Braaien, Ballen, Borrelen, Bewegen en Bergen

Braaien

Er wordt wat afgebraaid hier, ik heb er alweer drie gehad in januari. Lekker in een mooie tuin met een zwembadje, vlees op de braai, biertje erbij. Ach het leven kan slechter. Vandaag hadden we een nieuwjaarsbraai bij onze nieuwe collega Bart en familie. Leuk om ook eens kinderen en aanhang van collega’s te zien. Ze wonen werkelijk fantastisch, bovenop een heuvel, net buiten Lusaka, pool tafel, balkons voor zonsop- en ondergang, prachtige tuin. Vorige week had ik een braai bij Pierre, franse jongen die jarig was, waar we ons vermaakten met volleyballen in het zwembad.

Ballen

Deze maand was natuurlijk ook de maand van de goede voornemens en eigenlijk mijn enige voornemen is tot nu toe aardig geslaagd: het opzetten van damesvoetbal. Karin en ik proberen een aantal vrouwen bij elkaar te krijgen in Lusaka om samen te voetballen. Gewoon een uurtje lekker balletje trappen, beetje op een goal schieten en partijtje onderling spelen. De eerste keer leek er een enorme storm opkomst, maar we gingen het natuurlijk toch proberen. In de regen spelen is natuurlijk heerlijk, maar vooral de vrouwen voor wie voetbal nieuw is, moesten dat nog ontdekken. Dus we begonnen met een klein groepje. De week erna hadden we drie vrouwen die nog nooit gevoetbald hadden en hebben we dus vooral aandacht besteed aan het leren hoe je tegen een bal aantrapt. Linnah mijn huishoudster deed ook mee en ze vond het fantastisch. En afgelopen zondag waren er wat meer ervaren voetbalsters en kon ik eindelijk echt mijn ei kwijt. Lang geleden dat ik zo’n fanatiek potje gevoetbald heb.
Vorige week had ik ook nog een paar uur gevoetbald met kinderen van een ‘children’s village’, waar ik een half dagje kwam helpen (uit schuldgevoel dat ik een WII in mijn bagage had, terwijl een vriendin die het kindervillage leidt me bij de bagagebelt op het vliegveld vertelde dat ze allemaal kleding voor de kinderen mee had). Door de hitte, het hoge gras, de kuilen en de meeste kinderen die op blote voeten voetballen, was dat toch niet echt voetbal te noemen – maar wel heel leuk om ondertussen een beetje met de kinderen te kletsen en eens te zien wat zo’n kinderdorp nu is. Deze kinderen zijn geselecteerd uit de rurale gebieden, waar ouders geen geld voor opleidingen hebben en de kinderen geen kans kunnen bieden. Het kinderdorp Pestalozzi biedt ze scholing en inwoning. Een mooi concept.

Borrelen

Na de voetbal moet er natuurlijk geborreld worden. Opvallend was dat de opkomst van de borrel doorgaans groter was dan bij het voetballen zelf. Ik geloof dat ik het borrelen na de voetbal bijna net zoveel gemist heb dan de voetbal zelf (-;
We hadden vorige week ook een nieuwjaarsborrel in de tuin van de Nederlandse ambassadeur. Marga, Saidi en ik hadden natuurlijk een taxi genomen, want om nou terug te moeten rijden na zo’n borrel is niet zo’n goed idee. Het was enorm druk en gezellig, heerlijke hapjes (bitterballen, hollandse kaas enz). Wat zijn er toch veel nederlanders hier. We hebben ook elke eerste vrijdag van de maand een borrel voor alle nederlanders in Lusaka/Zambia, wat ook iedere keer weer een grote opkomst heeft.

Bewegen

Naast het voetballen, ben ik lekker aan het bewegen. De WII is echt super. Raar idee om dat hier te doen, maar wel veel lol. Vooral mensen die bij me op bezoek komen vinden het leuk, dus ik heb al een paar avonden vrienden langsgehad, waar ik tot diep in de nacht mee aan het tennissen, boxen, boogschieten en frisbeeen was.
Laast jogte ik met mijn nieuwe buurvrouw mijn vaste hardlooprondje. Deze bleek wat lastiger bereikbaar geworden in de afgelopen weken. Door het regenseizoen zijn de paden nu overgroeid. In het gebied waar ik jog, een cross country terrein voor paardrijden zitten nogal wat slangen, dus ik loop liever niet teveel door hoog gras. Dan is de WII toch wel handig.

Bergen

Oke bergen kun je het niet echt noemen, maar toch wel behoorlijke heuvels. Het voelde ook net of we in een bergdorpje op vakantie waren, toen ik met twee collega’s, Bart en Lukonga, een bezoekje bracht aan Serenje, een dorpje zo’n 5 uur buiten Lusaka. We gingen op bezoek bij een provinciaals resource centrum en bij een van de lerarenopleidingen waar we mee werken. De rit zelf is al genieten, maar het was helemaal heerlijko m in een idyllisch guetshouse te zitten met uitzicht op de heuvels/bergen van de DRC (Democratische Republiek Congo). Ik genoot van een avondwandeling tijdens zonsondergang, lekker over de lokale markt lopen en slechts een huwelijksaanzoek, haha. En wat een rust in het dorp, en dat terwijl de Chipolopolo boys (het Zambiaanse voetbalelftal) een belangrijke wedstrijd moest spelen tegen Gabon voor de Afrika cup. Tegen alle verwachtingen in won Zambia en bereikten ze de eerste plaats in de poule. Heel knap. Het team heeft dan ook een behoorlijke tragedie moeten doorstaan, zo’n 15 jaar geleden verongelukte een toestel met het gehele nationale voetbalteam van Zambia. Dus ze gaan door naar de kwartfinales, het is lang geleden dat ze dat bereikt hebben.
Verder was het bezoek heel geslaagd. Bij het provinciale resource centrum hebben we een goede indruk kunnen krijgen over hoe we ze het beste kunnen helpen om een internetverbinding aan te leggen. Dat zal dan de eerste publieke internetverbinding van het dorp en omstreken worden. Als er een internetcafe van gemaakt zou worden, zou dat veel mensen kunnen helpen. Internet is alleen enorm duur in Zambia, dus we moeten nog eens goed nadenken of ze bij het resource centrum in staat zullen blijven om met het geld dat verdiend wordt de verbinding te betalen. Verder ging het heel goed op de lerarenopleiding. Vol trots lieten ze ons hun internetverbinding en computerlokaal zien. Een aantal docenten die door VVOB georganiseerde workshops bijgewoond hadden, hebben die nu aan de rest van de leraren van de opleiding doorgegeven. Dat is toch een teken dat we goed bezig zijn, dat ze ook uit zichzelf verder gaan met wat ze geleerd hebben van de workshop.