Trips to Nature

De afgelopen maanden heb ik veel tripjes gemaakt in Zambia. Het is altijd en genot om even buiten Lusaka te zijn. Als ik een uur of 2/3 rijd ben ik voor ik het weet op safari. Sinds Maart regent het wat minder, terwijl het niet meer zo heet is, en dus is het prima kampeerweer.

Oh en voor wie het nog niet meegekregen had, Zambia heeft de African Cup of Nations gewonnen. Wat een feest was het hier! De kroegen bomvol en na de wedstrijd trokken duizenden mensen naar de Showgrounds (bij mij om de hoek) om het team plus de cup te aanschouwen. Er waren zelfs veel mensen die het hele eind naar het vliegveld liepen midden in de nacht om het team op te wachten. Samen met stagaire Lotte ging ik even kijken op de Showgrounds, maar het was praktisch onmogelijk om in het stadion te komen. Wel zat iedereen bovenop de daken en in de bomen om maar een glimp te kunnen opvangen. Toen we ineens....boem....iemand van een meter of 5 uit de boom zagen vallen. Best eng, maar ik geloof dat het uiteindelijk mee leek te vallen. En na die mensenmenigte was ik dan ook erg verbaasd toen ik de volgende ochtend op kantoor kwam en mijn collega een foto wist te produceren van haar met de cup, samen met modieuze coach Renard, hoofd van de Football Association Zambia Kalushya en nog wat bekende spellers, grmpf.
We hadden diezelfde week bezoek uit Brussel van Tom en die besloten we op een zondag mee te nemen naar Lilayi Lodge, net buiten de stad. Daar vangt de David Shephard wildlife association tegenwoordig jonge verstoten baby olifantjes op. Wat een genot en schattig om ze te zien worden gevoed met een megamelkfles.

In maart hebben we hier ook altijd een lang weekend door internationale vrouwendag op 8 maart en jeugddag op 12 maart. Dus ging ik met Joke, Dirk Pieter en de Froschls naar Lower Zambezi. Dit keer werd het Kiambi Lodge. En door alle drukte de afgelopen tijd, omdat ik tijdelijk programma manager was, gunde ik mezelf om een tented chalet te huren in plaats van mijn tentje op te zetten (waarvan ik niet weet hoe waterproof hij nog is). Heerlijk plekje! We genoten van luieren, braaien, boekjes lezen, af en toe een dip in het zwembad (want het is bloedje heet daar), en een boottocht. Oh ja en ik heb nog een paar keer gefitnessed, op een wel heeeel uniek plekje uitkijkend over de rivier (zie foto). Ik bleef een dagje langer omdat ik voor werk toch in Siavonga moest zijn, wat wel leuk was want daardoor schoof ik gezellig aan bij Jill, Duncan en een groep vrienden op zondagavond. Tja je kent hier altijd wel iemand op de camping.

De volgende dag reed ik door naar Siavonga, een leuk plaatsje dat aan Lake Kariba ligt, dus ook met aan de grens met Zimbabwe. Dat scheelde heel wat heen en weer gereis naar Lusaka. En daar had ik lekker even de tijd voor mezelf. Ik had geluk, want de kamer waar ik terechtkwam was werkelijk prachtig. In de lodge hadden ze net een nieuw stuk bijgebouwd en ik was al getipt om te vragen om een kamer met een view. En die kreeg ik, want ik zat op een soort uitstulping waardoor ik zo’n 270 graden om me heen meer zag met palmbomen op de voorgrond. Ik was zo verstandig om de auto niet recht onder de palmen te zetten, want parkeren is op eigen risico voor vallende kokosnoten. Nou maakte dat een paar avonden later niet zoveel uit toen er een enorme storm uitbrak en de kokosnoten alle kanten uitvlogen. Het was gewoon eng die storm en de volgende dag zagen we dan ook behoorlijke schade, bv golfplaten van het dak die om een lantarenpaal gewikkeld waren.
We waren de week in Siavonga met een deel van ons Zambia team om een deel van het VVOB Zimbabwe team te ontmoeten. Dat was bijzonder leerzaam en bovendien erg gezellig. Het is altijd goed om te leren hoe ze in andere landen werken en andere visies hebben.

Voor het paasweekeinde trok ik weer richting Lower Zambezi, dit keer weer naar de vertrouwde campsite Zambezi Breezers waar ik vaker kom. Ook nu waren we weer met een gezellige groep; Geke, Sylvie, Alexander (een student via VVOB), Maliyabo en Harm. Tja en wat doe je zo’n weekend, het werd weer luieren, lekker eten, spelletjes, braaien, een dip in het zwembad en varen. Een beetje teveel varen misschien, want Alexander liep een lichte zonnesteek op. Altijd leuk als mensen voor het eerst dieren zien en Alexander zag dan ook zijn eerste olifant, hippo en krokodil. Maar het was een prachtige tocht, die wat verder ging dan ik tot nu toe gedaan had, waardoor we op mooie plekken vol pompebledden en lelies kwamen. M&H weten heel erg veel van vogels dus het was ook een plezier om namen van vogels te raden. Vorig jaar rond deze tijd waren we op dezelfde plek en ik kwam weer dezelfde man tegen die ons toen verraste door mee te doen aan onze yoga sessie en het ook nog eens beter dan ons kon. Hij herkende me nog, haha, en ik hem door zijn foute hawaibloesje.

En vorige week ging ik met Anna, Stanley en Martha van het Ministerie op een monitoring trip naar Mongu om de PABO daar te bezoeken. Dat is een reis van zo’n 7 uur dus we wilden lekker op tijd weg. De dag ervoor bedacht ik dat ik toch niet zo’n zin had om in mijn eentje die 2 x 7 uur te rijden en wist ik op t laatste nippertje via Martha nog een auto met driver van het ministerie te regelen, wat een wonder mocht heten zo op het laatste moment. Maar goed, betekende natuurlijk wel dat we ‘s ochtends eerst uren aan het wachten waren tot de chauffeur kwam opdagen en vervolgens nam hij ons nog mee terwijl de auto geserviced moest worden. Dus zaten we nog een uur bij Autoworld te wachten, waardoor we al met al erg laat vertrokken. Mongu is dus eigenlijk niet zo lasting te vinden: 7 uur rechtdoor rijden, maar toen we eenmaal in het stadje waren vroegen we een willekeurige voorbijganger de weg naar het guesthouse. Die willekeurige voorbijgangers bleken gewoon twee collega’s van het Ministerie te zijn, die normaalgesproken in de gang tegenover me zitten, haha, dus je komt hier niet alleen op de camping altijd bekenden tegen, maar ook op de meest afgelegen plekjes. Het guesthouse was niet heel bijzonder, hoewel het wel een prachtig uitzicht op de ‘plains’ van Mongu (die doorlopen tot Angola) had en onze kamers toch best mooi waren. Ze presteerden het alleen om de avond te vragen wat we voor ontbijt wilden en hoe laat, om vervolgens een uur te laat het ontbijt te serveren en dat terwijl we de enige klanten waren. Ik weet niet eens hoe je dat doet- een uur over het ontbijt doen. Maar moet gezegd worden, de volgende dag was het keurig op tijd. We hadden een leerzame dag op de PABO, waar we probeerden uit te vinden hoeveel impact VVOB nu eigenlijk heeft op de college. Dat is nog best lastig om te achterhalen. Enerzijds ontdekten we veel positieve invloed van VVOB en we werden dan ook heel enthousiast benaderd. Anderzijds is er altijd wat teleurstelling als je erachter komt dat sommige mensen de kennis bij zichzelf houden en niet delen met collega’s. Maar van dit soort bezoekjes leer je altijd goed wat de realiteit is en waar we ons dus de komende tijd meer op kunnen richten. En tegelijk geeft het ook de waardering voor het werk we doen.

Net voor zonsondergang gingen we richting de haven, omdat er vis gekocht moest worden. Het visseizoen is net weer begonnen, maar de vis is nog erg klein en duur helaas. Maar het struinen over de markt bij de haven was superleuk. De bootjes in de haven en de kleuren van de markt vormen een prachtig kleurenpalet, en al helemaal op het moment dat de zon aan het ondergaan is. We liepen een eind een zandheuvel op (Mongu is een grote zandbak), waar een groep kinderen zich op ons stortte en graag voor ons poseerde. Het uitzicht op de half ondergelopen ‘plains’ (vlakte) bij zonsondergang met kano’s op het water was adembenemend! Ik moest vooral erg lachen toen ik een kano zag, waar zowaar twee koeien in vervoerd werden. Knap!

De volgende dag dachten we op ons gemakje terug te rijden, maar maakten we ons ‘s ochtends zorgen over waar de chauffeur nu bleef. Die had zich flink verslapen. We dachten minstens dat hij beroofd was, of wat dan ook maar dat viel mee. Evengoed konden we het nog relatief rustig aan doen op de terugweg, dus werd er Mongu rijst ingeslagen (een heel bekende lekkere rijst), en stopten we bij een aantal winkeltjes waar prachtige mandjes gevlochten worden. Ik kocht er zelfs een tafel. Ook stopten we onderweg om sinaasappels, nootjes, champignons en cassava te kopen en ook om de olifanten in Kafue National Park te bewonderen (want de weg loopt dwars door het park). De laatste tussenstop was Mukambi Safari Lodge, altijd een heerlijk plekje aan de rivier, waar we ons nog even konden opladen en de Zambianen in de auto verbaasd waren over dat we zomaar durfden uit te stappen omdat daar toch echt een nijlpaard liep. Maar we wisten dat het enkel Basil, de ‘househippo’ was. Evengoed oppassen, maar die is wel mensen gewend (-:

Voorlopig ben ik dus even weer opgeladen en dat terwijl ik volgende week vakantie heb in Nederland. De week erna heb ik vergaderingen voor de strategische adviesraad van VVOB in Brussel en tenslotte nog een laatste weekje vakantie in NL. Ik heb er zin in jullie allemaal weer te zien!