SAB in Belgie & familie en vrienden in NL

Lusaka-Addis Ababa- Brussel- Putten- Heino- Deventer- Schoonheten- Utrecht- Den Dolder- Brussel- Parijs- Addis Ababa- Harare-Lusaka : in al deze plaatsen bleef ik in ieder geval langer dan een paar uur de afgelopen weken.

In februari had ik ‘weer eens’ een reis voor de boeg. Dit keer ging de reis naar Brussel, voor de Strategische Advies Board van VVOB die voor het eerst bij elkaar geroepen was. Ik had het geluk dat ik gevraagd ben hieraan deel te nemen (juiste verhouding tussen hoe lang ik al in Zambia zit, daar nog blijf en dat ze namens Zambia een programma adviseur zochten). Ik was heel blij met deze kans omdat het natuurlijk heel leerzaam en interessant is om wat meer achter de schermen van VVOB Brussel te kunnen meekijken en om te helpen nadenken/adviseren over de strategische plannen van VVOB.

Het was allemaal goed georganiseerd, en vooral leuk was dat we van het begin af aan een ‘groep’ waren, doordat we samen op het Institute of Cultural Affairs in Brussel zaten. Verder was ook goed georganiseerd dat we samen dineerden en lunchten in een heel scala restaurantjes. We hebben veel te horen gekregen over de planning , competenties en organisational learning. Ook erg goed om te horen wat er in andere landen allemaal gebeurd.

Na de eerste dagen zat ik samen met collega’s uit Vietnam, Cambodja en Zimbabwe samen in een hotel en gingen we samen Brussel verkennen. Waaronder natuurlijk bierproeven, pralines en mosselen eten, hmm.

We deden ook nog een hele tour samen met een Brusselse collega door Brussel. Nu begin ik dus ook Brussel een beetje te kennen. Leuke en op sommige plekken hele mooie stad, maar wel veel vergane glorie en de nodige zwervers. Naar het schijnt mag men zelf bepalen waar je belastingen betaalt en de meeste mensen die forensen naar Brussel of student zijn dragen dus niet bij aan de opbouw van de stad. Bovendien is het heel lastig dat de franstaligen niet zo erg hun best doen om nederlands te spreken en daar zelfs soms erg geirriteerd door zijn. Kan me in Brussel dus eigenlijk bijna beter redden met engels.

Op vrijdag nam in na de workshop de trein naar Nederland en kwam ik aan op een afgelegen stationnetje in Putten waar ‘de meiden’ (vriendinnetjes van middelbare school) me al juichend stonden op te wachten. Leuk! We zaten ergens midden in de bossen in een prachtige staatsbosbeheer boerderij. Het ultieme hollandgevoel. Veel gelachen, genoten van de wijn en kaasjes, haardvuur (met dank aan Lies voor het kappen), lange wandelingen, een bijzondere paaldansact (Tam, kan ten allen tijde tegen je gebruikt worden (-; ) en vooral veel bijpraten.

Zondagmiddag dropte Agnes me bij mijn ouders, die natuurlijk ook weer helemaal blij waren om me te zien (en ik ook om hen te zien) en werd ik natuurlijk goed verwend. De volgende dag met ma nog wezen winkelen in Heino en vervolgens op naar Schoonheten voor een bezoek aan de Beumers en oom Bernard, en vooral ook om tante Dinie te zien en op te beuren omdat ze ziek is. Neef Erik gaf een interessante rondleiding over de boerderij, leuk om te zien hoe ze aan het uitbreiden zijn met nieuwe ecologisch verantwoorde stallen (zelfs met matrassen voor de koeien, haha alles kan tegenwoordig in NL). Ik was heel lang niet in Schoonheten geweest, en het is wel erg vertrouwd om daar weer eens rond te kijken. Als kind waren we daar erg veel.

Vervolgens reden we door naar Deventer naar Moniek, Bas, Kyan en Ivar. Heerlijk om mijn neefjes weer te zien en erg fijn om bij te praten met Moniek en Bas, vooral ook omdat die behoorlijk moeilijke tijden achter de rug hebben. Dan merk je toch hoe fijn het is om er gewoon te zijn, dat is toch nog anders dan bijpraten via de mail of skype. En ik had de mazzel om zelf te kunnen bewonderen hoe kleine Ivar voor het eerst vanuit kruipen ging staan. Lief! Kyan vond het ook allemaal fantastisch en liep de hele tijd achter me aan, grappig. Hij was ook helemaal gelukkig dat het dak boven werd gemaakt waardoor ik een paar nachtjes bij hem op de kamer sliep. Dan kroop hij ’s ochtends vroeg heel gezellig bij mij in bedje.

Dinsdag was een superregeldag: hypotheekgesprek bij de bank, tandarts, lunch met Astrid, mijn voormalige manager uit Zambia, kraambezoek en etentje bij Hillie, kapper, makelaar, mijn huisje in Utrecht bekijken, de bovenbuurvrouw daar bezoeken, zaalvoetbal kijken en vooral erg lang borrelen in de kantine met oude teamgenootjes, bijkletsen tijdens het fietsen terug en ouderwets nog uren doorpraten op de kruising en Helena’s nieuwe huisje en logeerkamer getest.

Verder moest ik natuurlijk tijd inruimen voor shoppen in Deventer, lunchen met pa en ma (en toch nog een heel klein stukje samen met pa gefietst wat hij zo graag wilde) en ben ik nog een dagje naar Den Dolder geweest om Geo, Xandra, Alex, Luc en Sterre te zien. We maakten een prachtige wandeling en het was de volgende ochtend superleuk om de kinderen naar school en de creche te brengen, zodat ik ook gelijk kon zien waar mijn neefjes en nichtje elke dag doorbrengen . Dus stond ik ’s ochtends vroeg in de kou op station Den Dolder om terug te gaan met de trein naar Deventer door een prachtig mistig weidelandschap.

Vrijdag had ik weer mazzel dat er toch al een borrel en etentje gepland was in Utrecht met weer andere oud teamgenootjes en ook dat was weer erg gezellig. En toen vond ik het wel genoeg geweest met reizen en had ik als thuisbasis Deventer. Daar ging ik nog lekker eten met Sandra, Amber en Agnes en kwamen Lisenka en Marjolijn met kleine Julius helemaal speciaal uit Den Haag rijden.

Tja en dan vliegt de tijd alweer voorbij en was het tijd om afscheid te nemen. Dat ging een beetje chaotisch omdat de trein via Schiphol (op weg naar Brussel) niet reed en ik vaker moest overstappen dan gepland met mijn hele lading bagage die nog maar net in mijn eentje was mee te zeulen. Bleek ik ook nog op een trein een uur te vroeg te zitten (TGV kan erg irritant en streng zijn) en moest ik in Antwerpen dus uitstappen (weer met alle bagage) om een uur te wachten. Zucht, maar gaf me wel de kans op een laatste portie vlaamse frietjes en nog wat extra inkopen (-:. Uiteindelijk was ik blij om in het vliegtuig te zitten. In Lusaka aangekomen had ik nog mazzel dat ik goede vriend Tijs, die op hetzelfde vliegtuig stapte als waar ik uitkwam, nog even snel kon zien (waar de beveiliging niet zo blij mee was, maar goed, zoiets lukt natuurlijk alleen in Afrika). Ik werd keurig opgewacht door zijn chauffeur wat ook wel weer goed uitkwam. En nu zit ik te genieten van een vers grapefruitsapje op mijn veranda, bij te komen van een heel gezellige nederlandse borrel gisteravond...ook niet erg.