koffers, Leven op de veranda en Hash

Maar even 3 berichtjes onder elkaar, dat is makkelijker. Ik had even tijd het afgelopen weekend om lekker te schrijven. En let op: ik heb voor de engelse blog (2) ook nog een verslag geschreven over de verkiezingen waar we met een EU waarnemer op pad waren (zie dus verderop).


Koffers & kamers & huizen

We hebben 3 nachtjes geslapen in het youth hostel op de gossner mission, omdat er even geen plek was voor ons in de goede kamers. Dat wisten we van tevoren en het was wel goed te doen, maar de ‘rat shack’ sprak ons niet zo aan. Al onze bagage moest er weer naar toe getild worden en we bereidden ons voor op veel muggen en spinnen. (de spinnen zijn hier trouwens groot en vooral plat en vierkantig).
Maar de rat shack bleek reuze mee te vallen en had eigenlijk minder muggen dan de andere kamers en we hebben geen rat gehoord (maar dat was ook een beetje een grapje van de mannen hier om ons op stang te jagen). Wel zijn we blij dat we nu voor de komende week zijn verhuisd naar mooiere kamers. We hebben nu zelfs ons eigen ‘huisje’ met keuken, prachtige veranda en ruime badkamer (met bad!). En ik slaap eindelijk weer eens in een normaal bed, met een matras waar geen kuil in zit.

Wat fijn dat ik vanochtend dus eens een keertje voor een week kleding in een echte kast kon pakken. Na zo’n 2 maand in Utrecht tussen de koffers en verhuisdozen te hebben gewoond en ook nu nog steeds uit de bagpack te leven, was ik het wel een keertje beu. De komende week is dus even fijn, maar het duurt allemaal een stuk langer dan ik gehoopt had. De ‘makelaar’ voor mijn nieuwe huis heeft nl. laten weten
dat de huisbaas nog geen geld heeft gegeven om het laatste werk af te maken in het huisje. En aangezien er nog een vloer, keukenblokje en deuren inmoeten kan ik er dus voorlopig nog niet in. Geen idee hoe lang dit kan gaan duren, maar ik begin er wel behoorlijk van te balen, want ik wil gewoon eindelijk een huisje gaan inrichten.

Gelukkig heeft Lieve inmiddels via een collega ook een mooi huis gevonden. Drie kamers dus ik kan er voorlopig bij in (ze gaat waarschijnlijk rond 9 november verhuizen). Dat is een huis op een prachtige compound, mooie tuin en veranda en in heel goede staat. De mango’s en papaya’s zijn er bijna rijp, hmmm.

Hopelijk kunnen we de aankomst van ons beider 200 kilo bagage, die we van VVOB mochten opsturen, nog wat uitstellen totdat we naar dat huis gaan. Onze hutkoffers zijn al gearriveerd en worden nu al weer anderhalve week of zo ‘gecleared’ door de douane. Dat betekende dat David onze manager moest zorgen voor een nummertje, wat natuurlijk een aantal dagen duurde voordat het hem duidelijk werd wel nummertje dat moest zijn. En vervolgens moest hij nog weer een bewijs leveren dat we VAT exemption hebben (belastingvrijstelling). Dus dat zou ook wel weer een paar dagen verwerking nodig hebben. Gelukkig hebben we er geen haast mee, want voorlopig hebben we wel genoeg koffers om ons heen. Gevolg is wel dat ik mijn sportschoenen nog niet heb en dus vanmiddag ga ‘hashen’ (hardlopen met blanken) op mijn wandel’gym’schoenen.


Leven op de veranda

Het leven op de veranda is mooi, heel mooi. We zitten nu op een veranda, ontbijtje, koffiedrinken en heerlijk weer. Deze specifieke veranda is wel heel bijzonder, want door een kunstenaar zijn de tegels zo gelegd dat er een heel Zambiaans tafereel te onderscheiden is als je goed kijkt. Er groeien prachtige struiken om de veranda heen, met passiebloemen en druiven. Een licht briesje waait over het terras, die een zoete bloemengeur verspreidt. Heel paradijselijk allemaal.

Maar....dat is het niet altijd. Zo tegen een uur of 6 ’s avonds, als de zon ondergaat, begint het. Het begint te leven op de veranda. De muggen komen langs zoemen en als je geen lange mouwen en lange broek aanhebt en je jezelf niet ingespoten hebt, wordt er heel wat af geprikt. Boven onze hoofden vliegen enorme motten, heel af en toe een kakkerlak en vooral veel gestoorde bruine kevertjes, die hun best lijken te doen om zoveel mogelijk overal met een enorme vaart tegen aan te knallen en daar hoor ik ook bij. En je moet ook vooral niet te veel kijken wat er onder je gebeurt. Er kruipen flinke spinnen soms op hoge poten, die ik maar eng vindt. Niemand maakt zich hier druk om en als ze echt groot zijn is er altijd wel iemand die hem verjaagt of er op stapt, maar zelf durf ik dat nog niet zo. Ik heb wel het idee dat ik mijn grenzen verleg en dat ik steeds iets grotere spinnen durf dood te slaan. Een specifiek exemplaar moest volgens een paar gasten wel echt doodgetrapt worden, want die konden nog wel eens giftig zijn. Eehks...maar ach, je raakt er ook wel aan gewend en ik kan natuurlijk altijd mijn voeten van de grond houden en ze op een andere stoel leggen.

Hash
Overal ter wereld, in alle grote steden heb je er een....de Hash.
De Hash is een brits fenomeen, voortkomend vanuit een aantal verveelde britten die in de pub in Kuala Lumpur zaten en wat beweging wilden. Dus gingen zij een wekelijkse hash organiseren. Dit is een uitgezette wandel/hardloop route met een aantal ‘foute’ routes en hazen, en het is de bedoeling dat de juiste route steeds weer gevonden wordt, door de bush of over paden. Meestal is het een km of 5 tot 7.
Dit is een wereldwijd fenomeen geworden waar expats elkaar ontmoeten. Het heeft dus wel een tikje een koloniaal sfeertje, waardoor Lieve en ik ook even twijfelden of we er naar toe zouden gaan samen met Anthony die dit wekelijks doet.

Maar...het is natuurlijk een goede manier om mensen te leren kennen als je nieuw in de stad bent, dus we hebben ons er maar aan gewaagd. In Kampala heb ik een paar keer meegedaan en vond ik het erg gezellig.

In Lusaka was er afgelopen zaterdag een net buiten de stad bij een grote boerderij in woodlands, om een uurtje of 4. Lieve en ik hadden geen idee wat de bedoeling was dus hobbelden we maar wat achter de vreemde karikaturen van mensen aan. Er was iemand die steeds een trompet blies om zo te zorgen dat je op het juiste spoor was. En iedereen vloog alle kanten uit, we waren compleet in de war. Maar uiteindelijk begrepen we het een beetje en probeerden maar gewoon de massa te volgen als er ‘we are on’ geroepen werd. Het eerste stuk was echt door de bushbush en dus had iedereen wel schrammen van scherpe takken en doorns. Een paar lokale meisjes liepen op blote voeten het hele eind met ons mee. Het laatste stuk waren een aantal behoorlijk lange wegen, waar we toch al met al nog best moe van werden.

Tot dusverre allemaal wel een beetje vreemd, maar goed om wat beweging te krijgen. Toen we aankwamen was er frisdrank en vervolgens bier uit vaten, waar zwermen vol vliegen omheen vlogen. We hadden wat leuke gesprekken met twee meiden (de enige twee die normaal leken van het stel), een engelse en een amerikaanse. De engelse (Nadia) nodigde ons uit voor haar house warming en de amerikaanse bleek te voetballen en wilde misschien wel een keer met me mee.
Dus...wat mij betreft hebben we er toch wat uitgehaald, want het was natuurlijk de bedoeling om eens wat mensen te leren kennen.

Uiteindelijk moesten we allemaal rondom een grote cirkel staan, een hele bizarre ervaring: een typische schot met idioot hoedje op ging de hash evalueren en riep een voor een mensen naar voren die dan een ‘adje’ moest trekken (biertje leegdrinken) en waar iets grappigs over gezegd werd. Wij als nieuwkomers moesten ons voorstellen door op een krat te staan en ons voor te stellen. Gelukkig namen ze genoegen met slechts een klein slokje bier om ‘adje’ te trekken.
Daarna werd er steeds een lied gezongen over de hash en kwamen weer nieuwe mensen aan de beurt. Voor allerlei mensen was wel een reden gevonden om ze te moeten laten drinken: de een had een plastic flesje weggegooid op de grond, de ander had een tshirt laten liggen bij iemand en zo vonden ze allerlei bizarre redenen.
De ene persoon was eigenlijk nog gekker dan de ander, maar het waren vooral veel weirdo britse, koloniaal achtige mensen die toch aardig op leeftijd waren en een aantal zambiaanse vrouwen, waarvan het ons niet helemaal duidelijk was hoe zij hierin verzeild geraakt waren. Iedereen had ook een of andere idiote bijnaam, bv ‘very hot lips’ and ‘lazy leaping Larry’ en dergelijke.

Klap op de vuurpijl was wel het vieze met bier doordrenkte shirt die door het droge gras werd gehaald en die door iemand die iets ‘uitgehaald’ had moest worden gedragen. Gaat me eigenlijk wat te ver en studentikoos allemaal. Maar goed, als gezegd, toch weer wat mensen leren kennen, maar niet perse iets om heel vaak te herhalen. Misschien een keer als ik me echt verveel...