charles lwanga en kerstfeestje

Blog 12 Werkreis naar Charles Lwanga en kerstfeestje
Binnen een week tijd, mijn tweede trip in Zambia, dit keer voor mijn werk. Tot mijn verrassing bleek Charles Lwanga College een projectvoorstel te hebben geschreven om e-learning in te voeren in het onderwijs, dus leek het me verstandig om eens een bezoekje te brengen nu ze dit net opstarten. Charles Lwanga ligt in de buurt van Monze zo’n3,5 a 4 uur rijden richting het zuidwesten. Eigenlijk zou David rijden, maar die werd op het laatste moment ziek, dus was ik blij dat Anne die bij een internetprovider hier werkt mee ging en wel wilde rijden. Ik reed ’s ochtends bij haar huis langs waar een vso’ster was (Anne is een ex-vso’ster) en werd meteen voor een ‘kerstfeestje’ uitgenodigd. Leuk, want ik had al gehoopt om eens wat vso’ers te leren kennen hier. Het was een gezellige trip met Anne en ook wel heel nuttig, omdat we allerlei ideeen uitwisselden over mogelijke gezamelijke projecten.
De omgeving leek aardig op het zuidwesten van Uganda, wat een erg mooi gebied is, met groene heuvels . Hier en daar zag ik een verdwaald baobab boompje. De weg was weer in prima conditie. Ik begreep dan ook niet waarom ik wel 20 gestrande vrachtwagens heb gezien die op de een of andere manier in de berm beland waren. De laatste 11 km was wel over een lastiger stuk zandweg. Het begon net te regenen, dus de heenweg viel nog wel mee. Maar we zagen al dat er een stuk dam op het punt stond te overstromen, waardoor de weg na een beetje regen wel eens onder zou kunnen lopen. De terugweg toen het veel harder regende bleek dat inderdaad het geval. We konden er met de RAV4 van Anne nog net doorheen. Maar na een paar dagen flinke regen zal deze weg onbegaanbaar worden en zullen de mensen hier een heel stuk om moeten rijden om ergens te komen. En dan te bedenken dat het regenseizoen nog tot begin april duurt!
Op Charles Lwanga werden we warm onthaald en kregen we een rondleiding rond de college. De college is bijzonder goed onderhouden, en heeft een prachtige compound. Het is van oorsprong een jesuiten gemeenschap, en er staat dan ook een schitterende kerk die er, zo te zien op de foto’s, al sinds de jaren 60 staat. De bibliotheek is erg modern, veel licht, ruim opgezet en boeken die niet eens achter slot en grendel staan. Elke docent heeft een computer, wat hier vrij uniek is.
Alle docenten waren eigenlijk aan het nakijken dus ik dacht dat ze er misschien maar een paar bij elkaar zouden kunnen trommelen voor een presentatie. Toen ik de docentenkamer binnenkwam bleken alle leraren er te zitten wachten op ons, een hele kamer vol, ofwel rondom de muren van een hele grote ruimte staan zo’n 25 fauteuils. Best luxe, bij ons heb je niet een lerarenkamer met een fauteuil voor iedereen. De presentatie leek wel aardig goed te vallen, en men luisterde vrij geinteresseerd dus dat was mooi. E-learning is een heel nieuw concept in Zambia, dus zal ik ‘simpel’ moeten beginnen.
’s Avonds kregen we nshima (gestoomde mais) met kip in het leuke guesthouse waar we verbleven. En we besloten nog even een biertje te doen in het lokale barretje om de hoek. Dat was enorm grappig. Het barretje was een afgetakeld gebouwtje, met een pooltafel, waarvan het laken op vele plekken doorgestoken was. Het laken zelf was een verzameling van muggen, vliegen, kevertjes en andere kleine beestjes (sorry Pascal) en er vloog ons van alles rondom het hoofd wat we niet thuis konden brengen. Uit de luidsprekerbox die een groot deel van de kamer innam klonk keiharde muziek. En toen we op de stoelen ploften, bleken de kussens op de stoelen helemaal plat te zijn, wat dus een harde landing was. Dus we besloten al gauw het volgende biertje maar te drinken bij het guesthouse, ondanks dat het wel een heel bijzonder typisch afrikaans barretje was.
De volgende ochtend hadden we vergadering met de afstandsonderwijscommissie (leuk woord voor galgje). Hier kwamen allerlei leuke plannen uit voort en het team leek heel gemotiveerd om met kleine projectjes te beginnen. Een heel nuttige bijeenkomst.
Op de terugweg namen we drie passagiers mee, die al een hele tijd langs de weg stonden te wachten in de regen tot er misschien een auto zou komen om ze mee te nemen. Er was een meisje bij van een jaar of 14 die voor de 2de keer in haar leven naar Lusaka zou gaan. Catherine zou eigenlijk de bus nemen, wat voor mensen hier een behoorlijke smak geld is, dus boden we haar een lift aan. Haar moeder was hierdoor in juichstemming want ze bespaarde heel wat geld en ook de tijd van het wachten tot de bus vol zou zijn. Ze belde heel netjes onderweg steeds op hoever we waren, zodat ze de familie aan de andere kant haar kon laten afhalen. Onderweg stopten we in Mazabuka om te lunchen met een nederlandse vsoster die Anne daar kende, en we tracteerden Catherine ook gelijk. Moet een hele vreemde ervaring voor haar geweest zijn.