Visite bij de Falls

Visite naar de Falls

Eindelijk was het dan zo ver. Zaterdagochtend, in alle vroegte, kwamen Agnes, Karen en Robert aan op het vliegveld in Lusaka. Na een warm onthaal mochten ze meteen aan de slag, want ik moest zo nodig een verjaardagsfeestje in de tuin geven. Het werd een gezellig feestje en leuk om mijn vrienden in Lusaka te kunnen voorstellen aan mijn ‘hollandse’vrienden.
Er werd zelfs nog gitaargespeeld voor me en iemand had de melding ‘bring instruments’ in de uitnodiging wel heel letterlijk genomen en kwam aan met een plastic buis die als didgeredoo prima dienst leek te doen. Ze hielden zich ook allemaal keurig aan de van 5 tot 10 oproep, en om half 11 was alles keurig opgeruimd, zodat we de volgende ochtend met frisse moed vroeg op konden staan om op weg te gaan naar Livingstone. Een rit van zo’n 7 uur met mijn RAVje. De rit was weer heel mooi, maar daar heb ik al eens eerder over verteld. Het gras stond wat hoger, je kunt de droogte al enigsziens zien beginnen en van sommige bomen beginnen de blaadjes te vallen. En de laatste twee uur slechte weg, bleek zonder regen in een uur/anderhalf uur te lukken. Bij de Jollyboys backpackers aangekomen genoten we van een sundownertje voordat we heerlijk indiaas gingen eten in Livingstone.

De volgende ochtend gingen we na wat geregel voor andere tripjes deze twee dagen, op pad naar de Victoria Falls. Het leek ons verstandig om de afdaling en beklimming naar de ‘boiling pot’ (‘kookpot’) als eerste te doen, dan zouden we erna vast heel blij zijn met de afkoeling van de watervallen. De afdaling naar de ‘boiling pot’ begint met een mooi uitzicht op de oude brug die Zimbabwe en Zambia scheidt, vervolgens veel trappen, om daarna in een stuk jungle te komen met veel palmen en tropische begroeiing. Daar moesten we een stuk op onze blote voeten door het water waden en over rotsen klauteren (of beter gezegd Karen en Robert, Agnes en ik waren blij met onze tevas). De boiling pot was dit keer, in tegenstelling tot de vorige keer, wel een echte boilingpot: de zambezi die net van de falls afkomt gaat daar de bocht om, dus veel stromingen en draaikolkjes. Kon me bijna niet voorstellen dat daar de vorige keer de rafts begonnen te peddelen.

De tweede route voerde voor de watervallen langs. Zo zeg, die waren echt vol! Maar gelukkig kon je als je er voor langsliep op een aantal plekken toch nog goed de watervallen zien, is ook zo zonde als je alleen maar het opspettende water kan zien. Op bepaalde plekken stortregende het door de watervallen, wat wel grappig was, vooral als je een klein bruggetje over moet steken. Maar de beloning was daar want aan het eind van het bruggetje was een prachtige regenboog te zien.

Bij de derde route zie je de watervallen van boven, waarbij je dan vooral de mist /spetters ziet die omhoog spuiten in een grote kolom. En bij de vierde zie je met name de watervallen in het landschap, wat ook weer leuke kiekjes oplevert.

Na de watervallen hadden we een sunset cruise geboekt. We wisten wel dat er nog maar weinig mensen geboekt hadden dus waren we niet al te bang voor een lawaaiige ‘booze cruise’. Maar we bleken helemaal mazzel te hebben want ze hadden speciaal voor ons een kleiner bootje geregeld, met comfortabele stoelen, bar /eten en bediening aan boord, die bovendien veel dichter bij de kant en afgelegen stukken kon komen als de andere boten. Dus we werden getracteerd op velvet aapjes, nijlpaarden en zelfs twee olifanten aan de wal. Weer mazzel dus! De ene olifant vond het allemaal niet zo grappig en deed zelfs een dreigende stap naar voren. De zonsondergang was prachtig en de drank vloeide goed, waardoor we erna in het barretje bij de aanlegplaats nog veel lol hebben gehad.

De volgende ochtend gingen Agnes en ik al weer vroeg op omdat we een wandelsafari wilden doen. Aangezien Karen en Robert volgende week op safari gaan was dat voor hen wat overbodig dus gingen zij ‘proberen’om de Zimbabwe kant van de vic falls te zien. (wat uiteindelijk niet lukte omdat geldt pinnen lastig bleek en bovendien was het enorm duur omdat je weer een binnenreis visum voor zambia moet betalen als je er even uit bent geweest). Agnes en ik werden zo rond 6en opgehaald door een open wagen, wat ijs en ijskoud was, zelfs met de omslagdeken die ze ons gaven. Winter komt eraan hier! Maar als het zonnetje eenmaal opkomt is het heerlijk en zagen een mooie mist over de zambezi bij aankomst in het national park. We bleken dezelfde gids te hebben als die ik al eerder met Nadia had, en aangezien ik hem heel goed vond toen, was dat natuurlijk mooi meegenomen. Had wel humor: eerst vroeg hij of ik bang ben voor spinnen, dus ik zeg ja eigenlijk wel, vervolgens praat hij even verder en op het moment dat we verder lopen zegt ie: oh trouwens, kijk eens boven je. Eehhks daar hing ie vlak boven me (zie foto).
Verder zagen we van alles, een grote adelaar die net een kwarteltje onthoofd had, antilopes en na een tijdje ineens een olifant! Dat is geluk, maar wel oppassen want die beesten zijn natuurlijk gevaarlijk. De gids en de ‘guard’(met geweer) bepaalde door het strooien van wat zand de windrichting en wisten daardoor precies aan welke kant we de olifanten moesten benaderen zonder opgemerkt te worden. Olifanten zien en horen namelijk weinig en moeten het dus van de geur hebben willen ze je opmerken. Dus we slopen er met een mooie boog omheen en zagen zo een aantal olifanten. Toch wel spectaculair tijdens een wandeling.
Verder zagen we giraffen, dit keer ook een mannetjesgiraf, die heel groot mooi en statig is. Een kudde gnoes, die hun jong aan het beschermen waren door met z’n 3en eromheen te staan en alledrie een andere kant uit te kijken. Prima wandelsafari.

Karen en Robert zaten lekker aan het zwembad te zonnen toen we terugkwamen en we besloten op souveniertocht te gaan. Het souveniersmarktje was eigenlijk vooral irritant omdat ze allemaal je wel hun winkeltje in zouden willen trekken, maar toch zijn de nodige souveniers gevonden. Daarna gingen we lunchen in een nieuw italiaans restaurant in Livingstone, wat ik echt genieten vond: echte pizzas! Hmmm
En daarna was het tijd voor het ‘hoogtepunt’ voor Karen, Robert en Agnes: de microflight. Ik had die al eens gedaan en omdat het toch behoorlijk duur is heb ik hem overgeslagen. In het kort komt her erop neer dat je met een soort deltavlieger met motor over de victoria falls en de zambezi vliegt. Ze vonden het fantastisch. Nog een etentje bij de Waterfront, waar we nog net een stukje zonsondergang meepakten en de volgende dag reden we alweer richting Lusaka.
Volgende ochtend vroeg heb ik Agnes naar het vliegtuig naar Londen gebracht en Robert en Karen naar het vliegtuig naar South Lwanga National Park, waar ze een lange safari gaan hebben. Zo lang...dat ik als zij terugkomen in Lusaka alweer naar Nederland zal vliegen.