Ultimate frisbee - afscheid en ontmoeten

Ultimate Frisbee

Ja hoor, jullie hebben er vast lang op gewacht, maar ik heb eindelijk eens een nieuwe (team)sport gevonden! Ultimate frisbee. Anna en Krista waren daar al eens vaker geweest, en hadden gevraagd of ik een keertje mee wilde. En aangezien het om de hoek bij me is, en bovendien pas om 11 uur begint- dus eindelijk eens geen sport waarbij je er voor dag en dauw uitmoet omdat het anders te warm is- wilde ik het wel eens proberen.
Zo, dat heb ik geweten...ik dacht dat voetbal een heftige sport is qua conditie, maar frisbee doet er zeker niet voor onder. Het lijkt trouwens wel veel op voetbal eigenlijk (hoe kan het ook anders), alleen dan met een frisbee in plaats van bal, en je mag niet ‘dribbelen’ (dus niet met de frisbee in de hand lopen). Er was een hele groep op de been, met name amerikanen en wat wel leuk van frisbee is, is dat het gemixt goed te doen is. Gezellige mensen, dus nog een reden om het vaker te gaan doen. En het is ook nog eens goed voor de conditie; we hebben meer dan 2 uur gespeeld! Dus ik ben een aardig tomaatje geworden. Sjonge wat een hitte zo midden op de middag – misschien toch beter om ’s ochtends vroeger te sporten. Daarintegen heb ik wel heel veel over voor lekker uitslapen en een relaxed ontbijtje.
Natuurlijk moest ik wel even goed oefenen om dat ding uberhaupt enigszins gemikt naar iemand te gooien, maar het ging toch aardig. Ik heb al wel afgesproken met wat mensen om te gaan oefenen op werpen en vangen.
Hoewel...t is even afwachten of het me wel gaat lukken om te oefenen. Met frisbee moet je veel bukken (vooral als je nog niet zo goed bent in vangen, of natuurlijk een beter excuus als iemand anders nog niet zo goed kan gooien). Dat vond mijn rug helemaal niet leuk. Nadat ik nu toch al zo’n 1,5 jaar verlost ben van mijn rugkwaal ben ik er nu toch weer doorheen gegaan. Niet zo heftig als ik wel eens eerder had gehad gelukkig, want dit keer kon ik wel zonder pijnstillers mijn bed uit. het zwembad is wel superfijn, daarin kan ik lekker de spieren soepel houden zonder pijn.
Helaas kon ik vandaag dus niet mee met Anna en Krista die een superleuk tripje hadden gepland om te gaan paardrijden bij een mini safaripark. Want het leek me niet dat mijn rug daar erg blij mee zou zijn. Ach ja, het was wel een erg duur uitje geweest anders, och jammer. Ach, ik heb nog tijd genoeg om het in te halen.

Afscheid en ontmoeten

Het is en blijft een komen en gaan van mensen in een land als Zambia. Gisteravond was ik door Anne meegevraagd naar een afscheidsetentje van vso’ers Taco, Lisette en Helene. Helene had ik al een paar keer gezien, Taco had ik een keer ontmoet en Lisette zelfs nog helemaal niet. En nu vertrekken ze al weer. Blijft vreemd hoe je zelfs na een avondje het jammer kan vinden dat mensen vertrekken. In het begin is het vooral mensen leren kennen hier natuurlijk, maar je weet altijd dat mensen ook zo weer weg kunnen zijn. Anne ziet nu een aantal van haar beste vrienden gaan. Gelukkig leer ik Anne net kennen, dus zo ontmoet ze gelijk weer nieuwe mensen.
Op weg naar huis ’s nachts barstte er een enorme bui los. Het water op de parkeerplaats stond zo’n beetje een halve ‘wiel’ hoog. De parkeerwachters (die overal altijd rondlopen) waren zo aardig om ons onder de parasol te escorteren naar de auto. Wat een ongelovelijke hoeveelheid water kan er hier naar beneden komen zeg. Misschien lijkt het ook wel heftiger, doordat er nauwelijks nagedacht is over de afvoer van zoveel water. Over de weg rijden is net alsof je door een beekje rijdt. Op sommige plekken zijn het meer rivieren, maar die plekken kennen we zo langzamerhand dus die vermijden we. Het had ook al dagen niet of nauwelijks geregend, dus de stortbui was er des te heftiger door. Het mooie van dit alles was dat ik thuis kwam en vol verbazing constateerde dat ik echt nergens ook maar een druppel water door het plafond zag komen. HOERA!
Dus nu hoop ik voorgoed afscheid genomen te hebben van de lekkage in mijn plafond (-;