is helemaal in het Noorden van Zambia. We aten met zijn allen en hebben de hele avond nagetafeld en veel geleerd over Zambia. Dat is toch een groot bijkomend voordeel van een guesthouse, je ontmoet makkelijk mensen, die allemaal heel bijzondere verhalen te delen hebben.

Zondag 19 oktober

Lekker geslapen gelukkig dus lekker relaxed de zondag begonnen met een goed ontbijtje. Na het ontbijt zijn Lieve en ik op pad gegaan omdat ik toch wel erg graag mijn nieuwe huisje wilde gaan kijken. Dus namen we een taxi naar Lukasu Road waar de bewaker ons binnen liet en het huis aan ons toonde. Er moet nog behoorlijk veel gebeuren in het huis, maar ik kan er wel doorheen kijken en zie mezelf er wel zitten. Het huis heeft niet veel ramen, maar dat is voor de zon wel prettig. En aan de achterkant is een patiootje waar ik ook prive buiten kan zitten en nog een leuke tuin voor mezelf kan gaan ‘aanleggen’. Ik werd helemaal blij toen ik om de hoek de prachtige tuin zag die erbij hoort. Een heel ruim grasveld, met een aantal bomen, waaronder een avocado en limoen boom. En last but not least een mooi zwembad waar ik ongetwijfeld veel baantjes in ga trekken. (hij is gelukkig groot genoeg voor baantjes, ook al zijn het kleine, ik schat een meter of 10).

Na het huis bekeken te hebben bleek de lokatie helemaal perfect: om de hoek ligt gewoon een openbaar zwembad, met olympische afmetingen! (50 m. Dus). Super.

We liepen een rondje in de wijk en het leek me een heerlijk wijkje, waar ik me heel prettig voelde, dichtbij het centrum, op loopafstand van een grote shopping mall en een aantal restaurantjes aardig in de buurt. De straten waren ook heerlijk rustig (ok het was wel zondag) en overal staan jakarandas en flamboyant bomen aan de straatkant.

Tegenover de compound waar ik kom te wonen staat de Internationale school. Heel toevallig was er net een Indiaas eetfestival gaande daar. Nou houd ik enorm van Indiaas eten dus we hebben ons heerlijk tegoed gedaan aan een birinyani rijst schotel met kip. De lassi viel helaas tegen. Het was een gezellige boel met allerlei kraampjes, een band en veel mensen. We ontmoetten alvast een Nederlandse met haar kinderen, die al wel gehoord had van Pier en Esther (die mij het huis hebben aangeraden op hun compound) dat ik zou komen. Blijft een klein wereldje.