Bezoekers en heel veel zambiaanse kilometers

Na weer eens een tijd radio stilte is het de hoogste tijd voor een blog update. Normaalgesproken neem ik op een hete zondagmiddag een verkoelende duik of zit ik met een glaasje wijn op de veranda met wat vrienden, maar vandaag heb ik een heerlijke rustige zondag voor mezelf. De afgelopen maand waren Agnes, Lies, Karel, Jantien en Liselotte zo lief om mijn huisje en Zambia met een bezoek te vereren. Oh en niet te vergeten Marga en Anna, die ik net even een uurtje op het vliegveld kon ontmoeten op hun doorreis van Namibie naar Zanzibar. Ook op kantoor kregen we veel bezoek van buiten: Jeroen, Jan, Paul, Tom en Bart kwamen langs, wat ook vele uren bijpraten en veel teamvergaderingen betekende. Liselotte heb ik net op het vliegtuig gezet en precies op tijd barst nu een enorme stortbui los. Wat een verfrissing en wat blijft het toch altijd heerlijk om de eerste regen te ruiken. Dit is weliswaar al de derde bui van de afgelopen tijd, maar ik heb het gevoel dat het regenseizoen hiermee wel eens echt zou kunnen beginnen. Het verdrijven van de stof en hitte is welkom, maar anderzijds was het heerlijk om je nooit zorgen te hoeven maken of het wel droog blijft. We kunnen niet klagen, want het was het weekend tijdens onze kampeertrip in ieder geval droog. Tijdens alle trips en vakanties hebben we natuurlijk van alles meegemaakt wat ik zal opschrijven, maar de foto’s spreken neem ik aan voor zich.
Verder is er ook veel gebeurd op het werk wat ons aardig van ons stuk heeft gebracht. Fraude binnen je eigen team komt hard aan (en ons team is al zo klein). Gelukkig wordt het serieus aangepakt en nu is de hoop dat we met een nieuw team vol goede moed weer verder gaan. Kan wel zeggen dat een dergelijke deuk in het vetrouwen van mensen niet een prettige ervaring is. Het goede nieuws is dat we een enorm project van de EU om community schools in Central Province en de Copperbelt te ondersteunen van 2013-2015, samen met Zambian Open Community Schools en het Ministerie hebben binnengehaald. We waren zelfs met kop en schouders het allerbeste project wat was ingediend, van de 144 voorstellen die er waren, daar zijn we natuurlijk behoorlijk trots op.

En nu verder over onze reisavonturen. Vorige maand kwamen Agnes, Karel en Lies aan voor een vakantie in Zambia. In vogelvlucht hier wat indrukken:

• Genieten van braaien op mijn veranda of tijdens het kamperen, voetjes in verschillende zwembaden om af te koelen van de hitte, de prachtige paarse Jakaranda bomen in volle bloei in Lusaka, en uit eten in een aantal van Lusaka’s beste openlucht restaurants, maar ook in een heel klein nsima restaurantje in Chirundu.

• Veel onderweg: een uur of 10 rijden naar Mfuwe/South Lwanga National Park en weer terug, zo’n 6 uur naar Livingstone, nog eens 6 van L’stone naar Lower Zambezi, en weer 2,5 uur terug. Dus ik ben weer helemaal trots op mijn Rav4tje, dat ze het gered heeft en dankbaar dat het allemaal goed is gegaan. Door keihard mee te zingen met Gavin de Graw en zijn chocolate covered cherries and seedless watermelons, kwamen we de vele uren in de auto wel door. Voor Karel was het blijkbaar allemaal nog lang niet ver genoeg, want hij liet zich graag overhalen door mijn vrienden Hans en Gea, om met een citroen HE busje (of zoiets) door de woestijn te komen rijden, zodat Hans zijn verzameling citroentjes compleet kan maken (wie weet wordt vervolgd). We hadden wel wat kleine mankementjes, maar tegelijk ook het geluk dat we Karel, die automonteur is aan boord hadden. Dus maakten we een paar stops voor wat reparaties, wat ook wel weer charmant is om eens toe te kijken hoe de verschillende garages in Chipata ons razendsnel van dienst waren (3 vrouwen in de auto hielp misschien ook wel een beetje in ons voordeel). Nu zijn eindelijk mijn schokbrekers vervangen en is er een nieuwe stabilisator gelast. Dus blij met Karel, hoewel we wel even wat verstijfd bij de leeuwen zaten toen hij ons meldde dat hij vermoedde dat de auto niet zou starten. Gelukkig ging het goed, maar de volgende dag kwamen de mensen wel vast te staan met dezelfde auto, hoorden we achteraf. Verder werd een band van de jeep in razend tempo verwisseld tijdens de safari. Daarbij moesten we vooral erg lachen om een man die zijn hulp aanbood, met een testosteron gehalte die niet mis was, terwijl hij gelijktijdig een prachtige impressie van Michael Jackson deed, maar uiteindelijk niet veel verder kwam dan met zijn kleine hoofdlampje wat bij te schijnen.

• De onverstoorbare Lies en Karel, die nergens bang voor zijn, terwijl ik met mijn vier jaar Zambia ervaring me toch wel wat meer zorgen maakte soms. Bijvoorbeeld de slang die onder de ligstoelen aan het zwembad bij de lodge tevoorschijn kwam, terwijl Lies en Karel erop zaten en ze mij vertelden dat er zich een kleine situatie voordeed bij hun stoel. Ik mocht ook vooral geen hulp halen van de eigenaar om even te controleren of het geen gevaarlijke slang was tot de slang goed op de foto was gezet. Of het verschil tussen kamperen tussen de hippos, waarbij ik midden in de nacht verstijfd in de tent lag met een hippo die het blijkbaar gezellig vond om langs mijn tentdoek te lopen, terwijl Lies en Karel baalden dat ze de hippos die ‘s nachts rondliepen niet konden zien vanuit hun tent. Of Lies die rustig een filmpje maakte van een gigantische storm bij de waterfront in Livingstone, met om ons heen de palmnoten die bij bosjes van de palm stortten, terwijl een cruiseboot recht op ons afstevende en ternauwernood een noodrondje maakt (waar later de mensen van geevacueerd werden). En oke, nu hou ik er over op, maar ik vond het ook wel stoer dat toen ik mijn binnentent opruimde en daar een giga regenspin uit kwam, Lies weer blij juichend met haar fototoestel kwam aanrennen, omdat er eindelijk een goede dikke enge spin was gespot. Gelukkig schrok ook zij wel een tikje toen ze met haar hand naast de spin een foto wilde maken, maar de spin ineens een megajump maakte (-:

• Elke keer weer is het genieten van het prachtige dierenrijk in Zambia. De Big 5 – check- hebben we gezien. De big 5 voor degenen die het niet precies weten, zijn de dieren die voor jagers (te voet) het moeilijkst en gevaarlijkst te jagen zijn (het zijn dus niet de grootste dieren): het gaat om de buffalo, leeuw, olifant, neushoorn en luipaard. We zagen massa’s olifanten om onze auto, voor onze lodge, in draf de Zambezi over rennend tijdens zonsopgang opgejaagd door de locale bevolking waar weer eens het dorp was leeggeroofd. Maar we zagen er ook vele vanaf een bootje op de Lower Zambezi en vier ‘zwemmende’ olifanten tijdens de sunset cruise in Livingstone. We zagen ook vijf luipaarden, eentje die net een antilope aan een boom had gehangen op veilige afstand van de hyenas, twee op jacht, eentje drinkend uit een meertje en een rustend op een vlakte. Tijdens de wandelsafari in Livingstone hadden we het geluk alle 8 neushoorns uit het park te kunnen bewonderen. En oke, ik speel een tikje vals, want volgens mij hoort de zwarte neushoorn en niet de witte bij de big 5. Dat de witte neushoorn niet wit is en toch zo genoemd wordt ligt overigens aan de nederlanders, die het de ‘wide’ rhino noemden, maar misschien de ‘d’ niet helemaal zo goed uitspraken. De wandelsafari was erg leuk, omdat je al wandelend weer heel andere dingen ziet en hoort. Bijvoorbeeld alle soorten glimmende steentjes vol mineralen die Zambia rijk is, of alle soorten uitwerpselen die je veel leren over wat de dieren eten, of je leert hoe je met een flesje water weer nieuw water kan vinden zodra het volle flesje van je platte hand afwankelt. Verder zagen we natuurlijk nog veel meer dieren, teveel om op te noemen en vooral ook erg veel prachtige soorten vogels. Ik kan ze maar steeds niet onthouden, maar het begint een klein beetje te komen hoor. We zagen zelfs de vrij zeldzame vis-uil. In Lower Zambezi spotten we de prachtige Sable Antilope, die volgens de gidsen nog nooit eerder in het game management area waren waargenomen. Een paar weken later kwam ik er weer met Liselotte, en hoorde dat niemand ze sindsdien weer heeft gezien, en zowaar zagen we voor de tweede maal de Sable lopen. Briljant.

• Na het bezoek van Lies, Karel en Agnes, kwam Jantien gezellig een weekje logeren in Lusaka, omdat ze hier voor werk moest zijn. Veel bijgekletst natuurlijk. En de week daarna kon ik gezellig verder bijkletsen met Liselotte, die uit Lilongwe kwam om haar paspoort te verlengen. Fijn dat ze even een aantal dagen kon blijven, zodat we twee dagen op pad konden naar Lower Zambezi. Lekker even buiten de stad. We deden een prachtige boottocht bij zonsondergang vrijdag en de volgende dag waren Geke en Dominic zo lief om ons met een boot op te halen bij de campsite voor een ochtendje varen en vissen. Heel gezellig. Bij thuiskomst zaten Jantien en Arjan op de veranda klaar voor een borrel, en na een avondje lekker Tais eten heb ik uiteindelijk vanochtend Liselotte naar het vliegveld gebracht en kom ik eindelijk eens toe aan mijn blog.

En het regent nog steeds....oke, nu wel weer genoeg hoor. Laat de zon maar weer doorbreken, zowel op werk als in mijn tuin. Wie is de volgende die op bezoek komt? Meld je maar aan (-: