Uit het dagboek van....

Uit het dagboek van Lieve Leroy

(Lieve is collega en vriendin van me hier. Ze had een leuk stukje geschreven over de diplomauitreiking aan een college of education en vond het goed dat ik dit ook op mijn blog plaats. Dan horen jullie het ook eens van een ander (-: )

Vrijdag 22 juli 2011

Het is 10 over 10 en Leonie en ik nemen de afslag naar ZAMISE (Zambian Institute for Special Education). Het is een stoffige straat, niet geasfalteerd. We parkeren op het eerste plekje dat ons veilig lijkt. De hemel is staalblauw en het is aangenaam warm. Niet te warm. Gewoon goed. Het zand waait ons in de ogen. We stappen naar het hek van ZAMISE en laten onze uitnodigingskaarten zien. We mogen binnen. We zien dat we precies op tijd zijn gekomen. De stoet van lesgevers, vertegenwoordigers van universiteit en ministerie, directeuren van andere hogescholen komt in beweging om in optocht naar het podium te stappen. De meesten zijn gekleed in toga’s die opbollen in de wind. Een fanfare loopt voorop.

Leonie en ik stappen om het hogeschoolgebouw heen en gaan tussen het publiek op zoek naar een paar lege stoelen. Iemand vraagt ons of we niet mee willen stappen in de stoet. Neen, dank je. We zijn uitgenodigd bij de afstudeerplechtigheid van ZAMISE. ZAMISE is de enige hogeschool waarmee we samenwerken die in Lusaka ligt. Het is een school waar je als je al een getuigschrift van onderwijzer hebt, verder kan studeren en een diploma halen (dat is nog steeds lager dan onze professionele bachelor). Het programma richt zich op special needs. Het bereidt leerkrachten voor op werken met leerlingen met een beperking, of dat nu in een speciale school is of inclusief.
Het is een teken van waardering dat VVOB een uitnodiging ontving. We krijgen er zo wel meer, maar wegens de grote afstanden moeten we ons vaak verontschuldigen. Wij wegen meteen af of het de verplaatsing (niet alleen transport, maar vooral ook tijd) waard is om bij zo een gelegenheid aanwezig te zijn. Deze redenering wordt hier vaak niet gemaakt: je wordt uitgenodigd, dus ga je. Ik zie in de stoet de directeur van Mongu en Mufulira (beide 580 km, 1 dag reizen ver) lopen. Zij zullen dus minimaal 3 dagen afwezig zijn in hun college om hier te zijn.

Volgens de uitnodiging zou de plechtigheid om 9u beginnen. Het is half elf als we gaan staan voor het volkslied en de ceremoniemeester het woord neemt. Er volgt een eindeloze reeks speeches. De ceremoniemeester kondigt de directeur aan, zij kondigt de vice-rector van de universiteit aan. Telkens met vermelding van alle prominenten en alle titels. Beiden vermelden in hun speech VVOB. We zijn er aangenaam door verrast. Geen van hen heeft gezien dat we hier zijn. Okee, als mzungu’s (blanken) vallen we wel op, maar we zitten volledig uit het zicht en je ziet dat dit gewoon in de speech staat. Het leuke is dat ze ook beschrijven wat ze via de samenwerking met VVOB al hebben gerealiseerd. En wat ze vertellen is juist. Het is altijd goed als je partner de samenwerking op dezelfde manier ziet.

Er komen steeds meer mensen aan. Er zijn niet genoeg stoelen. Algauw zitten er 4 vrouwen met kleine baby’tjes op hun rug rond ons. Er lopen veel kinderen rond. Ik voel plakkerige vingertjes aan mijn broek trekken. De meesten hebben cadeautjes bij, ingepakt in glitterpapier. En bloemen, meestal plastiek. Buiten het hek is er een soort ad hoc marktje ontstaan: bloemen, wenskaarten, cadeaus. Fotografen namen foto’s van promovendi, ook in toga, en komen die nu verkopen. En dan begint de proclamatie. Meer dan 100 namen worden afgeroepen. Diploma’s uitgereikt. De fanfare speelt hier en daar een streepje muziek. En het eindigt met de uitreiking van de prijzen. Leonie en ik trekken onze wenkbrauwen op als we zien hoeveel prijzen er zijn (het lijkt wel alsof 1/3de van de studenten iets wint), waarvoor ze gegeven worden (o.a. prijs voor het beste gedrag en de beleefdste student) en wat de prijzen zijn (o.a. strijkplanken).

Het is intussen half twee. Leonie en ik knijpen er stilletjes tussenuit. Tijd om weer aan het werk te gaan.