Een engelachtig 2009!

Een gezellige, franse en sportieve kerst

Het weekend voor kerst was ik uitgenodigd voor een feestje van Helene, een vso’ster. Leuk om wat vso’ers te leren kennen hier. Het was een waar kerstfeestje met een heerlijk buffet en veel kerstverlichting, alleen dan onder de papayaboom.
Veel nieuwe mensen gesproken en helemaal gezellig was het om in alle mogelijke talen ‘stille nacht’ te zingen bij gitaarspel. En natuurlijk om het in het engels zo bekende ‘on the first day of Xmas my true love said to me...’te proberen te zingen: een lied waar je erg veel zinnen voor moet onthouden. Op het laatst speelde een jongen die blijkbaar een hit heeft in de zambiaanse top 10 nog een paar reggaenummers, leuk zo’n mini-optreden. Al met al een geslaagd kerstfeestje.

Op kerstavond zelf was ik uitgenodigd door Elise, met wie ik ook naar Kasanka was geweest. Zij heeft een Zimbabwaanse vriend MacDonald en had verder een franse vriend en familie op bezoek. Een gezellig stel bij elkaar. Vanuit Frankrijk was er voie d’gras (heerlijk, een soort gansenlever, gemaakt door een gans 21 dagen lang mais te laten eten), franse wijnen die pasten bij de gerechten en franse kaasjes. Verder aten we kwartels met aardappeltjes en ijs. Hmmm....Na het eten waren er allemaal cadeautjes en ik vond het heel lief van ze dat ze voor mij ook wat gekocht hadden (een ketting en tasje). Tot diep in de nacht hebben we zitten kletsen en borrelen en in aangeschoten bui spraken we af dat de volgende dag een sportieve zou worden.

De volgende ochtend begonnen we weliswaar niet om 7 uur zoals we ’s nachts nog dapper hadden afgesproken maar om een uur of 10 te joggen (dan is het hier eigenlijk veel te warm om hard te lopen, helemaal omdat er een stralende zon stond). Dat hielden we niet veel langer dan 20 minuten vol (de een wat beter dan de ander), maar was toch heerlijk. Na het joggen kregen we een uur yoga van MacDonald, die yoga docent is. Vervolgens ontbijten en erna spraken we af in het zwembad van de internationale school waar Elise werkt, waar we met de hele groep een potje ‘zwembad rugby’ speelden totdat er ineens een enorme stortbui kwam waardoor we doorweekt waren. Al met al een hele sportieve eerste kerstdag dus!
Tweede kerstdag was ik gewoon aan het werk, want dat kent men hier niet als feestdag. Eerst had ik het vrij willen nemen, maar ik wilde graag deze dagen gebruiken om volgende week een 5daagse trip naar Livingstone te kunnen doen.


Een Engelachtig 2009

‘Scenes so lovely must have been gazed upon by angels in their flight’
Ofwel ‘Een schouwspel zo prachtig moet wel bewonderd zijn door engelen tijdens hun vlucht’ – de beroemde woorden van Dr David Livingstone die de Victoria Falls in 1855 als eerste europeaan ontdekte (oke, er schijnt een Portugees hem voor te zijn geweest, maar dat is niet officieel erkend). De watervallen worden al van oudsher door de lokale bevolking ‘Mosi-oa-Tuna’ genoemd, wat zoiets betekend als ‘rokende donder’. Wat een prachtige naam, die eigenlijk een stuk beter past bij deze fantastische watervallen dan de saaie naam ‘Victoria’ die ze nu hebben. De breedte van de watervallen is zo’n 1.7 km(!), de gemiddelde hoogte is zo’n 100 meter en zo’n 550 miljoen liter water per minuut stort naar beneden, waarmee de Victoria watervallen bij de grootse ter wereld behoort.

1 januari leek Nadia en mij een heel geschikte dag om het nieuwe jaar in te luiden door de beroemde Victoria watervallen te gaan bekijken. We waren echt zwaar onder de indruk. De watervallen zijn onderdeel van een groot nationaal park waar je over verschillende paden kan lopen om de watervallen van alle kanten te bewonderen. Het eerste pad leidde ons naar de voorkant van de watervallen, heel apart dat je dus gewoon voor de watervallen loopt. Ook erg nat, want de watervallen zijn zo krachtig dat het aan de overkant van de kloof waar ze in neer storten constant regent. Vanaf het einde van het pad kijk je naar een klif aan de overkant wat de Zimbabwaanse kant van de watervallen is. Het meest bijzondere was wel dat we toen we op een brug stonden naar beneden keken in de kloof en in een cirkel onder ons helemaal omringd werden door een schitterende regenboog. We leken eigenlijk ook de enige te zijn die het doorhadden, iedereen liep onder zijn regenponcho door snel de brug over, maar wij hebben er wel een half uur staan staren naar die wel heel bijzondere regenboog onder ons.

Vervolgens namen we een pad die over de watervallen heen leidt, je ziet dan dus waar de zambezi rivier in de kloof stort. Een heel mooi wandelpad waar het heerlijk was om een tijdje over het water te turen.

Het derde pad die we namen is er eentje die maar weinig mensen nemen omdat het zo’n enorme klim is. Dat hadden we eigenlijk pas later door, anders hadden we wel 2 x nagedacht of we het wel zouden doen met ons zware hoofd en niet geheel stabiele benen van het oud & nieuw feest de dag ervoor. Maar wel symbolisch om zowel 1ste kerstdag en 1 januari zo sportief te zijn. Het pad leidt vrij stijl naar beneden, eerst via aangelegde treden, en vervolgens hielp een gids ons naar beneden te klauteren over rotsblokken en wadend door riviertjes. Het was daar beneden prachtig. Door de watervallen die continue nevel verspreiden is er een tropisch regenwoud ontstaan waar apen en vooral bavianen door de bomen slingeren. Beneden gekomen keken we uit over de ‘boiling pot’ (kookpot) met de oude spoorbrug, wat het beginpunt is voor de rafters en kayakers. De mooie authentieke spoorbrug scheidt Zambia van Zimbabwe en werd al in 1905 gebouwd, waarmee Livingstone destijds de hoofdstad van Noordelijk Rhodesie werd. Deze brug is nu populair onder bungy jumpers. De klim terug was stijl en vermoeiend, maar eigenlijk minder eng dan de klim naar beneden was geweest.

Het laatste pad dat we namen was de zogenaamde ‘fotografische’ route waar we bij iedere bocht een nog mooier uitzicht over de gehele watervallen met omgeving eromheen zagen. We liepen ook daar vrijwel op onszelf rond, wat toch wel erg bijzonder is.

Even een dagje terug, omdat ik het mooier vond bij de watervallen te beginnen...
Op oudjaarsdag namen Nadia en ik de bus naar Livingstone. Ondanks dat we met de auto hadden kunnen gaan besloten we voor de bus, omdat naar het schijnt die het laatste stuk erbarmelijk slechte weg beter kan berijden dan een auto. Bovendien is de benzine in Zambia schrikbarend duur, dus het maakte de reis ook een stuk goedkoper. De busmaatschappij was erg goed, een hele mooie nieuwe bus,we kregen twee films te zien en er werd frisdrank en een snack uitgedeeld (de terugweg viel de bus tegen, was een stuk ouder en veel krapper, maar nog stees goed te doen). De eerste 5 uur gaan over een heel goede asfaltweg, maar de laatste twee uur is het echt alleen maar hobbelen en stoten door de potholes. Het is werkelijk niet te geloven dat overal zo’n goede weg ligt, maar dat net voor een van ’s werelds grootste natuurwonderen, jaarlijks door duizenden en duizenden toeristen bezocht, men nog steeds niet in staat is geweest om dat laatste stuk weg aan te leggen. Naar het schijnt zijn de chinezen er nu echt serieus mee bezig om een nieuwe weg aan te leggen, ben benieuwd hoelang dat gaat duren. We reden de weg ook in een enorme onweersbui, wat het niet echt prettig maakte. Hoewel het eigenlijk nooit gevaarlijk voelde, want de bus rijdt heel voorzichtig en het is verder vrij vlak gebied. Na zo’n 7,5 uur kwamen we nog in de middag aan in het stadje Livingstone, vol oude koloniale gebouwen. We hadden de tip gekregen om te kamperen bij Jollyboys backpackers, wat een superleuk plekje bleek te zijn, met tropische tuin (de mango’s zijn rijp, dus dat was opletten tijdens het koken op ons campinggassje in de tuin ’s avonds – die vielen echt op centimeters afstand van ons). Verder een heerlijk zwembadje waar we gelijk na de lange reis inploften, genietend van een cider. Vervolgens gingen we op zoek naar een leuk restaurantje om ons oudjaarsavond diner te hebben. We liepen wat rond door het stadje wat in slaap leek te zijn gevallen, alle restaurants leken zo goed als leeg, op een paar niet echt gezellige restaurantjes na. Ik was nog zo naief om te vragen of ze volgeboekt waren voor de avond, maar dat bleek niet het geval: sterker nog we eindigden in een vegetarisch restaurant waar het weliswaar erg mooi aangekleed was, maar waar het leek of het een grote verrassing was dat we er gingen eten en we de enige klanten waren. Heel vreemd allemaal. Later bleek bijna iedereen buiten de stad in het ‘Waterfront’ restaurant te zitten, waar een feest zou zijn, maar wat natuurlijk al volgeboekt was. Wij eindigden uiteindelijk in de Fez – wat de enige optie leek te zijn, maar wat we eigenlijk niet zagen zitten omdat het een bunny feest zou zijn. Wie bedenkt zoiets fouts? Gelukkig bleek het reuze mee te vallen en was eigenlijk niemand als bunny verkleed. Het was een behoorlijke blanke aangelegenheid, maar wij wisten toch twee Zambiaanse vrienden te maken wat erg gezellig was. De muziek was voor hier behoorlijk oke, en we hebben heerlijk gedanst.

Na de watervallen bezocht te hebben de volgende dag, kookten we voor onze tent, omdat de electriciteit uitviel bij Jollyboys. Daar was eigenlijk ook gewoon een keuken voor backpackers, maar een goede gelegenheid om zo toch een beetje de campingervaring van te natte puree uit zakje te hebben. We maakten het maar niet al te laat, want de volgende ochtend hadden we een wandelsafari gepland in het nabijgelegen nationale park, samen met een Duitse die ik ken uit Lusaka die we gister bij de watervallen waren tegengekomen (kleine wereld hier).

Om 6 uur werden we opgepikt voor de wandelsafari. We dachten neushoorns te gaan zien, want uit de reclame die gemaakt werd leek dat een garantie, maar helaas was dat niet het geval. En de olifanten bleken net de zambezi doorgetrokken te zijn richting Zimbabwe. Maar verder bleef het nog steeds spannend zo’n wandelsafari, omdat je toch maar mooi in een wild park loopt. Gevaarlijkste dieren die overbleven waren buffalo’s en slangen. Dus we volgden (de overigens erg goede) gids in een keurig rijtje achter hem aan, zodat als er een slang was hij de eerste was die hem tegen zou komen. Gelukkig zagen we die verder niet. Wel zagen we gnoes, zebra’s, heel veel impala’s en giraffen. Op zo’n wandelsafari is dat toch wel een stuk leuker omdat je echt heel dichtbij komt. De gids wist ons ook van alles te vertellen, bijvoorbeeld over de hoge bloeddruk van giraffen waardoor ze kort leven en niet lang kunnen liggen (en dus bv ook staand bevallen) en over hoe ze eten verwerken in twee magen. We hoorden ook over hoe een bepaald soort kikker van de blaadjes van ‘de regenboom’ houdt en door de plas die ze in de vorm van water afscheiden, lijkt het steeds te regenen onder de boom. Andere bomen blijken zelf intelligent te zijn: als olifanten van ze komen eten gaat een afweermechanisme in werking waardoor de bladeren bitter worden. De wortels zijn zo verreikend dat bomen in een straal van zeker 100 meter eromheen ook gewaarschuwd zijn en hun bladeren bitter worden. Het was een heerlijke wandeling van zo’n drie uur door het park.

’s Avonds hadden we een ‘river cruise’ gepland, wat ook wel bekend stond als ‘booze cruize’(drank cruise). Daardoor hadden we het bijna niet gedaan want we hadden niet zoveel zin om met een stel dronkenlappen mee te varen. Gelukkig bleek het een rustige groep te zijn die met ons meeging. Door de gratis drank en de braai kreeg je goed waar voor je geld op deze boot en tikten wij met plezier een aantal wijntjes weg terwijl we over de Zambezi voeren en langs de kant krokodillen en nijlpaarden bewonderden bij een ondergaande zon. Helemaal niet verkeerd, en het bracht ons in een superblije stemming. Die stemming zat er nog steeds in toen we weer bij Jollyboys kwamen waar we heel gezellig met een aantal toeristen uit Australie, Catalonie, Korea en Duitsland verder borrelden. Weer een zeer geslaagde dag en avond.

De laatste volledige dag in Livingstone hadden we een heel relaxed dagje aan het zwembadje. We hebben echt supermazzel want het is echt alleen maar schitterend weer geweest, wat in Lusaka wel anders is de laatste tijd waar het continue regent. Om vier uur werden we opgehaald voor een van de mooiste ervaringen ter wereld: met een microlight vliegtuigje over de watervallen vliegen. Zo’n microlight vliegtuigje is eigenlijk een soort bakje waar je samen met de piloot open inhangt. Dus je voelt je echt als een vogel in de lucht, net als een deltavlieger, alleen heeft deze wel een soort van motortje – hoewel het voornamelijk op de wind vliegt. Zie de foto’s die hierbij komen. Met een enorme grijns op mijn gezicht genoot ik van het schitterende zicht over de watervallen, met regenboog. Tja, die opmerking van Livingstone over de engelen die de watervallen bewonderen voelde nu wel erg toepasselijk. We vlogen wel drie rondjes over de watervallen. Vervolgens kreeg ik het stuur en mocht zelfs even vliegen! Super. Ik zag onder me de krokodillen en nijlpaarden in de rivier. Die nijlpaarden zijn heel apart van bovenaf, want doordat het water zo helder is zie je het beest in zijn geheel liggen, terwijl als je er normaal vaart je alleen maar een stukje hoofd ziet. Helaas zijn we een maand te laat voor de trek van de olifanten door de rivier, misschien iets voor volgend jaar, alleen zijn dan de watervallen een stuk leger. Het was weliswaar maar een vlucht van een kwartiertje, maar een kwartier om nooit meer te vergeten!