Internationale Vrouwendag

How low can you go...

8 maart wordt overal ter wereld ‘vrouwendag’ gevierd. In Nederland is dat vrij onbekend misschien, maar in afrika is het enorm belangrijk dat vrouwen speciale aandacht krijgen. Zo wordt bijvoorbeeld aandacht gevestigd op hoe zij mannen kunnen betrekken in de verzorging van aidspatienten, hoe ze om kunnen gaan met het stigma vain aidspatient zijn, maar ook hoe belangrijk het is om kinderen te beschermen tegen malaria.

Er waren allerlei activiteiten georganiseerd in Lusaka. ’s Middags ging ik met Nadia, Elise, Marga en Saidi naar een sporttoernooi voor vrouwen. Dat was superleuk, vooral omdat ik eindelijk Zambiaanse meiden zag voetballen. Er waren aardig wat meidenteams dus ik greep meteen de kans om wat contacten te leggen. Blijkbaar begint het seizoen pas net, omdat je in het regenseizoen niet goed kunt voetballen. De mensen die ik sprak leken erg enthousiast over het idee dat ik als blanke wel met ze zou willen voetballen, of beter nog vrijwillig training zou willen geven. Dus we hebben wat nummers uitgewisseld en hopelijk komt er nog wat van. Ik moet natuurlijk wel een team vinden om de prachtige shirtjes aan te doneren die ik van mijn utrechtse damesvoetbalteam heb gekregen!

Verder waren er nog een aantal andere sporten: netbal, basketbal en zowaar ook cricket. En jaja, ook majorettes. Heel grappig om de typische ‘westerse’ majorette pasjes gecombineerd te zien worden met heupgeschud. Meiden en vrouwen hier kunnen echt ongelovelijk dansen. Er was dan ook op het eind een dance battle (dansstrijd), waarin twee teams tegen elkaar strijden: van elk team wordt steeds 1 meisje genomen om degene van het andere team af te troeven met hun heupgewies en kontgeschud. Ze draaiden daarvoor steeds het nummer ‘how low can you go’ (hoe laag kun je gaan).
En zo zeg...ze kunnen laag gaan en vooral goed dansen, stuk voor stuk. Een prachtig gezicht, onvoorstelbaar hoe ze allemaal zo soepeltjes zijn. Hoewel het op momenten voor ons - misschien wel iets te ‘stijve’ westelingen- ook wel eens een ongemakkelijk gevoel gaf, omdat het allemaal behoorlijk opruiende dansen waren. We wisten niet of we het nou gewoon als cultureelverschil zouden moeten zien, of we het toch net te ver vonden gaan. Vooral een meisje (jaar of 16) die met een biertje in haar hand een jong ventje van misschien een jaar of 10 helemaal omklemde.
Ook jammer was dat hoewel de meiden allemaal prachtig gesponsorde shirtjes met AIDS boodschappen droegen, er verder eigenlijk niets werd gedaan om een ‘boodschap’mee te geven aan de meiden. Wel een gemiste kans.

Elise, MacDo en Nadia kwamen vervolgens bij me eten, want we wilden ’s avonds nog naar het concert in de polo grill met alleen maar vrouwelijke artiesten. Daar bleek het stampvol te zijn. Perfect plekje trouwens, maar een straatje verderop dus het is te lopen. Hoewel...ik inmiddels geleerd heb dat maar beter toch niet te doen. Er is nl in heel Lusaka een verbod om na 10 uur ’s avonds op straat te lopen! Vrij idioot, hoewel het natuurlijk wel een goede beschermingsmaatregel is waardoor criminaliteit wordt voorkomen.Elise en Macdo werden dus inderdaad laatst ‘betrapt’en werden behoorlijk uitgescholden en geduwd door dronken politieagenten die ze bijna de cel in gegooid hadden. Het is dat Macdo precies weet hoe je met de politie hier moet omgaan, waardoor ze ermee weg kwamen: vooral vaak sorry zeggen en heel onderdanig blijven, samen met een smoes dat je zogenaamd bij het huis ernaast op bezoek was. Maar goed dat ze dat niet checkten.
Maar ik was bij het vrouwenconcert. Daar bleek het stampvol te zijn (de auto’s stonden al bijna bij mij in de straat). Alle bekende Zambiaanse vrouwelijke artiesten traden er zo’n beetje op, en verder was er een modeshow en wat sketchjes van vrouwen die niet wisten dat als je in een microfoon schreeuwt het pas echt drama wordt.

We vermaakten ons er goed, maar Marga vond dat er toch echt gedanst zou moeten worden op vrouwendag en vond het onbegrijpelijk dat het niet eens bleek te mogen. Dat is toch geen ‘empowerment’, het zou niet over de vrouwen op het podium moeten gaan, maar juist over die in het publiek. En daar gaf ik haar groot gelijk in. Dus wurmde ze zich tussen de stoeltjes met hoogwaardigheidsbekleders door en begon met haar fototoestel videoopnamen te maken.

Dat was een goed excuus om zo in de buurt te komen van de vrouwen die optraden. Marga zette dan ook de ‘three sisters’ aan om de vrouwen in het publiek mee te laten delen in het feestje en ze te laten dansen. En dat deed ze zowaar...helaas stond ik daar ook als enige blanke vlak bij het podium, waardoor ik er natuurlijk uitgepikt werd om samen met een groepje andere vrouwen mee het podium op moest. Daar kwam ik echt niet onderuit. Sta je daar ineens in de spotlights voor een bomvolle zaal. Ik had een slim plekje genomen achter een paar andere vrouwen waardoor ik vond dat ik er aardig mee weg kwam. Maar niks hoor, natuurlijk werd ik er door de zangeres nogmaals uitgepikt toen we het ‘how low can you go- afrikaanse stijl’ dansje aan het doen waren. Eehks...ik kan natuurlijk helemaal niet low en al helemaal niet dansen zoals zij. Maar ik heb maar een grote glimlach opgezet en zo goed en kwaad als het kon meegedaan. Als klap op de vuurpijl moest ik me ook nog eens omdraaien en met mijn kont schudden, zoals hier gewoon is....nogmaals, voor een bomvolle zaal mensen (en ik was mijn riem vergeten (-: ). Later deden we met de groep vrouwen nog een of ander pasje als een soort achtergrondkoortje en was ik erg blij dat ik vorig jaar nog afrikaanse danslessen heb gedaan, want dat pasje kende ik! (oke weliswaar heel simpel, maar toch). Al met al was het allemaal bijzonder grappig. Marga heeft nog opnames gemaakt, maar ik ga die nog eens bekijken om te besluiten of ik die wel met anderen wil delen haha.
De presentratrice (de Wendy van Dijk van Zambia) gaf me een schouderklopje en vond me dapper. Was wel leuk om nog een paar woorden met haar uit te wisselen naast het podium.
Er blijkt bij de pologrill ook een nachtclub te zijn en werd het nog een late avond. Goed om te weten dat er een optie is zo dicht bij huis om uit te gaan (of misschien niet zo goed voor me...). En er bijkt nu ook eens in de paar weken een nederlandse borrel te zijn daar op vrijdag avond.


Timmerman
Ik ben zelden zo uitgevallen als tegen de timmerman die voor mij een inbouwkast zou maken. Maar als je weet dat ik half december de kast al besteld heb, een behoorlijk voorschot heb gegeven om te voorkomen dat ze met het excuus zouden komen dat ze geen materialen konden betalen dan begrijp je het misschien. En helemaal als je ook nog eens hoort dat hij maar liefst tot 8 x toe een afspraak met me gemaakt had om het te komen plaatsen en me gewoon zonder ook maar een belletje liet wachten.

Het is hier blijkbaar het recht van de meest schreeuwende en hardste persoon om iets gedaan te krijgen, dus ik vond dat ik ook maar eens het achterste van mijn tong moest laten zien, natuurlijk gewoon om te kijken of het zou werken (en helemaal niet omdat ik gefrustreerd was haha). Maar ik vond het nog wel lastig, want hij was vol excuses en gaf helemaal toe dat het niet kon en dat ik alle recht had om boos te zijn. Irritant natuurlijk (-: Helaas werkte dat nog niet want ondanks dat hij me zaterdag beloofde dat het echt de allerlaatste keer was en hij echt zou komen was hij er weer niet.

Dus was ik echt pissig en ben ik maar gaan dreigen naar zijn baas te gaan. Niet dat ik dat zou doen, want wil echt geen werkeloze op mijn geweten hebben. Dat werkte wel. De arme man kwam helemaal schuldbewust op de afgesproken tijd aan. Ik helemaal blij...alleen had ie geen kast bij zich. ‘Madam we have to talk’ zei me alweer genoeg, er was dus inderdaad meer aan de hand. Of zijn verhaal nu klopt weet ik nog steeds niet, maar hij vertelde dat hij niet had durven zeggen dat hij nog een paar platen moest kopen en die niet kon betalen (dat voorschot had hij dus mooi ergens anders voor gebruikt). Hij had de tranen bijna in zijn ogen staan en vertelde dat hij er niet van had kunnen slapen. Dat vond ik natuurlijk wel heel zielig en ik geloof ook echt dat hij het allemaal wel meende. Dus maakte ik met hem de deal dat hij me dan vandaag maar wat zou helpen met gaten boren voor de gordijnrails en mijn nieuwe mega grote bed in elkaar schroeven. En dat deed hij keurig, ging zelfs met me op pad om de juiste schroeven te kopen. En nu zegt hij dat hij woensdag de kast echt komt installeren, want watje dat ik ben heb ik natuurlijk toch het voorschot aangevuld. Ach ja, anders zou het ook nooit gedaan worden. Wordt vervolgd...