Feest en verdriet

Voor mijn verjaardag organiseerde ik vorige week een feestje. Een goede gelegenheid om mijn Zambia vriendjes en vriendinnetjes en collega’s bij elkaar te brengen. ‘s middags was het gelijk al gezellig door alle hulp die ik kreeg bij het voorbereiden. De braai kon natuurlijk niet zonder een papayasalade, blauwekaas/peer salade en een marokaanse couscous. En zo brachten er nog een aantal mensen heerlijke salades mee dus dacht ik dat ik vast veel te veel eten had. Maar nee hoor, alles was schoon leeg. Ook de verse pesto, tomatensalsa en aubergine puree op stokbrood waren binnen no time op. Ik was vooral blij dat ik de nieuwe blender die ik voor mijn verjaardag had gekregen kon uitproberen. Super zo’n ding zeg!

Als rasechte voetbalfan kon ik het natuurlijk ook niet laten om de mensen die wilden de wedstrijd Barca-ManU te laten kijken. Daarvoor waren een aantal vlaggen als verjaardagskado in de kamer opgehangen ter verhoging van de sfeer (en van de kans dat ik de tv aanzette vermoed ik).

Marga was weer geweldig, die had voor me de DJ met geluidsset geregeld, en ook buisverlichtingen en papieren zakken met wit zand, waar kaarsjes in kunnen voor een supergezellig effect. Oliver had wat vrienden meegenomen van de Alliance Francaise (een van de weinige plekken in Lusaka waar je kunt genieten van muziek en theater) met wie hij een aantal nummers op gitaar speelde. Klonk weer super! Mijn eigen inbreng ziet er wellicht op de foto’s geweldig uit, maar ik was natuurlijk – om onverklaarbare redenen- veel te vaak mijn akkoorden vergeten. Maar evengoed vermaakte ik me natuurlijk opperbest. Op het laatst werd er nog wat gedanst en verder natuurlijk veel gezelligheid.

Helaas werd het feest op het eind overschaduwd toen we er tijdens het opbreken achterkwamen dat mijn mobieltje gejat was. Op mijn eigen feestje…dat geloof je toch niet? Stom genoeg hadden we al gauw bedacht dat het de jongen met de zwarte sweater met kapuchon moest zijn geweest. Die had me verteld dat hij met Carol meegekomen was, maar na later bleek, was Carol helemaal nooit geweest en had hij dus blijkbaar maar een naam verzonnen. Zucht! Zeer irritant, dus wij midden in de nacht nog naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen en de jongens te laten onderhandelen over ‘benzinegeld’ om het proces wat te versnellen (de aangifte moet van het ene naar het andere bureau gebracht worden, en vervolgens naar de magistraat, die het moet tekenen, waarna ze ermee naar de telefoonmaatschappij gaan om gegevens van de beller te traceren). Wat een gedoe! Achteraf werd er natuurlijk helemaal niets versneld maar goed, want de politie agent bleek me een vals nummer te hebben gegeven (dat geloof je toch niet?). Ben er nog steeds achteraan aan het gaan en hoop mijn telefoon terug te krijgen. Maar ik vrees t ergste )-: Ze kunnen het hier wel traceren blijkbaar als er een andere sim in je telefoon wordt geplaatst.

De afgelopen weken was het ook het ene feestje na het andere. Ideale maand voor feestjes blijkbaar, het droge seizoen is begonnen (en we zien dus waarschijnlijk t/m eind oktober geen regen) en het is nog net niet te koud (het wordt winter). Maar nu begint het ‘s avonds kouder te worden, bij het feestje gisteravond van Joke en Dirk Pieter was ik blij met mijn dikke poncho en de vuurtjes die ons warm hielden. En zo waren er nog wat andere gezellige feestjes de afgelopen weken. Erg leuk, maar soms ook moeilijk als er in je omgeving ook minder leuke dingen gebeuren.

Over de verdrietigere zaken van de afgelopen weken zal ik maar niet uitgebreid schrijven. Ze horen bij het leven, maar komen soms hard aan, helemaal als je ver weg zit en je je familie niet zelf kunt omhelzen. Vanaf hier brand ik een paar kaarsjes en denk aan jullie.