Zanzirastabar

Het is kerstavond, in het jaar 2010. Na een driedagenlange bus- en bootreis van Lusaka naar het semi Arabische, semi Afrikaanse eiland Zanzibar halen Miriam, haar twee stiefkinderen Lucky en Precious en haar baby Tim, me op van het vliegveld. Ook de broer van Saidi (man van Marga) is erbij om me te verwelkomen, Marga zal een paar dagen later met Anna volgen. Bij het huis van Saidis moeder in Stonetown werden we warm welkom geheten door zijn familie. Wij moesten er helaas snel vandoor om voor het donker onze stal te vinden aan de andere kant van het eiland. We waren allemaal redelijk uitgeput van de reis, en baby Tim vooral, die veel moest huilen en vooral veel melk wilde. Toen we ook nog eens drie kwartier omgereden hadden (wat best knap is op zo’n klein eiland), hadden we het behoorlijk gehad, en dachten dat op deze kerstavond vast een vriendelijke politieagent ons de weg kan wijzen. Maar nee hoor...we hadden beter moeten weten. De politieagent zag zijn kans schoon en maakte ons wijs dat ons rijbewijs niet geldig was (wat trouwens wel geldig was) en wilde een boete uitschrijven dat Miriam haar gordel niet om had (die ze net na een ‘melk drink stop’ weer om wilde doen, maar klem tussen de deur zat en vandaar ook dat we even stopten). Veel gedoe en onvriendelijkheid en in onze uitgeputte bui konden we alleen maar verder na wat ‘kerstgeld’ te hebben gedoneerd aan de politie. Corruptie viert dus ook hier hoogtij. Gelukkig wezen ze ons wel de weg nog.

Aangekomen bij onze huisjes sloeg de stemming gelukkig helemaal om. Ali Talli zat al op ons te wachten en aangezien hij een rastavriendje is van Saidi, was hij ook vrij makkelijk te herkennen. Hij heeft daar een hele leuke compound opgezet met schattige typische zanzibar stijl huisjes. Hij verwees ons ook gelijk naar een hele relaxte bar op 10 minuutjes lopen afstand over het strand. En daar werden we pas echt heel blij van. Wat een heerlijk relaxed bar aan het strand, met hangende bedden, hangmatten, een open bar gemaakt van oude kano’s, en grote boomstronken als krukken. En een stel gezellige rastafaris aan de bar. We konden daar gelukkig ook heerlijk eten en genoten van onze eerste calamaris in kokossaus. Toch nog een goede kerstavond dus.

En ook de kerst zelf was heel relaxed. De ontbijttafel was keurig gedekt en ik had wat christmascrackers en kadootjes klaargelegd. Op 2 minuten lopen van onze huisjes ligt een beach resort, alwaar we gewoon mochten liggen op de bedjes, zwemmen in het zwembad en cocktails drinken. Het was natuurlijk vooral heel lekker in de zee. Hoewel de zee nog wel behoorlijk warm was. Precious en Lucky zagen voor de eerste keer de zee en het was geweldig om te zien hoe ze ervan genoten. Ze zijn opgegroeid in de compound en voor het eerst buiten Zambia. Dus ze geloofden bijna niet dat de schelpen op het strand echt uit de zee kwamen en verbaasden zich over de eb en vloed. Ze waren vooral erg onder de indruk van de krabben die zijwaards over het strand marcheren.

Marga en kleine Anna kwamen na de kerst aan, en daarmee werd het een hele groep. Marga kon van alles voor ons regelen, omdat ze vloeiend Swahili spreekt. Erg handig.
We hebben vooral veel aan het strand gelegen, maar verder hebben we nog een paar tripjes gemaakt.
Een ochtend vertrokken we vroeg om de dolfijnen te gaan kijken. Een rasta, die zichzelf Mr Cool noemde, haalde ons op. Tja dan weet je het al een beetje, zucht. Nee hoor verder was ie wel aardig, hij speelde keurig met Tim op de boot, maar ik ging natuurlijk niet echt in op zijn uitnodiging om naar zijn barbeque te komen. Het dolfijnen gebeuren zelf was niet echt de moeite waard. 15 bootjes die achter 2 dolfijnen aan racen, met toeristen op het randje die ieder moment het water in kunnen springen om de dolfijnen al snorkelend onder je te zien. Dat vonden we maar niks, hoewel Lucky en ik nog wel het geluk hadden dat we de ene keer dat we de boot uitsprongen inderdaad heel mooi de 2 dolfijnen onder ons konden zien zwemmen. We hebben maar gevraagd of we ergens mochten snorkelen in plaats van achter de dolfijnen aan te blijven gaan.

Verder ging ik met Marga en Anna naar Stonetown, om Anna bij Bibi (oma) te brengen. Anna bleef daar logeren, zodat Bibi weer blij was en Marga mooi de kans had om lekker oud en nieuw te vieren. En Miriam regelde dat Precious en Lucky voor Tim zorgden. Helaas was het grote feest dat in de rastbar gehouden zou worden, eigenlijk een klein feestje, maar we vermaakten ons evengoed wel. Het in de brand steken van gevlochten palm bladeren bogen was in ieder geval heel leuk.

We deden ook nog een spice (kruiden) tour, wat hartstikke leuk was. Zo blijkt de wortel van de kaneelboom the ruiken naar het mentol dat je gebruikt dat je verkouden bent, hoorden we dat een kruidnageldrankje perfect werkt tegen diarree (en 2 weken nadat ik terug ben uit Zanzibar kan ik inderdaad bevestigen dat dat klopt), kun je een bril maken van lemongrass, zagen we de noten van de nootmuskaat, en nog veel meer. We kregen ook heerlijke kokosmelk en vers fruit. Heerlijk allemaal.

Het enige dat we behoorlijk vervelend vonden was dat het eten soms heel erg lang op zich liet wachten. En dan bedoel ik niet dat je eens een keertje een half uur of een uur moet wachten. Nee, dan gaat het over bijvoorbeeld 3,5 uur! Dat is wel erg lang toch?

De laatste dagen in Stonetown waren erg leuk, lekker door de straatjes banjeren, heerlijke verse vis op de avondvismarkt, heeel veel kanga’s (gekleurde doeken) en sjaaltjes (de typische van zanzibar), dadels, verse suikerriet sap met gember en citroen, verse extracten van bloemen en fruit, ofwel ‘parfum’ geurtjes (dus inplaats van Chanel Nr.05 kochten we Chanel Nr.0) en natuurlijk een hele lading kruiden.

De middag voor vertrek werden we uitgenodigd voor de lunch bij Bibi (Oma), die ons een heerlijk maal van pilau, bananen in kokossaus, vis en salade voorzette. Wat een heerlijk eten! ’ s Middags zaten we lekker met de familie bij elkaar en liepen naar de buren waar een plaatselijke artieste voor ons allemaal een prachtige henna beschildering op onze handen en voeten maakte.
We konden helaas niet met de Tazara/trein terug naar Lusaka, omdat die volgeboekt zat. Dus vlogen we met zijn allen terug. Dat was ook weer heel bijzonder voor Lucky en Precious die voor het eerst in een vliegtuig zaten en het helemaal geweldig vonden.