HIFA Muziek & Kunst Festival Harare

Na eerst even flink koninginnedag gevierd te hebben bij de ambassadeur in de tuin (hmm haring, kaas, frikadelletjes, sateh, patatjes, hollandse hits en veel Heineken) gingen we de volgende ochtend op pad voor een lang weekend naar het grootste muziek&kunst festival in zuidelijk Afrika in Harare Zimbabwe. We kwamen wat laat op gang door een politierapport die Geke eerst moest halen omdat haar rijbewijs n.b. de dag ervoor gejat was, maar uiteindelijk kon ze toch rijden. Marga, kleine Anna en Karin hadden zich al bij mij verzameld, en na Roland te hebben opgepikt zaten we met zijn 6en in een goed volle auto. Maar ja, auto’s zijn hier nu eenmaal groot dus dat ging eigenlijk nog best gemakkelijk.

Het is een uur of 6 a 7 rijden van Lusaka naar Harare, afhankelijk van het oponthoud bij de grens, maar daar ging het allemaal heel gemakkelijk. We reden een stuk door een national park en zagen nog een olifant. Verder waren de uitzichten onderweg, vooral net na de grens, schitterend. Toen we vol bewondering ‘wow this is Africa’ riepen, beaamde kleine geadopteerde Anna, die nog nooit buiten Afrika is geweest, ook dat ze in Afrika was. We waren onder de indruk van hoe voorbeeldig het kleine meiske zich gedroeg in de auto, ze vond het heerlijk om keihard ‘een kopje koffie’ met ons mee te zingen. We kwamen na het donker aan en na wat gezoek in Harare, vonden we het backpackersplekje waar we gereserveerd hadden in ‘small world’. Erg veel plek voor onze tenten was er niet meer, dus belandden een paar van onze tenten uiteindelijk maar op het stenen terras, maar gelukkig paste het in ieder geval net. En verder was het allemaal net ietsje luxer dan op bv lowlands, dus zo slecht is dat allemaal nog niet geregeld in Afrika.

De volgende ochtend liepen we richting het winkelcentrum, vanaf waar we een festivalbusje naar het festivalterrein konden nemen. We regelden kaartjes voor een aantal leuke bands en liepen wat op het terrein rond. Als eerste wilden we graag naar een vreemde combinatie van een Zimbabwaanse Brass Band met de Slavic Soul Party. We snapten er allemaal niets van dat we geen podium konden vinden, maar al gauw bleek dat het een soort van mars door de stad werd met deze grappige combinatie. Wat een feest!

We waren nog niet binnen en kwamen gelijk allemaal bekenden tegen uit Lusaka, en zo ging het het hele weekend. Het leek wel of heel Lusaka uitgelopen was. Op het terrein was het verder heerlijk relaxen, biertjes drinken en overheerlijke shoarma (shawama) eten! Als eerste band zagen we Edith Weutonga, een heel blij gebeuren. En soms was er een optreden van een grote artiest in het 7Art theater, zoals van de Malinees Boubakar Traore, prachtig. En WOW, wat een verademing om weer eens in een echt theater te zitten! Harare is sowiezo een prachtige en zeer modern uitziende stad. Alleen is het een heel gedoe met de dollars. Je kunt alleen in US Dollars meer betalen daar en er is nooit wisselgeld. Halve dollars bestaan niet, dus dan krijg je allerlei vreemde tegoedcoupons van plekken waar je natuurlijk nooit meer zult komen.

In het moderne winkelcentrum liepen 2 clowns rond, en Zambiaanse kindjes zijn daar niet zo aan gewend, dus Anna was de hele tijd doodsbang voor ze. Tot een clown haar een keer slim toesprak, waarna de clown het helemaal gemaakt had, maar de andere was natuurlijk nog steeds eng. Ze zijn trouwens ook wel gemeen dit soort clowns. Dan geven ze het kind een kadootje en claimen ze vervolgens met een stalen grijns een dollar van de ouders.

‘s Avonds gingen we in de backpackers zelf koken en wilden we erna nog naar BLK JKS. Helaas begon het wat te regenen dus we twijfelden om te gaan. Marga, Karin en Anna bleven op de camping en de rest waagde zich toch naar het terrein. Daar was het al gauw een grote glijboel, maar gelukkig werd het droog toen de band begon. Ook al genoot ik soms een minuutje van wat snoeiharde muziek, het was helaas een niet erg best optreden. Tja, niet elk optreden is natuurlijk even leuk.
Na een heerlijk ontbijtje met eieren met spek gingen we zondag weer op weg naar het terrein. We begonnen met een superrelaxed, zonnig zondag ochtend concert (3rd Stream) met een saxophonist en cello. Heel erg mooie muziek en de man was ook nog eens erg grappig.

Na weer een heerlijk dagje rondhangen gingen we tegen het eind van de middag naar het theater voor een spectaculair optreden van een jongerengroep UMOJA. De jongeren uit 8 verschillende landen, van Noorwegen tot Zambia, zaten vol energie. Ze varieerden van traditionele afrikaanse dans tot ballet en van rock tot hiphop.
En ‘s avonds was het helemaal feest. Moke trad op, een echte hollandse band. We vroegen ons al af of het wel zou aanslaan hier, maar binnen no time was het een grote feestende menigte, met als hoogtepunt een gastoptreden van de Zimbabwaanse Diva Chiwoniso Maraire. Deze band zou de komende week als ‘ambassadeurs voor bevrijdingsfestival’ optreden in Nederland. Leuk hoor, dat wij ze nu ook konden zien en we genoten. Behalve Anna dan, die sliep zoals je ziet op de foto dwars door het concert en zelfs een heel vuurwerkspektakel heen.

De volgende ochtend gingen we op tijd op pad en dachten als een speer terug te kunnen rijden naar Lusaka. De Zimbabwaanse politie was helaas veel te geavanceerd in zijn snelheidscontroles en wist ons zomaar 2 x op de bon te slingeren …en dat terwijl we wisten dat ze er stonden. Best ingewikkeld om op een rechte weg een uur of 3 uur lang alle snelheidsborden in de gaten te houden. We hadden natuurlijk ook nooit verwacht dat de politie in Afrika met laserpistolensnelheidsmeters in de bush ons zou opwachten.

Ook bij de grens duurde alles een stuk langer dan we wilden. Ten eerste stond er ineens een enorme rij en verder bleek men bij aankomst in het land geen stempel te hebben gegeven voor Anna. Dus moest er van alles uitgezocht worden en was uiteindelijk de conclusive dat ze gewoon maar geen enkele stempel zou krijgen, zodat ze dus eigenlijk officieel nooit in Zimbabwe is geweest.