auto, zimzam

AUTO
Ja ik heb m dan eindelijk, maar een kleine 3 maand te laat, maar dat valt nog best mee toch?
Ik rijd in mijn nieuwe RAV4!
Oke hij is ook bordeaux rood in plaats van groen zoals ik besteld had, en 20000 km meer op de teller, maar ach er zit in ieder geval weer een zonnedak op die in het model dat ik gekozen had er niet bij zat.
Over dat soort futiliteiten doe je niet moeilijk hier natuurlijk als je eindelijk een auto hebt.
Oh ja en ik rijd zonder nummerplaten, wel stoer eigenlijk. Heb dan een of ander papiertje dat moet bewijzen dat de verzekering en aanvraag nummerplaat verwerkt wordt en daar schijn je dan mee te mogen rijden. En ja hoor...400 km mee gereden en 6 politieposten gepasseerd onderweg en geen een die me aanhield, zelfs niet om mijn gloednieuwe rijbewijs te bekijken. Die heb ik nl toevallig op dezelfde dag als mijn auto ook ontvangen! Ze hadden me bijna weer weggestuurd met een verlenging van een maand voor ik hem op kon halen (omdat ze wilden lunchen vermoed ik), maar de aanhouder wint dus na veel gezeur besloten ze hem me toch maar te geven. Dus je begrijpt dat ik bij de laatste politiepost er maar mee ben gaan wapperen en toen wilde hij er dan wel even naar kijken. Heb ik dat ding toch niet voor niets gehaald he!
En ik moet eerlijk zeggen dat ik de rode kleur eigenlijk wel heel mooi vindt. De auto is lekker hoog dus dat voelt heel veilig en rijdt heerlijk. Deze week was het de hele week takkeweer en mijn straat leek laatst wel door een storm getroffen: overal takken en de halve straat lijkt weer meer op een rivier. Met mijn nieuwe RAVje rij ik er gewoon met veel plezier en met spectaculair om me heen spattend water doorheen. Ik ben nu ook zelf naar NISTCOL gereden (normaalgesproken rijdt David) na flinke buien, en ook hier spannend water om de auto en er staan zelfs al ‘rally strepen’ op. Geeft wel een beetje zo’n sigarettenreclame avontuurlijk gevoel eigenlijk.
ZIMZAM
Ik ben voor een heerlijk lang weekend van donderdag t/m zondag met Nadia en mijn nieuwe RAVje op weg gegaan naar Siavonga, bij het meer van Kariba, dat grenst tussen Zambia en Zimbabwe. De afstand ernaar toe is zo’n 200 km, zo’n 2 en half uur rijden in totaal, en de enige redenen waardoor je er iets langer over doet dan op Nederlandse wegen is het vrachtverkeer vanuit Zimbabwe en de kuddes geiten op de weg. Maar de weg is verder van goede kwaliteit en op een groot stuk zelfs supergoed, met some twee banen zodat je de traag over de heuvel kruipende vrachtwagens kunt inhalen. Verder is het landschap fantastisch, groene heuvels en op het laatste stuk een hele reeks eeuwenoude baobab bomen, met panorama uitzichten over het meer. Alleen de laatste drie km naar ‘Eagle’s Rest, onze kampeerplek, was zandweg, dus deze rit was heel goed te doen.
Eagle’s rest blijkt een ideale plek om te kamperen, we stonden met ons tentje alleen op een veldje uitkijkend over het meer. Gelukkig op een verhoging want we zagen al vrij snel na aankomst een drietal nijlpaarden in het veldje naast ons grazen. Prachtig gezicht. De nijlpaarden kunnen met hun korte poten natuurlijk niet op de verhoging klimmen, dus dat voelt dan wel weer veilig. Maar we kregen wel het dringende advies om ’s nachts met een zaklamp te lopen zodat je niet per ongeluk tegen een nijlpaard oploopt ’s nachts. Nu was die kans niet zo groot want het was net volle maan geweest. We hadden dan ook prachtig maanlicht bij onze braai (barbeque). Verder zijn er een aantal lodges aan een wit zandstrand met palmboompjes een een gezellige bar. Er is zelfs een zwembadje wat hier hard nodig is, want het is frustrerend dat je niet kan zwemmen in het meer dat vol krokodillen en nijlpaarden zit, terwijl dit de meest hete en vochtige plek van Zambia is.
Het is zo heet en vochtig door de Kariba dam, waar we natuurlijk een bezoekje aan brachten. Het meer van Kariba is ontstaan door de bouw van deze enorme dam tussen 1955 en 1958. Door dit meer en de verdamping van het water is de vochtigheidsgraad hier enorm hoog. En dat hebben we gemerkt! De dam vormt de grens tussen Zimbabwe en Zambia, en je kunt er naar toe rijden door een tijdelijke ‘briefje’ (of beter gezegd vodje met een stempeltje) te krijgen die je toestaat om je in het grensgebied te begeven. Wij konden alleen niet ernaar toe rijden omdat mijn auto nog geen nummerplaten heeft. Dus werd het wandelen van de heuvel af en er weer er tegenop in de hitte. Wel een aparte wandeling want je loopt in niemandsland: met aan beide kanten van de weg prikkeldraad om niet stiekem de landsgrens over te kunnen steken. De dam zelf is enorm, en het uitzicht naar de Zimbabwe kant, waar de Zambezi zijn weg vervolgd door de vallei, is schitterend. Naar het schijnt is de dam gebouwd met drie miljoen ton cement, wat genoeg is om een weg te leggen van Zambia naar Rusland!!! Als je over de dam loopt begrijp je ook niet hoe ze iets hebben kunnen bouwen dat het volume water van een heel meer kan tegenhouden. Het is blijkbaar nog op het nippertje geweest om hem af te krijgen, toen de dam te kampen kreeg met de grootste overstromingen van de Zambezi in tijden. Het water bereikte tot 1 meter de hoogte van de maximale capaciteit die de dam kon dragen.
Zaterdag kwamen ook Lieve en Brecht ons vergezellen, en we hebben ons goed vermaakt met competities in het zwembad, yatzee en het speuren naar de nijlpaarden in het meer (en arme Brecht heeft alleen maar de ogen een de neus van een nijlpaard kunnen zien, terwijl hij nog nooit een nijlpaard in het echt had gezien – het is vrij knap om in Siavonga geen nijlpaard te zien wandelen). ’s Avonds keken Nadia en ik op groot scherm in de bar bij het strand naar de 6 nations rugby tussen Ierland en Schotland, wat gelukkig gewonnen werd door Ierland, waar Nadia supporter van is omdat haar moeder Iers is. En teruggekomen van de wedstrijd hadden Lieve en Brecht de braai klaar. ’s Avonds nog lekker gitaar gespeeld en precies toen we naar bed gingen begon het na drie dagen stralende zon te regenen, goede timing dus. Hoewel...dat vonden Nadia en ik, maar Lieve en Brecht die in de tent van Nadia sliepen hadden het minder goed getroffen. Zij bleken de nacht respectievelijk in het toiletgebouw en de auto te hebben doorgebracht omdat de tent niet droog bleef. De volgende dag bleef het de hele ochtend regenen wat heel jammer was, want we hadden een kanotocht op het meer gepland. Dus wachtten we maar tot het ’s middags eindelijk droog werd en de tent nog even kon opdrogen, waarna we weer terug naar Lusaka reden.
WERK
Ook maar weer eens een berichtje over werk. Dinsdag was ik bij de JAR, de jaarlijkse review conferentie waarin alle met het ministerie samenwerkende partners bij elkaar kwamen in Mulungushi conference center (erg luxe gebouw, waar het parlement ook vergadert, en waar in de tuin de impala’s grazen). Het ministerie van onderwijs presenteerde hier de belangrijkste cijfers van het jaar over onder andere de prestaties van kinderen, de bouw van klaslokalen en over het aantal beschikbare en gerecruteerde leerkrachten. Het is triest om de percentages te horen, zo behaalde slechts 26% van de Zambiaanse basisschoolleerlingen een voldoende voor engels en 18% haalde mathematics/rekenen. Aan de positieve kant kan gezegd worden dat hoewel deze cijfers er slecht uitzien, ze in ieder geval stabiel gebleven zijn en dat terwijl er een enorme toename van kinderen in het onderwijs heeft plaatsgevonden.
Verder werd de nadruk gelegd op het lage aantal tekstboeken per kind: er zijn slechts een of twee uitgevers die woekerprijzen vragen voor de boeken, dus de prijzen onnodig enorm hoog houden. Dus is er een discussie of het ministerie dan maar moet gaan kopen in andere landen, terwijl het natuurlijk beter zou zijn om dergelijke grote opdrachten binnen het land te kunnen behouden. Ik vond het allemaal wel heel interessant omdat het je te denken zet over de hoge verwachtingen die wij hebben ten aanzien van de kwaliteit van lerarenopleidingen, terwijl het hier gewoon gaat over tekstboeken, het probleem van aantrekken van leerkrachten in rurale gebieden zonder water en electriciteit. Dat is trouwens ook iets typisch Zambiaans: leerkrachten worden na hun opleiding massaal gerecruteerd. Als je dan aangenomen wordt, ben je afhankelijk van het ministerie waar je een plaats krijgt. Je bent dan vaak verplicht om twee jaar in de meest rurale gebieden les te geven, wat heel zwaar kan zijn voor leerkrachten wiens familie aan de andere kant van het land woont of die niet gewend zijn aan het leven zonder water en electriciteit. Eerst vond ik deze regeling ronduit belachelijk, maar nu ik er wat meer over gehoord heb toen ik laatst een gesprek op de Nederlandse ambassade had met degene die de onderwijsprogramma’s trekt, snap ik ook de voordelen. Ten eerste krijgen zo ook de kinderen in rurale gebieden leerkrachten, en ten tweede wordt hiermee het door voormalig president Kaunda’s beleid toegepast: one Zambia, one Nation. Dit beleid probeert Zambianen als een volk te zien, los van de verschillende stammen. Men denkt dat dit dan ook een van de voornaamste redenen is geweest dat Zambia zo’n vredelievend volk is, een van de weinige (misschien wel het enige) land in afrika waar geen sprake is geweest van stammenoorlogen. Overigens bleek uit het gesprek op de ambassade ook dat (als ik het goed begrepen heb) Nederland maar liefst 10% van het budget van het ministerie van onderwijs bekostigt. Nederland is dus een grote speler in het Zambiaanse onderwijs.
Verder heb ik deze week twee dagen een workshop over portfolio’s gefaciliteerd op NISTCOL. Was weer inspirerend. Ook tegelijk wel eens lastig, want het was voor alle docenten (37) – wat een behoorlijke grote groep is om te faciliteren en al helemaal omdat ze op vrij strategisch niveau moesten nadenken over het gebruik van portfolio’s, wat niet weggelegd is voor een aantal docenten die gewoon concreet willen dat je ze vertelt wat ze moeten doen. Aan de andere kant zou je als je dat doet weer het probleem hebben dat ze niet betrokken zijn geweest in het denkproces, dus ik denk dat het zo wel goed was. En het was prettig dat Astrid er ook bij was om de eerste dag te faciliteren, zij heeft haar PhD gedaan op het gebied van portfolio’s dus daar heb ik ook weer veel van geleerd. Brecht heeft een heel aantal sessies op video opgenomen, dus ik kan mezelf eens goed gaan analyseren (eehks).
’s Avonds bleef ik bij Brecht die op de college woont slapen, wat me eindelijk eens de kans gaf om het avondleven op NISTCOL mee te maken. Dat was superleuk. Ik heb ’s avonds met het damesteam van NISTCOL meegevoetbald en erna liepen we met Zulu en Brecht naar de lokale bar. Geweldig daar! De prinicipal zit daar dan lekker biertjes te drinken met een aantal docenten en iedereen is lekker actief aan het poolen en aan het tafeltennissen. Vervolgens gingen we naar de houtworkshop waar Brecht al een uur eerder met een van de docenten had afgesproken om zijn fiets te repareren. (die docent zit dan dus gewoon rustig een uur op hem te wachten). En dat gaf weer een heel oud vertrouwd gevoel (toch pa?), want met een hamer en een spijker werd de ketting gerepareerd, en er werd een blokje hout gebruikt om een nieuw pedaal te maken. Brecht kookte vervolgens nog een goed maal en het was wel gezellig om eens te kletsen met de SPW-vrijwilligers in zijn huis. Die hebben het trouwens niet makkelijk, ze mogen van de organisatie geen alcohol drinken (wat ze dan ook niet doen) en zijn verplicht om altijd op de college te overnachten (dus geen weekendjes en avondjes weg, waar ze zich ook keurig aanhouden). Soms snap je helemaal niks van de regels van andere organisaties. Dan hebben wij het toch maar goed! Ik heb ook zojuist toestemming gekregen om naar een grote conferentie over open en afstandsonderwijs te gaan in Maastricht in juni, dus waarschijnlijk kom ik voor een behoorlijke periode in juni/juli naar Nederland!