omapoes - rode voeten - werkvergunning

Omapoes
Sinds het weekend ben ik de blije moeder van oma. Oma is een, zoals haar naam al doet vermoeden, oude poes van een nederlands stel die het land uit gaan. Ik kreeg oma gratis bij de meubels, fiets en wasmachine die ik van ze gekocht heb. In Uganda had ik ook twee poezen, dus ik ben blij dat ik weer een rattenvanger heb gevonden. Hoewel ik die hier gelukkig nog niet heb gezien.
Ik was bang dat het een paar moeilijke dagen voor oma zou worden. Ze komt uit een enorm huis, tropisch woudje in de tuin en een gezellige familie. Maar ik zie nog geen teken van ongerustheid of stress bij oma dat ze ineens in een nieuw huis zit, waar ze bovendien ook de eerste vier dagen niet naar buiten mag (om te wennen). Ze heeft nog geen keer bij de buitendeur gemiauwd, dus ze lijkt het wel best te vinden om hele dagen te slapen. Als ik ga slapen mauwt ze een keer of 10, maar geeft het al snel op. Ik heb haar verder ’s nachts ook nog niet horen spoken door het huis, dus dat gaat voorlopig prima. Eens kijken hoe het gaat als ze ook naar buiten mag. Ik denk dat ik haar morgenavond maar eens buiten laat lopen.
Ze ligt nu lekker aan mijn voeten, en verder is haar favoriete plekje de stoel onder de eettafel van waaruit ze overzicht heeft over wat er in de keuken en woonkamer gebeurt. En als ik naar de wc ga, loopt ze meestal mee om voor mijn voeten op het matje te gaan liggen, heel schattig.

Gelukkig is ze liever lui dan moe en niet al te veel aan het rondlopen, want anders zou ze wel eens rode pootjes kunnen krijgen...

Rode voeten...
Tja, zoals de meesten van jullie wel weten, ben ik een licht ongeduldig typje en kon dus ook niet wachten om van de saaie grijze betonnen vloer af te komen (ik weet het, eerder noemde ik deze nog hip, maar ik denk dat ik mezelf dat aan het wijsmaken was om me hier thuis te voelen – bovendien was het ook niet mooi egaal grijs, maar een soort ongepolijst zooitje). Goed, zoals ik al eerder meldde heb ik mijn vloer dus door Tembo rood/aubergine laten verven. Prachtig was het.

Na enkele dagen is het al een stuk minder prachtig, want op verschillend plekken heb ik de verf er al ‘afgelopen’. Hoewel ik moet zeggen dat ik het nog steeds mooier en warmer vindt dan wat het was, dus wat dat betreft nog geen spijt.

Oh ja, dat ongeduldige....eigenlijk wist ik natuurlijk heel goed dat het beton in dit huis nog maar net droog achter de oren is (ik weet het pa, je had het nog gezegd). Dus had ik wel kunnen bedenken dat ik beter had kunnen wachten met schilderen. Bovendien is het door het aanbrekende regenseizoen ook behoorlijk vochtig in de lucht geworden, wat het ook niet veel beter heeft gemaakt. Het komt erop neer dat er een aantal ‘vochtige plekken’ zijn, waardoor ik iedere keer als ik er overheen loop vast blijven plakken en rode voeten heb. Ik loop vooral op slippers rond, maar die worden dan rood van onder, waardoor ik ze uit moet doen iedere keer als ik over een vloerkleed loop. En natuurlijk vergeet ik ook steeds dat het nat is op bepaalde plekken en dan zijn dus ook mijn blote voeten rood. Ik was de zolen van mijn slippers gemiddeld zo’n 5 of 6 x per dag op het moment en mijn voeten hetzelfde. Hmmm niet heel handig dus. Maar inmiddels heb ik de hele vloer met cobra (een soort was) ingesmeerd – ik voelde me een beetje als de karate kid, rondje naar links, rondje naar rechts. Gelukkig had ik al aardig mijn armspieren ontwikkeld door het dweilen en het zwemmen. En het heeft wel wat geholpen, maar nog steeds zijn er plekken die maar niet droog willen worden. Ik vrees dat ik moet wachten tot na het regenseizoen om het een keer goed over te kunnen doen.

Sound of Music versus Afro beat
Een groter contrast heb je niet vaak op een avond. Zaterdagavond was er op de international school tegenover mijn huis een musical. De musical aller musicals, de Sound of Music. De kinderen van de school deden mee en speelde ook in het orkest. De hoofdrol was wel weggelegd voor een dame die heel goed was, en er waren nog een paar aardige spelers, maar de kwaliteit van de meeste zangers/zangeressen liet wel eens wat te wensen over. Veel anders kan je ook niet verwachten van een schoolvoorstelling natuurlijk, dus die valse viool en foute zangnoten hadden ook wel weer wat schattigs. Het was trouwens prachtig in elkaar gedraaid, mooi decor, kostuums e.d. Maar het voelt wel wat raar om naar de sound of music te gaan in afrika. Nou ben ik ook al eens eerder geweest in Uganda, waar ook een groep expats de sound of music speelden. Daar zong het publiek lustig mee en was het niveau ook een stukje hoger, wat hier wat minder was, maar met de kinderen erbij was het wel heel schattig allemaal. Al met al duurde het zo’n 3,5 uur pfff....en we dachten erna te gaan eten in een koreaans restaurant met vrienden van Nina. Nina is een Duitse die we een keer op de Gossner Mission hadden ontmoet en ook mee was naar de musical. Ik ben na de musical met haar, op lege maag, gereden naar het koreaanse restaurant. Daargekomen was het al een uur of 11 en dus geen eten meer. Gelukkig maar dat ik reed....kon ik ook niet op lege maag drinken. Vandaaruit zijn we met een groep duitsers, voornamelijk mensen die voor de DED en GTZ werken (soort Duitse VSO) naar een nachtclub gegaan, niet al te ver bij mijn huis vandaan.
Daar aangekomen bleek het contrast inderdaad enorm. Het was zo’n typische afrikaanse nachtclub. Ik weet niet of dat jullie wat zegt, maar veel van dezelfde keiharde muziek, en vooral veel TL-licht. Even dansen is leuk, alleen werden we als blanken natuurlijk al vrij snel uit elkaar gedreven. De mannen hier gaan gewoon pal voor je staan dansen en geven hele voorstellingen om maar indruk te maken. Echte haantjes. Dus na een paar nummers was het steeds weer even vluchten om de mannen te ontlopen. Wat wel goed werkte was dat we op een gegeven moment een grote cirkel vormden waar dan de haantjes ongegeneerd indruk konden proberen te maken, maar dan op de hele groep en niet op een persoon. Zo zeg, die mannen kunnen hier wel goed dansen, dat in tegenstelling tot de meeste nederlandse mannen die ik eigenlijk nooit zie dansen en die meestal ook niet echt kunnen dansen (ben benieuwd of er nog een man reageert op deze stelling).
Het was heel gezellig om eens met een groep mensen op pad te zijn en ik heb weer een aantal nieuwe mensen gesproken. Rond half 3 vond ik het hoog tijd om naar huis te gaan, want ik begon me een beetje schuldig te voelen dat oma alleen thuis zat in haar eerste nacht in mijn huisje. Ze was heel blij toen ik thuis kwam.

Werkvergunning
Ik weet niet of jullie dat verhaaltje over het rijbewijs hebben gelezen, maar een soortgelijk, zo niet erger, proces is het om een werkvergunning te krijgen. En vandaag heb ik hem dan eindelijk ontvangen. Ik moet zeggen, hij is wel prachtig, het ziet er bijna hetzelfde uit als ons paspoort. Vanaf vandaag mag ik dus eigenlijk pas officieel werken.
Gelukkig had ik Patrina, VVOB collega, die het belangrijkste deel voor mij heeft geregeld en die weet ik hoe vaak naar de immigratiedienst voor me geweest is, om steeds weer stapjes in het proces te nemen. Zelf ben ik nu ook zo’n keer of 4 op het bureau geweest, iedere keer terwijl ik dacht dat ik mijn visum zou krijgen. En elke keer was er wel weer iets. Patrina had al problemen gehad want de miep die mijn visum aan het regelen was miste volgens haar een engelse vertaling van het een of ander document. Die had ik natuurlijk wel gewoon keurig aangeleverd, en Patrina had deze ook keurig in het stapeltje gestoken. Alleen beweerde mevrouw immigratie dat die er niet was en dat ze een nieuwe moest regelen. Nou wist Patrina zeker dat deze wel in het stapeltje zat en vroeg de dame dus het stapeltje te controleren. Dat werd geweigerd en ze moest maar een paar dagen later terugkomen, want de dame had er genoeg van. Een paar dagen later hetzelfde verhaal natuurlijk, totdat Patrina eindelijk het stapeltje voor zich kreeg en zo het bewuste documentje eruit wist te trekken. Geen excuses natuurlijk, ze kreeg eerder te horen dat ze arrogant was, en dat moet men hier niet van je denken als je bezig bent met een aanvraag, want dan loop je natuurlijk de kans dat ze niet perse hard voor je gaan lopen (wat natuurlijk niet anders is dan in Nederland).

Er zijn ook hele aardige medewerkers op het immigratiebureau, want toen het proces eenmaal in werking was gezet en ik langskwam met mijn paspoort bleek dat ik eigenlijk al 2 weken illegaal was. Dat zit zo...ik heb een multiple entry visum gebruikt die drie maanden geldig is (dat is een duur visum waarmee je meerdere keren het land kunt inreizen, wat ik nodig had omdat ik in augustus op voorbezoek was). Dat visum is 18 augustus in gegaan, en mijn (vond ik) logische conclusie was dus dat 3 maanden later betekent dat het dan 18 november zou zijn verlopen. Maarrrr. .. zo werkt het niet. Blijkbaar geldt dat visum alleen maar om het land in te komen en heeft de datum dus niets te maken met hoe lang je in het land mag zijn zonder dat je je hoeft te melden. Doorgaans, ook als toerist heb je overal drie maanden om te blijven, dus ik vond al dat het in mijn geval wel wat kort was. Het bleek dus dat er ergens in mijn paspoort nog een stempeltje stond met de datum 2 november, wat de echte datum was waarop ik moest verlengen. Oeps......ik kneep hem wel een beetje toen ik dat verhaal begreep (zag mezelf al Zimbabwe inreizen, omdat je vaak naar een ander land moet reizen voor je weer recht hebt op een nieuw inreisvisum).

Gelukkig was er dit keer een hele aardige meneer die het me wel zou vergeven en me een stempel gaf om nog een maand te kunnen blijven. Na bij hem geweest te zijn, moesten we dan weer naar een andere balie (gelukkig weet Patrina haar weg) om weer iets te regelen (vraag me niet wat, begreep er allemaal niets van) en om te horen dat een week later de werkvergunning er zou zijn (wat al een paar keer eerder was gezegd). Maar gelukkig.....hij was er nu dus eindelijk. Wat trouwens nog een wonder is als je de enorme stapel half vergane folders zag waarin alle documenten bewaard worden. Voor mij waren er al een paar mensen die weer weggestuurd werden, omdat ondanks dat hun vergunning er was, ze hem niet konden vinden in de folderstapels – dan heb je dus dat hele proces doorlopen, en dan zijn ze m kwijt. In mijn geval moest hij ook heel wat stapels doorzoeken om mijn folder te vinden. Er viel tegelijkertijd een andere stapel om, dus ik vrees dat de mensen wiens achternaam met een ‘W’ beginnen, de komende tijd wel eens problemen zouden kunnen krijgen. Maar goed – hoera- ik heb hem! Fijn, dan kan ik nu dus mijn rijbewijs gaan regelen. Heb er helemaal zin in (-:

En verder... is mijn huis nu behoorlijk ingericht en voelt het helemaal als mijn eigen plekje. Op de maandelijkse ‘toeristenmarkt’heb ik een mooi schilderij gekocht en verse kruidenplantjes. Plus een papayaboompje! Het schijnt dat die na 9 maanden al vruchten draagt! – moet ik alleen wel het juiste geslacht boompje hebben gekocht, wat je eigenlijk niet kunt zien als ze zo jong zijn. Ik heb nog geen wasmachine, maar gelukkig was Lieve zo aardig om 3 ladingen vol voor me te draaien. Voorlopig kan ik er tegenaan tot de wasmachine komt.
Als het lukt probeer ik wat foto’s van mijn huis erbij te zetten, maar dat ligt aan de snelheid van de verbinding vandaag.