Rijbewijs, film, sinterklaas

Rijbewijs
En dan nu, omdat ik er zoveel reacties op kreeg, hoe de procedure voor het krijgen van mijn tijdelijke rijbewijs in het echt verliep. Deze was zoals verwacht volkomen anders dan wat op ons briefje stond.

Als eerste maken we een hele reeks copieen van alles wat we hebben, je weet maar nooit wie het wil zien. Paspoort, werkvergunning, rijbewijs, internationaal rijbewijs. (later blijkt dat ze inderdaad erg geinteresseerd in de copieen zijn. Het echte rijbewijs hoefde ik eigenlijk verder niet te laten zien, maar de copie was bijzonder interessant).

Ridgeway Road,
formulier halen. Nadat wij een door het Ministerie ondertekende brief laten zien dat we geen rijexamen hoeven doen, krijgen we te horen:
Denk maar niet dat ik daar zomaar goedkeuring voor geef, dat zijn van die afspraken waar wij niets over weten, dat moet ik eerst uitzoeken. Na heel respectvol en aardig te blijven en vooral door de goede hulp van collega Patrina die met ons mee was en die precies weet hoe je hier moet reageren, worden we doorverwezen naar een collega. Er wordt een speciaal briefje geschreven voor ons met een verzoek dat we geholpen moeten worden op de volgende lokatie. Dat schijnt belangrijk te zijn, want dan staat men in ieder geval iets welwillender tegenover ons.

Lumumbu road,
Rij 1: Hier kunnen we het briefje afgeven om het proces te starten, we worden voor de eerste keer in een groot logboek ingeschreven (wat hierna nog 3 x gebeurd). Vervolgens moeten we wat theorie vragen beantwoorden (zonder dat we daar eigenlijk op voorbereid waren):
- Welk type borden zijn het belangrijkste?
o Uh ja, die waar je moet stoppen en die voor het voorrang geven
o Fout alle borden zijn even belangrijk
o Oh ja, oke natuurlijk ik ben het helemaal met u eens.
o Hij knikt goedkeurend dat hij blij is dat we het met hem eens zijn.
- Zijn jullie borden hetzelfde als die van ons? (wijzend naar de muur):
o Uh ja de meeste wel, behalve die van de overstekende antilopes.
- Wat zijn de basisbenodigdheden die je in een auto moet hebben?
o Lieve: gevarendriehoek, ik: reservewiel, Lieve: rijbewijs
o Goed dames, ik vertrouw jullie het rijbewijs toe.
(we waren hier voorgekropen zonder dat we het door hadden, we wilden alleen de brief afgeven, maar werden zomaar geholpen: we zullen het nooit meer doen).

Rij 2: foto maken en we geven een digitale vingerafdruk, bij een hoogzwangere vrouw, waarvan we niet begrijpen dat ze hier kan werken in dit benauwde gebouw. We zien trouwens bijna alleen maar mannen hier, blijkbaar zijn er niet veel vrouwen die hun rijbewijs halen (minuut of 10 wachten)
Rij 3: data verwerkings balie: onze gegevens worden ingeschreven op computer (zo’n 20 minuten wachten en we beginnen al te begrijpen dat er zekere ‘jongens’zijn die steeds weten voor te kruipen, wat toegestaan wordt: zij verdienen er geld mee om voor anderen de boel te regelen en hun beroep is dus de hele dag in een rij te staan.)
Rij 4: betalen bij kassa voor het eerste deel van het proces. Pfff het is hier enorm benauwd, er zijn ook zoveel mensen die in heel veel rijen staan. (40 minuten)
Rij 5: doorverwezen naar andere balie waar we betalen om ons in te schrijven voor een rijexamen voor morgen, die we eigenlijk niet hoeven doen, maar we moeten er wel naar toe. We begrijpen er niets van, als we maar niet ineens morgen een rijexamen moeten doen.... (30 minuten in de rij)
We zijn van 8.00 tot 14.00 op pad geweest.

Volgende dag:
10 km buiten de stad op zoek naar waar we ons rijexamen zouden moeten doen, heel wat keren gekeerd, omdat er geen borden zijn om aan te geven waar het is. Daar gekomen laten we onze brief zien dat we ons rijexamen niet hoeven te doen en krijgen we een hele reeks handtekeningen en een stempel van de dienstdoende manager. Zonder al te veel gezeur dit keer wat prettig is. Misschien komt het door alle complimenten die we gaven: goh wat een mooi circuitje hier, mooie auto, fijne plek buiten de stad.... Het is wel een heel eind rijden voor een handtekening, dus dan laat je niets aan het toeval over.

Vervolgens terug naar Lumumbu road, waar we gister de hele ochtend waren:
Rij 6: naar de examenbalie om ons behaalde rijvaardigheidsbewijs met handtekeningen te laten zien - 40 minuten wachten – de man achter deze balie sloeg werkelijk alle records, er waren maar 3 mensen voor ons! Toch wist hij het 40 minuten te laten duren, en hij hoefde alleen maar wat mapjes te herorganiseren. Zelfs in onze ‘we-wachten-alles-rustig-af-stand’ worden we nu toch wel wat ongeduldig.
Rij 7: naar de kassa om te betalen voor de verwerking van wat de man hiervoor blijkbaar gedaan heeft, geen idee wat. (30 minuten)
Rij 8: naar een kantoortje waar alles keurig in de computer gezet wordt (20 minuten)
Rij 9: naar de kassa waar we betalen voor het tijdelijke rijbewijs en deze overhandigd krijgen!
Joehoe – het voelt net als toen ik mijn werkvergunning mocht ophalen, het is gelukt (30 minuten wachten). Het tijdelijke rijbewijs is een maand geldig, hopelijk ligt daarna het permanente rijbewijs klaar. Hoewel ik de kans niet al te hoog inschat, een tijdelijk rijbewijs verlengen kost nl. weer opnieuw geld, dus ze zouden wel gek zijn om me hem niet nog een keer te laten verlengen.

Naar buiten de drukke straat weer op, achteruitrijden uit de parkeerplaats, een auto die deed of hij stopte leek toch niet te stoppen en ik rij net ietsje te ver achteruit en raak met mijn achterkant (weliswaar zachtjes) een andere auto. Iedereen was het erover eens dat er verder niet echt schade was (hoewel wij toch wel een krasje meenden te zien, maar ja op een brik die toch al vol krassen zit, kun je dat niet echt zien) en gelukkig vonden ze het goed dat we verder reden en werd er verder niet moeilijk gedaan. Toch wel knap van me zo binnen 5 minuten na mijn tijdelijke rijbewijs te hebben gekregen (-;

Zambiaanse Film

Vrijdagavond met Nadia naar een Zambiaanse film bij de Alliance Francaise. De Alliance is geweldig, heel dicht bij mijn huis en er worden veel culturele activiteiten georganiseerd. We hadden de regisseur ontmoet op de expositie van Rob en hij had ons vol trots aangekondigd dat zijn film binnenkort in premiere ging bij de Alliance. Ik had er helemaal zin in en voor de film sprak de regisseur ons nog aan dat hij na de film alle tijd had om vragen te beantwoorden. Nou waren er maar een man of 10 om de in premiere gaande film te bekijken...dat had een voorteken voor ons moeten zijn.

De film begint en we zien de regisseur, die blijkbaar ook acteur is, een goedje in een drankje doen van een meisje, die vervolgens een kind van hem krijgt en door haar familie wordt verstoten (dat is in het kort het verhaal).
We konden bijna niet geloven dat een film van zulke slechte kwaliteit kon zijn: de ene persoon hoorde je keihard praten, de andere heel zacht, maar alles was eigenlijk op een mompelniveau wat we niet konden verstaan.
Ineens zagen we een ondertitel, he gaaf, dat maakt het misschien wat makkelijker om te volgen. Maar de enige ondertitel waar het bij bleef waren de legendarische woorden ‘My friend’ wat blijkbaar de samenvatting was van een gesprek van 5 minuten. Het publiek gniffelde, ietwat gegeneerd.
Je zag de cameraman stuntelen met het maken van close ups. Helemaal hilarisch was de persoon die de straat overliep en over de voorkant van een auto tuimelde. Dit was duidelijk geen volleerde stuntman. We konden ons lachen niet meer houden, want zelfs de leerlingen van Nadia zouden dat beter hebben gedaan.
Goed...we hielden het heel lang vol, tot de aftiteling. Dat is normaalgesproken dan het einde van de film. Maar nee hoor, niet bij deze film, ineens werd er een nieuwe verhaallijn opgepikt die we echt niet begrepen en toen was het wel mooi geweest en verlieten we voortijdig de film (Ja Lijn, Willem, Hansje, Bas en Hadewich geloof ik: het was erger dan die ene DonQuichotachtige film van het Rotterdamse filmfestival een paar jaar geleden waar iedereen bij weg liep, in dat geval was de regisseur er alleen trots op).
Ik voelde me wel wat schuldig toen we langs de regisseur liepen die ons vragend aankeek. Ik heb maar vriendelijk geknikt en ben snel doorgelopen.
Na de film wilde ik thuis koken, maar er was geen electriciteit bij me thuis, dus besloot ik me maar bij Nina en een stel Duitsers te voegen die in een leuk Indiaans restaurantje bij me in de buurt aan het eten waren. Voor 4 EU een geweldig diner, en ze bleven continue de bakjes aanvullen. Goed om te weten!

Sinterklaas

Jaja, Sinterklaas kwam ook bij ons aan. Daar stonden we dan voor de straat waar de Nederlandse ambassadeur woont, tussen de Nederlanders en Belgen onze longen uit het lijf te zingen. De Zambianen in de straat keken verbaasd om naar dit vreemde tafereel en ik gniffelde samen met iemand die net als ik dacht dat er een zwarte piet aankwam, wat slechts een zambiaans vrouwtje met een raar hoedje bleek te zijn. Oeps, slecht van mij.

En zoals Geo wijs opmerkte...inderdaad is het niet mogelijk voor de Sint om per boot aan te komen in Lusaka (zie je Atlas, voor degenen die de geografische kenmerken van Zambia niet kennen). De pieten scheurden op een knalrode motor met zijspan (ze reden steeds rondjes, waardoor het leek of er een hele reeks pieten aan kwamen, in werkelijkheid waren het er vier) en Sint kwam aan in een knalrode Buick. Er was van alles leuks voor de kinderen georganiseerd en voor de volwassenen was er een tafel vol heerlijke wijnen en biertjes.
Veel mensen gesproken en leren kennen, dus daarvoor zijn dergelijke initiatieven toch wel erg leuk. O.a. een meisje die in Groningen heeft gevoetbald en net als ik wel eens komende woensdagavond wil gaan voetballen met een groep blanken waarover we gehoord hebben.

Het echte Sinterklaas gevoel kreeg ik toen ik later op de dag in een internet cafe met de hele familie Meijerink heb kunnen skypen. Wat ontzettend leuk om iedereen op de webcam te zien!

S avonds afscheidsfeestje van Rob en Simone, heel gezellig en ook weer veel nieuwe mensen gesproken.

Wandelen bij NISTCOL
Een van de dagen dat ik op NISTCOL werk heb ik samen met David een lange pauze genomen (eigenlijk wat hier normaal is, anderhalf uur, alleen doen wij dat nooit), om wat van de omgeving van NISTCOL te zien. Het is een erg goed onderhouden college, met eromheen een glooiend landschap, wat op het moment erg mooi is omdat alles lekker groen is. We konden hier echt een schitterende wandeling maken door de heuvels en dorpjes en langs een idyllische oude dam. Het is heerlijk om af en toe even weg uit Lusaka te zijn om te genieten van het ‘platteland’.

In de volgende blog: Edward Scissorhands en miljoenen vleermuizen.
Als ik teveel tegelijk schrijf valt het natuurlijk niet meer bij te houden (-;

Tip voor het nieuwe jaar: de beste tijd om Zambia te bezoeken is april, mei: dan zijn de regens voorbij, is alles prachtig groen en is het heerlijk weer.

Ik wens jullie allemaal een:
*************gezellig kerstfeest en een mooi, inspirerend, warm en gezond 2009 *****************