Lekker bij Lilayi

Zondag was er een uitje georganiseerd voor Heidi’s afscheid. Heidi is een Canadese en ook via werk komen we haar wel eens tegen. Jammer dat ze teruggaat. Er blijkt een klein safariparkje te zijn net buiten Lusaka. 10 km maar, dit keer. Daar hadden we ’s ochtends afgesprokken met een hele groep. Het was bitterkoud het begin van de ochtend, maar al gauw brak het zonnetje toch door en was het eigenlijk heerlijk om een wandeling door het park te maken. We zagen kudu’s (soort antilope), zebra’s en giraffen. Super. En heel gezellig, weer wat nieuwe mensen leren kennen, wat ook altijd prettig is.

Bij Lilayi is een zwembad, maar daar zwemt niemand in tijdens dit koude seizoen, omdat je dan wel heel gestoord moet zijn. Met z’n drieen besloten we dat we dat dan maar waren en namen een wel heeeeel verkoelende duik. Daarmee hadden we genoeg energie verbrand om te genieten van de befaamde lunch bij Lilayi. Heerlijk.
Na de lunch werden we in een jeep geladen om op safari te gaan. Er waren wel heel veel dieren te zien daar. Waterbok, bosbokjes, en zelfs elanden, naast nog meer giraffen en zebra’s. Blijft toch bijzonder die afrikaanse dieren.

Dit was nog niet het uiteindelijke afscheid van Heidi, dat was eigenlijk dinsdagavond. Van de waterbokjes naar de dolfijn. De Dolfijn is een eetgelegenheid, die heel superkitsch gezellig is ingericht. Het staat bekend om de spontane karaoke avonden. Wij belandden daar dus ‘spontaan’ met z’n allen dinsdag en ‘genoten’ van het optreden van de eigenaar. Deze staat erom bekend dat hij niet bij de microfoon weg te slaan is, maar wij kregen het toch voor elkaar om ook een aantal nummers te vertolken. Erg grappig.

Ben op werk lekker druk met voorbereiden van een trip naar Ghana, a.s. zaterdagavond vlieg ik naar Accra en vandaar naar een conferentie in Cape Coast (Ja, daar waar Obama net geweest is), met een delegatie van 10 mensen. Dat betekent heel wat geregel, zorgen dat iedereen een gele koorts vaccinatie krijgt, tickets, informatiepakketjes samenstellen, nog een workshop die erna komt voorbereiden, en zorgen dat ik van iedereen een copy van een paspoort krijg voor het visum. Dat laatste is vooral lastig, want in Zambia is sinds kort een nieuw paspoort ingevoerd, dus het is megadruk- Godfrey stond deze week maar liefst zo’n 7 x opnieuw in de rij, om steeds maar weer verteld te worden dat het er vanmiddag echt zou zijn. Inmiddels hebben ze alle 9 hun paspoort. Normaal kost het me ook weken voor ik eens een keer van negen mensen die uit het hele land komen antwoord krijg, maar vandaag lukte het me toch om binnen een dag van iedereen te horen wie benaderd moet worden in geval er iets gebeurt (voor de verzekering). Blijkbaar begin ik een beetje te leren hoe ik het voor elkaar krijg, hoewel een tripje Ghana misschien wel erg makkelijk is ter motivatie.