King George, Oscar & Rhodes

Wat hebben deze drie heren gemeen?

.... alle drie speelde ze een rol in mijn weekje in Zimbabwe.

Vorige week vetrok ik om 6.00 op zondagochtend, samen met 14 specialisten in speciaal onderwijs van de colleges of education en het ministerie van onderwijs, met een (ietwat krappe) bus naar Bulawayo, Zimbabwe.

Voor de docenten was de eerste bezienswaardigheid de indrukwekkende dam bij Lake Kariba, waar we de grens naar Zimbabwe overstaken. Al gauw bleek waar Zimbabwe zijn naam aan te danken heeft...stenen. Zimbabwe betekent nl. House of Stones, en als je het landschap ziet, dan snap je waarom. We reden nog een stuk door een national park waar we enkel een paar pukus en een zebra zagen. Het was onderweg bloedje heet en de reis was lang, maar na een uur of 15 kwamen dan eindelijk ’s avonds laat aan op de United College of Education. En als je zo vermoeid bent dan is het niet erg relaxed als blijkt dat je kamer heel klein is, muf ruikt, onder de spinnewebben en als ergste vol met muggen zit. Er leken al een tijd geen studenten te hebben gezeten in de kamers, en van slapen kwam de eerste nacht, na de lange reis dan ook weinig met al dat gezoem om mijn hoofd. Andre (mijn vvob collega) en ik besloten dan ook om muskietennetten te kopen, tot grote vreugde van onze collega’s, en daarna was het eigenlijk wel te doen met de accomodatie. (tja, je went er ook wel aan dat sommige dames al om 4 uur snachts gaan baden waar je wakker van wordt, waarna er vervolgens geen water meer is en we moesten sjouwen met emmers water voor ons eigen bad, en om de wc door te trekken).

Voordeel van de wat primitieve accomodatie was wel, dat met ’s avonds niet echt graag op zijn kamer bleef zitten en dat we dus elke avond met een grote groep de stad in gingen.
Bulawayo is een mooie stad, met vele prachtige oude gebouwen. Alleen vaak slecht onderhouden, vooral na de crisis en hongersnood van 2007/8 is de boel blijkbaar achteruit gegaan. Maar Bulawayo is in ieder geval een stuk moderner en meer stad dan Lusaka, dus we vonden het leuk om die ’s avonds een beetje te verkennen. We kregen steeds meer mensen in de bus, want ook de Zimbabwanen vonden het leuk om met ons op pad te gaan en te gaan dansen. Verder leerden zij ons hoe te onderhandelen met de bewakers van de college, zodat ze ons na 11en als het hek dicht was toch nog binnenlieten.

Maar goed, we kwamen natuurlijk voor de training over inclusief onderwijs, georganiseerd door de United College of Education in Bulawayo. Dat betekent dat we leerden hoe je kinderen met een beperking/ met speciale behoeften in het onderwijs kunt integreren en begeleiden. De workshop was een vervolg op een eerdere workshop die door VVOB was georganiseerd/ bekostigd, maar voor deze workshop waren ook hoofden van scholen, specialisten, leerkrachten en ouders uitgenodigd. Dit keer had VVOB Zimbabwe sponsoring geregeld via Unicef. De trainers (voornamelijk opgeleid tot trainer door VVOB) waren geweldig, en gebruikten veel participatieve methodes, zoals het ‘learning cafe’, rollenspelen, groepswerk enz. We hadden zelfs een sessie over ‘slecht taalgebruik’, waarbij we alle slechte woorden die leerkrachten gebruiken in een papieren kistje gooiden en vervolgens verbrandden. Heel grappig, maar eigenlijk ook niet grappig als je je beseft hoe ‘gebruikelijk’het soms is voor leerkrachten om kinderen bv. lui of dom te noemen. De belangrijkste boodschap was dat elk kind uniek is en je de unieke kwaliteiten van elk kind moet zoeken om zoveel mogelijk uit ze te kunnen halen.

VVOB Zim had ook nog een uitwisselingsavond tussen de docenten van de pabo’s in Zimbabwe en Zambia geregeld. Dat leverde hilarische voorstelrondes op, o.a. met onderhandelingen over lobolas, ofwel bruidschatten. Gecombineerd met een speed date sessie, gitaar en een taart werd het een hele leuke avond.

King George VI

Dit is de naam van de school die wij bezochtten op vrijdagochtend. We wilden graag een voorbeeld van een school zien waar kinderen die speciaal onderwijs nodig hebben zo goed mogelijk worden opgevangen. En deze school gaf onze docenten een prachtig voorbeeld van hoe dromen hierover verwezenlijkt kunnen worden.

Het motto van de school is dat elk kind met een beperking de kans moet krijgen om te leven en leren op een veilige plek. We kregen een rondleiding en zagen hoeveel liefde en aandacht deze kinderen met soms zeer ernstige beperkingen kregen. De enorme grijnzen op de gezichtjes als je naar ze glimlachte of op de foto nam waren heel bijzonder.

Het hoofd van de school (tevens een van de trainers van de workshop), legde ons uit hoe de school er naar streeft dat elk kind de kans krijgt om iets fantastisch van zijn/haar leven te maken.
En wat daarmee bedoeld wordt hebben we gemerkt! De school heeft de talenten ontdekt van een aantal kinderen, die tegenwoordig een wereldberoemde band hebben, maar nog steeds als vrijwilligers voor de school werken.

Oscar

Prudence heeft een stem van goud en haar Liyana (“It’s raining) band bestaat uit leden die allemaal een beperking hebben, inclusief zijzelf. Zelf mist ze een groot deel van haar armen en benen omdat ze lijdt aan Arthrogryphosis, de keyboard speler heeft spina bifida en het is wonderlijk om te zien hoe hij met zijn verkrampte vingers toch prachtig kan spelen. En de drummer is zelfs slechthorend en heeft een groot deel van zijn leven in stilte doorgebracht.

Prudence speelt de hoofdrol in de korte documentaire ‘Music by Prudence’. Deze documentaire heeft dit jaar zomaar een echte Oscar in de wacht gesleept!
Prudence is bij Oprah op bezoek geweest en heeft gezongen met Beyonce en zamelt nu geld in om King George VI school te ondersteunen.

En wij werden, als afsluiting van de workshop, getrakteerd op een fantastisch, en overdonderend optreden van deze band. Wat een mazzel!

(Zie ook http://www.liyanatour.com en http://www.musicbyprudence.com/ )

Rhodes

Vrijdagmiddag hadden we zelfs nog even een paar uurtjes de kans om Matobo National Park te bezoeken, een plek die op de werelderfgoed lijst staat en die men zelfs wel graag in het lijstje met wereldwonderen zou willen zien prijken.

We begrepen ook waarom. Het park zelf is fantastisch, prachtige landschappen en overal vreemd opgestapelde rotspartijen. Helaas zagen we de witte neushoorn en luipaarden, die er schijnen te zitten niet. Maar wat het bijzondere aan het park is, is dat het de begraafplaats is van Cecil John Rhodes.

Even een stukje geschiedenis uit de wikipedia: Rhodes (5 juli 1853 - 26 maart 1902) was een Britse imperialist, en de feitelijke stichter van Rhodesië, dat naar hem genoemd werd, en waaruit later Zambia en Zimbabwe voortkwamen. Hij verrijkte zichzelf enorm met de natuurlijke grondstoffen van zuidelijk Afrika.

In zijn erfenis nam hij op dat hij wilde worden begraven in de Matobo heuvels, op een plek dat nu ‘wereldzicht’ genoemd wordt. Als je er staat en tijdens zonsondergang 360 graden om je heen kijkt, weet je waarom hij daar wilde worden begraven. Na zijn dood in de Kaap werd zijn lichaam per trein getransporteerd naar Bulawayo, vanaf waar een kar gebruikt werd om hem bovenop een heuvel met indrukwekkende rotsblokken te begraven. De Ndebele stamhoofden verzochten dat er geen geweerschoten gelost mochten worden tijdens de begravenis, om niet de geesten te verstoren. Vervolgens kreeg, voor het eerst in de geschiedenis, een witte man de Matebele koninklijke groet, Bayete. Er liggen nog andere graven op de heuvel, onder andere van Leander Starr Jameson en 34 Britse soldaten die omkwamen in de Shangani Patrol. Rhodes was op zijn sterfbed een van de rijkste mannen ter wereld. In zijn erfenis wilde hij een ‘geheime gemeenschap’ oprichten, waardoor de hele wereld onder Brits gezag zou komen te staan.

Tja, het is duidelijk een plek daar in die heuvels om bij weg te dromen....

Gelukkig was de reis terug lang genoeg om nog even na te genieten van deze bijzondere week. De terugreis duurde van 4 uur ’s ochtends tot 22 uur ’s avonds, maar gelukkig wel met een tussenstop bij niets minder dan de Victoria Falls. Ik ging kijken aan de Zim kant en mijn collega’s aan de Zam kant. Erg leuk omdat we naar elkaar konden zwaaien. Gezien het einde van het droge seizoen was de geologie van de watervallen mooi te zien. De Zim kant had beduidend meer water dan de Zamkant, dus ik had geluk.