And when the rain begins to fall…Tuku sings

Het was 3 maand geleden dat ik voor het laatst regen voelde, tot afgelopen weekend. De eerste regen is hier begonnen na een lange droge periode (en gelijk ook weer een eerste regenboog ). Eigenlijk voelt regen best lekker na zo’n lange tijd. Wel jammer dat het precies begon te regenen op het moment dat Oliver Mutukudzi (Tuku) buiten voor een unplugged sessie zou gaan optreden. Uiteindelijk begon hij pas met optreden om half 7 (in plaats van 4 uur). Maar niet voor niets gewacht. Ik had hem al een aantal keer zien optreden voor een groot publiek, maar ditmaal was het een bijzonder ‘intiem’ concert waar hij alleen op zijn gitaar speelde. En wat kan die man spelen zeg. Mijn Belgische collega’s die op bezoek waren, waren het er ook over eens, dit is een artiest van wereldklasse. Hij vertelde tussendoor nog een aantal grappige anecdotes en kan op zijn oude dag nog behoorlijk dansen.

We konden het concert net redden want we kwamen vanaf de Zimbabwaanse grens gereden, vanaf de Lower Zambezi, waar ik al een heel aantal keren geweest ben om te kamperen. Dit keer waren Astrid, haar man Frank en 3 kids mee, Lieve, en uit Brussel Bart en Sofie. Ik zal jullie verder maar niet vervelen met verhalen over de boottocht tussen olifanten, krokodillen en hippos, want dat verhaal ken je inmiddels wel. Bijzonder deze trip waren de ‘bee eaters’ (bijeneters), prachtige knal rood/blauwe vogeltjes die hun nest in gaten in de rotswand hadden gebouwd. Elke vogel heeft zijn eigen ‘nest’ en er waren misschien wel zo’n 100 vogeltjes met nesten. Bij aankomst vrijdag avond, na een lange rit, stond een heerlijke braai voor ons klaar. De impala in rode wijn stoofpot de volgende avond was ook heerlijk. Verder hebben we veel spelletjes gedaan met de kids, vooral koehandel viel erg in de smaak en natuurlijk veel bommetjes in het zwembad.

Astrid, de Brusselse delegatie en ik waren vrijdag al op pad gegaan naar Charles Lwanga College of Education. Daar werd een moduleontwikkeling training gegeven, welke ik geregeld had. Of eigenlijk dit keer had de college zelf heel veel geregeld en heb ik alleen hier en daar wat ondersteund en VVOB heeft de financiering verzorgd. Wel zo prettig, want het is ook niet mijn rol om alles zelf te doen en het is belangrijk dat de partners waarmee we werken zelf het belang zien van de activiteiten en dus ook zelf de verantwoordelijkheid nemen. En dat gebeurt steeds meer.

Tijdens ons bezoek hadden de deelnemers een presentatie voorbereid en werden allerlei positieve opmerkingen gemaakt over hoe belangrijk de VVOB ondersteuning voor hen is. Als adviseur afstandsonderwijs, probeer ik samen met de colleges capaciteit op te bouwen van docenten en management in het ontwikkelen van modules en het organiseren van afstandsonderwijs. De rest van de week ben ik ook behoorlijk druk geweest met een aantal andere workshops en trainingen die binnen mijn resultaatsgebied vielen, waaronder de lancering van het grassroots project (een idee dat ik vanuit Sofia, van de TU Delft had opgedaan en wat nu een VVOB project is geworden). Buurman Pier faciliteerde dit.

En verder was er vorige week nog een workshop waar alle colleges bij elkaar waren geroepen voor het bespreken van een nieuw curriculum. Ik vind het altijd heel leerzaam om in dergelijke workshops te zitten, om zo steeds een beter beeld te krijgen van de uitdagingen van het Zambiaanse afstandsonderwijs. Want het blijft toch lastig om een goed en volledig beeld te krijgen van waar ze nou allemaal mee bezig zijn.

Vandaag was de delegatie op NISTCOL waar nationale docentendag gevierd werd. Zo’n bezoek betekent al gauw veel plichtplegingen met bezoek aan de principal, rondleiding (in de hitte) op het college e.d., dan komt er van werk niet echt veel, maar ja...ook dat hoort erbij.