Vrouwen initiatie rituelen en Feest

Donderdag was ik uitgenodigd door de vrouw van de ambassadeur voor een koffieochtend en lezing over vrouweninitiatie. Toch wel bijzonder zo’n uitnodiging, er waren zo’n 20 dames opgetrommeld. Dit onderwerp is niet echt geschikt voor mannen en bovendien werden er aardig wat Zambiaanse ‘geheimen’ over de vrouwen initiatie rituelen verteld. Gelukkig kiest de vrouw van de huidige ambassadeur ervoor om iets nuttigs van zo’n koffieochtend te maken. Thera, een nederlandse die ik wel van de maandelijkse nederlandse borrel ken, hield de lezing. Zij is gepromoveerd op dit onderwerp en geeft hierover les op de universiteit. Ze heeft over een periode van zo’n 15 jaar alle mogelijk vrouwen initiatie rites bijgewoond in Zambia.

Wel interessant om eens wat meer over het onderwerp ‘gender’ te horen, want we willen toch ook eens zien hoe wij hier meer aandacht aan kunnen besteden in het VVOB programma. Hoewel, wij kunnen in Nederland nog wat leren w.b. emancipatie, er zitten hier toch behoorlijk wat vrouwen in hoge posities.

Blijkbaar ondergaat bijna elk meisje hier wel een dergelijk ritueel. Voor hen is het echt een feest, waarin ze over een periode van een aantal dagen worden voorbereid op het vrouw zijn (soms tot een aantal weken, en heel soms maanden). Ze leren via allerlei symbolen en rituelen, geleid door een speciale spirtuele leidster, hoe je een goede getrouwde vrouw bent, hoe je omgaat met een man enz. Goh, misschien moeten wij dat ook eens invoeren..Volgens Thera’s zijn er veel vooroordelen over hoe vrouwen leren minderwaardig te zijn ten opzichte van de man, terwijl dat volgens haar onzin is. Wat er tijdens de initiatie geleerd wordt, word doorgaans geheimgehouden, vandaar dat er allerlei verhalen over zijn ontstaan. Als de spirituele leidsters meer voorlichting zouden krijgen over HIV and AIDS zou dit nog wel eens een van de meer doeltreffender campagnes kunnen zijn. Zij leren sowiezo de meisjes/vrouwen over gevaarlijke ziekten en hoe deze te voorkomen. Boeiend om te horen hoe zij hier toch blijkbaar als een van de weinige ‘buitenstaanders’ voor uitgenodigd wordt en wat ze er allemaal heeft meegemaakt.

Na de lezing was er een ‘lichte’ lunch in de tuin van de ambassadeur. Een lichte lunch betekent heerlijke salades en hartige taarten, witte wijn en nog een toetje van chocoladetaart/frambozenmousse toe. Wat een luxe. En toch voelt het wel een beetje vreemd om met een groep blanke dames in een prachtige tuin na te praten over de zambiaanse vrouwenrites.

’s Avonds was het alweer genieten, want Erica en Saskia hadden een heerlijk Indonesisch maal voor me gekookt. Bij hen kan je dus wel gewoon heerlijk op de veranda eten, zonder door muggen lastig gevallen te worden, wat moet dat heerlijk zijn als je elke avond buiten kunt zitten. Veel gesproken over de grenzen van wie je wel of niet besluit te helpen in Zambia. Wat doe je als je hoort dat iemand die je elke week ziet, maar eigenlijk niet kent, doodziek is. Erica en Saskia hadden dat meegemaakt, en kwamen er na een bezoek achter dat de doodzieke man het waarschijnlijk niet zou overleven in de condities van het ziekenhuis. Met een beetje bijbetalen wordt je naar een afdeling overgebracht waar je wel gewoon ARVs (medicijnen) krijgt als je HIV positief bent en ze moesten er moeite voor doen om de familie aan het verstand te brengen dat je beter geen nshima (zware maisbrei) eet als je een slokdarm/maagonsteking hebt, maar liever gewoon een soepje. Al met al is hij opgeknapt en heeft het overleefd. Zo zijn er natuurlijk veel meer gevallen waar je tegenaan loopt en tja, hoever ga je daar in? Je kan niet iedereen helpen, maar met relatief weinig inspanning kan je toch soms levens redden. Toch goed om daar alert op te blijven.

Feestje

Zaterdag gaven Marga en Saidi een feest. Ik was ’s middags al gaan helpen, om samen met Marga en Hassan eten voor het feest te maken. Hassan is het broertje van Saidi en net uit Zanzibar gekomen om hier naar school te gaan. Inmiddels ben ik al zijn auntie(tante) geworden, heel schattig. Saidi had een heel podium in elkaar gefabriceerd. Hij heeft ook een geweldig geluidssysteem dus de juiste ingredienten voor een feest vol optredens. Al aan het begin van de avond kwam een bandje oefenen, de zanger zou binnenkort zijn CD lanceren dus was blij om wat bekendheid te krijgen. We waren even bang toen de electriciteit uitviel aan het begin van de avond, maar een half uurtje rustig gitaarspelen bij het kampvuur was toch ook wel fijn.

Tijdens het feest pakten jan en alleman de microfoon om te zingen of te djembe’en/trommelen. Ook Nick’s broers waren er, die destijds op mijn verjaardag gespeeld hebben. Wel goed om even bij te kletsen. Dan was er ook nog een echte ‘diva’ zangeres, hier vrij bekend, die een geweldig a capella optreden weggaf en nog enkele van de artiesten die we een paar weken geleden bij het reggaefestival hadden gesproken. Een ervan, een rasta, was blijkbaar helemaal verliefd op me geworden. En nee, toch maar liever niet weer een rasta. Nee hoor grapje, maar deze jongen was eigenlijk gewoon heel irritant. Zo wilde hij me het podium oproepen, gelukkig kon ik nog net wegduiken. En hij bleef me maar aanstaren, wist op het eind nog een traan te produceren ook toen ik hem te kennen gaf niet geinteresseerd te zijn. Toen vond ik het toneelstukje wel weer genoeg geweest. Zucht, wat een act.

Verder heb ik contacten gemaakt met Karin, met wie ik wel serieus damesvoetbal wil gaan opzetten, dus hopelijk gaat het een keer lukken. Want ik mis voetballen wel enorm! Ik voetbal nu eigenlijk niet meer op woensdagavond omdat de groep meer en meer uit ego-trip voetballers is gaan bestaan, en steeds minder vrouwen meededen.
Het feest was behoorlijk laat geworden (had er maar eens voor gekozen om niet te rijden en een taxi terug te nemen). Zondag wist ik mezelf nog net zover te krijgen om de tuin aan te vegen en wat nieuwe zaadjes te zaaien in mijn tuin. De rest van de middag met Marga en Hassan aan het zwembad gehangen.
Goh, ik dacht dat dit een korte blog post ging worden...