Winter Wonderland

Wat is het toch heerlijk om af en toe Lusaka achter me te laten om een weekend de bush in te gaan. En ook al is het nu winter, het is nu juist lekker om weekendjes weg te gaan, omdat het gegarandeerd droog is.

Vorige maand gingen we met Joke, Vera, Sanne en Jantien op bezoek bij VSO dokter Anneke in een missieziekenhuis in Minga, zo’n 5 uur rijden van Lusaka naar het Oosten. We hadden het zo gepland om rond een uur of 1 te vertrekken zodat we voor het donker zouden aankomen. Natuurlijk toen ik net de hele auto had volgepakt bleek mijn auto niet te starten. Al gauw staan er hier dan verschillende mannen rond de auto die allemaal wel doorhadden dat het de accu was. Toevallig kwam mijn buurman net aanrijden met een extra accu in zijn auto (tja…geluk moet je hebben). Daarmee konden we mijn auto makkelijk starten, naar de garage rijden en hup nieuwe accu erin en rijden maar.

Helaas moest ik de laatste anderhalf uur toch in het donker rijden wat geen pretje is zonder enige verlichting, met overall fietsers zonder licht en dikke gaten in de weg. Maar bij Anneke werden we welkom ontvangen in haar huisje bij het ziekenhuis. Ity kwam ook, die woont een stukje verderop in Petauke. Na een gezellige avond op de veranda (in dikke truien) deden we het de volgende ochtend lekker rustig aan met een uitgebreid ontbijt. Vervolgens gingen we richting Petauke om daar over de locale markt te lopen op zoek naar stofjes. Petauke heeft een typisch authentieke afrikaanse markt waar het heerlijk rondstruinen was.

Bij Ity thuis lunchten we zodat we gelijk zagen waar zij woont- een klein schattig huisje met als enige nadeel dat ze elke keer als ze naar de wc moet, naar het ernaast liggende motel moest lopen. Niet echt handig dus. Bij Anneke teruggekeerd genoten we van een gin&tonic sundowner en pannenkoeken. Anneke leidde ons ook nog rond in het ziekenhuis. Het blijft altijd best heftig zo’n Afrikaans ziekenhuis, waarvan je weet dat er veel te weinig medicijnen en apparatuur zijn voor het aantal mensen dat hulp nodig heeft. Anneke werd hier in ieder geval als dokter enorm gerespecteerd en kan veel goeds doen.

De ochtend van vertrek brachten we de nonnen, die het ziekenhuis leiden, een versgemaakte appeltaart. Ze waren er enorm blij mee en het is een groot compliment als een non een taart zo lekker vindt dat ze zegt dat ze de taart lekker voor zichzelf wil houden, haha.

Safari
En in een lang vrij weekend in juli gingen we met de auto van Geke, samen met Vera, Sanne, Alex en Ben op safari in Kafue National Park, het op 5 na grootste NP ter wereld naar het schijnt. Het wild in dit park zit behoorlijk wijdverspreid, maar het geeft veel meer een ‘wild’ gevoel dan de meeste andere pakken omdat er niet zoveel toeristen zijn. Dit weekend echter bleken allerlei campsites toch al vol te zitten en belandden we op een afgelegen campsite. Er bleek verder helemaal niemand te zijn. De afgetakelde braai en een kwaad tetterende olifant in de verte maakte ons ook al niet veel geruster. Maar het vuur gaf een wat veiliger gevoel en we hadden een gezellige braai. ‘s nachts hoorde ik allerlei grommende en tetterende geluiden wat toch best eng was. Ik hoorde dat Alex midden in de nacht ging plassen en ik besloot ook de gok maar te wagen. Maar toen ik daar dan zo naast mijn tent zat vond ik dat ineens niet zo’n goed plan meer en wilde ik alleen maar heel snel mijn ‘veilige’ tent in. Enkelen van ons vonden het wel mooi geweest en we besloten de volgende dag toch nog een aantal andere kampeerplekken te proberen.

We gingen vroeg op pad om veel dieren te kunnen spotten en pas later vonden we een gezellige ontbijtplek bij een lodge waar we zelf mochten koken. Alex en ik vonden het vooral leuk om samen te kokkerellen en hadden dikke pret. Wat minder waren de bavianen die de hele tijd op zoek waren naar eten. Na het ontbijt reden we nog wat in het park rond. We zagen deze dagen vooral veel Kudus, waterbokken, impalas, pukus en hier en daar een olifant….helaas geen ‘katten’. Oh behalve dan een aantal jakhalzen. En verder zagen we veel vogels, waarvan we dan met het vogelboek van Geke probeerden te achterhalen welke vogels het waren. Tegen het eind van de middag gingen we een welverdiende sundowner drinken bij Mukambi lodge en waren heel opgelucht om te ontdekken dat daar in de tenten nog plek was op het kampeerterrein. Wat een mazzel! Oke ook daar slaap je gewoon in het wild en weet je niet wat voor dieren je aantreft ‘s nachts, maar er loopt bewaking rond en er waren veel meer mensen. Plus het is naast een lodge waar het heerlijk zitten is uitkijkend over het water. ‘s avonds na een zelfgekookt maal smikkelden we van geroosterde marshmellows en ging de warme chocolademelk met rum er ook goed in, want het blijft winter.

De volgende dag deden we weer een
vroege ochtend safari met ontbijt bij hetzelfde plekje, waar de bavianen brutaler dan ooit waren. We hadden al best veel rondgereden en wilden midden op de dag (wanneer het toch nog wel heel heet kan worden) nog maar een klein rondje doen. Ze hadden ons verteld dat het hippo rondje wat meer kans op leeuwen spotten zou geven en dat wilden we nog wel even proberen. Maar na anderhalf uur rijden vonden we het rondje niet meer een rondje en begonnen we ons af te vragen of er wel een einde aan het rondje zou komen. Het was behoorlijk heet in de auto omdat de ramen vanwege de tsetsevliegen niet open konden. We besloten net om het nog 5 minuten te geven, toen we gelukkig een richtingaanwijzer vonden die er op duidde dat we net zo’n beetje op het einde van het rondje waren. Phiew, hadden we nog geluk, want we waren bijna het hele eind teruggereden.

Nu waren we nog net op tijd terug voor een sundowner en een douche zodat we nog op tijd waren voor de ‘avond safari’. Dat deden we niet met de eigen auto maar met de jeeps van de lodge. Het heeft altijd iets heel spannends zo’n avondsafari. Het begon al met een ‘nepaanval’ van een grote olifant, die het niet grappig vond dat een auto achter ons iets te snel probeerde ons in te halen. Wij moesten er snel vandoor en de auto achter ons moest heel hard achteruit rijden. Gelukkig ging het goed. Verder is het spannend op het moment dat het donker wordt en ze met een grote zoeklamp op zoek gaan naar ‘rode oogjes’, want die wijzen op ‘katachtigen’ terwijl de groene meestal ‘gewoon’ pukus en impalas zijn. Helaas zagen we verder weinig dieren, op een groot stekelvarken na -die trouwens prachtig is.

En inmiddels heb ik weer een aantal lekkere weekendjes ‘thuis’ gehad, met een braai en veel mensen op de veranda en een paar afscheidsetentjes en een afscheids karaoke avondje met veel zingplezier. Anna is vertrokken en gaat in China wonen, Monica gaat naar Mexico terug, Vera is weer in Nederland en Jantien is naar Copa in het Noorden van Zambia. Tja, de keerzijde van hier wonen is en blijft dat er altijd weer mensen weggaan. Maar gezellig blijft het nog wel hoor.