Farming God's way

Farming God’s way - Akkerbouwen op God’s manier

Ben ik ineens van mijn geloof gevallen? (of juist erin gevallen).
Nee hoor, maar ik heb wel volgens technologisch én theologisch onderbouwde wijze mais leren planten. Zaterdagochtend zijn we met Anthony, een engelse man die ook op Gossner Mission ‘woont’ op pad gegaan naar zijn boerderij, net iets buiten Lusaka. Hij bouwt enerzijds luxe appartementen voor expats (buitenlanders), maar anderzijds wil hij graag de lokale bevolking helpen om zoveel mogelijk winst te halen uit hun akkers. Je ziet hier al te veel akkers niet bebouwd staan of volkomen uitgedroogd, terwijl er genoeg akkers zijn waarop het wel lukt. De methode die gebruikt wordt is dus niet altijd even efficient. Men is gewend om de grond te ploegen en het zaad uit te strooien. Maar er is tegenwoordig een manier die ‘farming god’s way’ heet (en ook wel erg veel lijkt op andere ‘innovatieve’ akkerbouw methodes). Anthony nodigde ons uit om mee te komen als hij het zijn personeel de methode zou aanleren.

De kunst van de methode bestaat met name uit heel exact uit meten hoe ver de ‘gaten’ uit elkaar moeten liggen. Het is dan dus niet nodig de hele grond om te ploegen, je hoeft alleen maar ‘gaten’ te ploegen daar waar de mais geplant wordt. Er is een heel ‘verhaal’ om de methode bedacht, waardoor het goed te onthouden is voor de lokale bevolking hoe zij de verschillende stappen moeten uitvoeren. Zo wordt het onkruid ook wel ‘de dieven’ genoemd en de ‘stro/bosjes’ die over het veld gelegd worden bestrijden deze dieven.

Verder is het een kwestie van precisie: een stok van exact 75 cm lengte wordt gebruikt om paaltjes op dezelfde afstand van elkaar te slaan. Dat zijn de ‘rijen’. Voor de ‘kolommen’ wordt een touw gebruikt waarbij om de 60 cm een knoop wordt gelegd, die tussen de paaltjes gespannen wordt. En dan is het gaten graven! Nou we hebben het geweten hoor, onze handen zitten onder de blaren, en we waren aardig rood aangelopen door de inspanning en de zon, maar het geeft wel enorme voldoening om zo lekker actief bezig te zijn. In de gaten wordt vervolgens 2 dopjes ‘lime’ en 2 dopjes kunstmest gestrooid en uiteindelijk worden de gaten half gedicht. Het is nu wachten op de echte regens voor de zaden geplant worden. Er zullen dan 3 zaden per gaatje komen, en er moet uiteindelijk gezorgd worden dat er 2 plantjes per gat gaan groeien (dus die moeten verspreid worden zodra ze opkomen). Aan de zijkant van het veld liggen bushes en ook over het veld worden bushes gelegd. Op die manier heb je minder onkruid en verlies je slechts 1 op 10 water, in tegenstelling tot de 9 op 10 die je verliest als je deze methode niet gebruikt.

We hebben ook even het huisje gezien waar het personeel van Anthony woont. Hij is zo goed geweest om hen in een huisje op het land te laten wonen, omdat ze bij de buren massaal ontslagen waren. Maar het is toch wel schokkend hoor, hoe klein zij wonen. Met een heel gezin in twee kamertjes, waar nauwelijks een bankje en een tafeltje en het bed inpassen, verder is het binnen hartstikke donker en ligt er boven op de lemen muren enkel een golfplaten dakje. Als je dat dan vergelijkt met de enorme huizen die in die buurt staan (en meestal door buitenlanders of rijke Zambianen bewoond worden), dan is het toch wel hard.

NISTCOL

Die naam heb je vast al eens eerder gelezen, maar dit is dus het college (de ‘PABO’) waar ik gemiddeld een dag in de week werk zo’n 50 km buiten Lusaka. Vrijdag was ik er voor het eerst een volle dag. Ik heb daar een prima kantoortje, lekker ruim, licht en met ventilator. En mijn voorgangster Trui heeft het leuk ingericht met foto’s van de projecten die op school draaien. En, helemaal prachtig is dat er wireless internet ligt, wat voor hier behoorlijk snel is. Waarschijnlijk zo’n beetje de snelste verbinding die in het land ligt. David mijn collega heeft het hele netwerk aangelegd, en het is ook de bedoeling dat de college een training centrum voor het aanleren van IT/computer vaardigheden wordt. Daar moet nog veel voor gebeuren, maar met kleine stapjes zullen ze er vast wel een keer komen.

Tijdens de thee nam Mr. Swazi, waar ik veel mee samenwerk, me mee naar de lerarenkamer waar ik gezellig een kop thee dronk met de andere docenten en erg heb gelachen door de grappige manier waarop Mr Swazi me aan iedereen voorstelde. Vervolgens nam hij me mee langs de lokalen waar de studenten net praktijkexamens hadden. Dat was erg leuk om te zien. Vooral hoe ze bv proberen om vakken te integreren en de studenten een ‘case study’ opgeven, die ze dan helemaal moeten uitwerken. Oke het is wat gekunsteld, maar toch een goede manier om vakken wat op elkaar aan te laten sluiten.
Bv.’Opa is heel ziek doordat hij AIDS heeft. Het is jou taak om te zorgen dat het huishoudgeld goed besteed wordt en om een driegangen maaltijd te koken, die voedzaam voor opa is. Ook moet het huis schoongemaakt worden en je moet nieuwe kleding maken om te dragen als er gasten komen die hem de laatste eer bewijzen’.
Dan zijn de studenten dus de hele dag bezig met koken, wassen, naaien, en huishoudboekjes bijhouden. Ik kwam precies op het moment binnen dat de heerlijke maaltijden gekookt waren en kon lekker wat van de fruitsalade meeproeven.

Afspraken zijn hier om uitgesteld te worden, zoveel is me al wel duidelijk. Het begon al met dat de vergadering waarvoor ik eigenlijk gekomen was die niet door ging. Hij zou nu ofwel zaterdag plaatsvinden of maandag. Goed, dat kan gebeuren natuurlijk. Maar verder zou Mr Swazi ook de hele dag hebben om een workshop met me samen voor te bereiden. Hij kwam dan ook zo’n beetje elk uur naar me toe om me te melden dat hij écht over een half uur met me zou komen praten over de workshop die ik aan het voorbereiden was. Tegen 2 uur kwam hij niet meer elk uur maar gewoon niet meer. Tja, er was iets met de copieermachines en dan is het dus de taak van Mr. Swazi om te zorgen dat dat gerepareerd wordt. Zonde eigenlijk van zijn tijd, want het lijkt me niet superefficient om als je hoofd van een afdeling bent je met dergelijk zaken bezig te moeten houden.

Ach ja, die workshop lukt me heus wel zelf, alleen zijn input zou wel erg prettig zijn, want ik heb natuurlijk nog geen idee van het niveau waarop ik de workshop zal moeten insteken. En ik heb nog maar een weekje om dit voor te bereiden. Het zou zo maar kunnen dat ik in die week ineens geen tijd meer heb, want heel misschien zal ik een verhaal over e-learning moeten houden op de nationale e-learning conferentie, die over een dikke week plaatsvindt. Ik had een afspraak met de organisator hiervan, en hij had nog maar 2 sprekers dus probeerde hij me over te halen om ook maar iets te vertellen. Ik heb gezegd dat alleen te doen als er echt niet genoeg sprekers zijn, want ik weet natuurlijk nog helemaal niets over e-learning in de Zambiaanse context. Hij verzekerde me dat men juist van e-learning in een andere context zou willen leren. We zullen zien of ik het ga doen, sinds ik heb gezegd heel misschien bereid te zijn heb ik niks meer gehoord.

Huis
Ik ben zondag even langs mijn toekomstige huis gereden (leuk he...ik kan er tegenwoordig met mijn auto gewoon zelf even langsrijden). Gelukkig leek het er inderdaad op dat ze goed bezig waren, want de vloer stond blank. Dus ze waren het beton aan het ‘leggen’. Er is dus tenminste vooruitgang. Er moet nog wel erg veel gebeuren, dus of het vrijdag afkomt zoals de makelaar me beloofd heeft is ten zeerste de vraag....ben benieuwd. Ook even kort twee buren gesproken, wat ook wel prettig is. Een Zambiaanse en een engelsman, leken wel leuke mensen. En de gezamenlijke tuin lag er nog steeds prachtig bij, ik heb nu ook een bananenboom ontdekt en naast mijn huis staat een avocadoboom, ze zijn bijna rijp!
Lieve en ik hebben ook maar vast emmers e.d. gekocht om onze huizen schoon te kunnen gaan maken zodra we erin komen. En Lieve heeft een wasmachine gekocht, terwijl ik een electrisch fornhuis met oven heb gekocht (gas is hier erg onhandig, omdat je dan zelf steeds gasflessen moet aanschaffen). Ik moet nog veel kopen hoor, maar dat gaat wel lukken. Het meeste kan ik gewoon halen bij de ‘Game’ een enorme zuid afrikaanse winkel (soort blokker/multimediamarkt) waar je alles kan krijgen.

Zaterdagmiddag heeft Anthony ons de hele stad door gereden op zoek naar de matrassenfabriek, waar we volgens hem het goedkoopst goede matrassen zouden kunnen kopen. Na een keer of 4 in dezelfde file te hebben gestaan omdat het toch echt ergens in de buurt zou moeten zijn, kwamen we bij een matrassen fabriek uit Ondanks dat de man die we zouden moeten spreken ook hier Ali heette, was het toch niet de fabriek die hij bedoelde. Heel veel mensen heten hier zo, dus dat is hetzelfde dat als je naar een Nederlands bedrijf gaat en vraagt of Jan er ook is (-; . De winkel was natuurlijk dicht, dus (?) we werden doorverwezen naar de gate (de poort). Huh? Wat bleek, op de poort hingen keurig alle prijzen van de matrassen met een telefoonnummer erbij zodat we hem konden bestellen. Dat lijkt ons prima dus dat gaan we maar doen. Verder reed Anthony ons langs een houtfabriek, waar we dan weer een bed konden kopen. Dit maal was de fabriek duurder, maar wel van een stuk betere kwaliteit, wat voor een bed toch ook wel weer handig is. Dus zowel Lieve als ik hebben een bed gekocht. Nu maar hopen dat ze ons goed begrepen hebben want je legt dan uit hoe je hem wilt hebben en aangezien we beide een ander soort hout in gedachten hadden, verschillende afmetingen wilden en de kleur anders wilden kan het natuurlijk maar zo zijn dat we een leuke combi van alles krijgen. We wachten het rustig af.