Druk weekend: jammen, poweryoga, farm en nightclub

Goed, terug naar de 'positievere' berichten dan maar (-:

Jamsessie, Poweryoga, Farm en Nightclub – een divers weekendje

Vrijdag bij Nadia gegeten die een heerlijke linzenovenschotel had gemaakt voor de ‘jam club’, een stel Zambiaanse vrienden van haar met wie ze eens in de zoveel tijd gitaar speelt. Altijd weer moeilijk te bedenken wat voor eten je zambianen kunt voorzetten: de lokale nshima(maispap) voor ze maken is niet zo slim want dat kunnen wij natuurlijk nooit zo goed als dat ze het thuis krijgen, dus is het maar wat experimenteren met ingredienten die ze lekker vinden. Maar ze hebben keurig hun bordje leeggegeten dus dat was vast goed!
Ik was al eens eerder bij zo’n avond geweest en het was super om gitaar met die jongens te spelen, en vooral naar ze te luisteren. Oke ze spelen de typische mellow country muziek, soms met een tikje te veel christelijkheid erin, maar ze zijn echt supergoed. Dit keer hadden ze een electrische gitaar mee en een aantal gewone gitaren, dus we hebben de hele avond lekker zitten tokkelen.

Zaterdagochtend om 9 uur was ik al bij Elise en MacDo om van MacDo een yoga les te krijgen. MacDo is zo’n beetje de enige mannelijke yoga instructeur hier, en had me uitgenodigd om een les bij te wonen. Nou dat het power yoga is, dat heb ik wel geweten (als complete yoga beginneling), ik begrijp nu wat mensen bedoelen als ze het hebben over het bestaan van spieren die je nooit eerder gevoeld heb.

Later op de dag met Elise, MacDo en Lieve op pad gegaan, zo’n 2 uur buiten de stad naar de boerderij van de bewaker van Elise, mister Manza. Hij had ze al vaak uitgenodigd om een kijkje te nemen op de boerderij en het leek me wel leuk om mee te gaan. Altijd goed om even in het ‘land’ te zijn, in plaats van in de stad rond te hangen. Mr. Manza had gezegd dat het vlak achter Chongwe is, wat ik goed ken, omdat de weg naar NISTCOL is, waar ik elke week kom. Tja het begrip ‘vlak achter’ had bij ons natuurlijk wel een paar waarschuwingsbelletjes kunnen laten rinkelen. Chongwe is zo’n 20-30 minuten buiten de stad, dus vlak achter was volgens Mr. Manza toch zeker 4 x zo ver als de afstand naar Chongwe zelf. Toen we dan eindelijk de ‘grote’weg afsloegen (nadat hij de afslag eerst gemist had) en vroegen hoe ver het nog op de zandweg zou zijn wist hij ons te vertellen dat het zo’n 5 minuten lopen was. Dan zou je dus verwachten dat het nog geen 2 minuten zou moeten zijn met de auto. Maar nee....het was toch nog wel een dikke 10 minuten met de auto. Oke, goed te doen, maar we weten dus wel dat het eigenlijk geen zin heeft om te vragen naar hoe lang nog, want sommige mensen hebben hier echt geen notie van het begrip tijd.
Op zijn farm aangekomen liepen we door de bush, goed om ons heen kijkend om geen slangen tegen te komen, verder naar zijn ‘farm’, wat een ruime mudhut (lemen huis) bleek te zijn, waar zijn vrouw op zichzelf woont. Toch wel sneu, want het is dus echt in de middle of nowehere en Mr. Mwanza werkt de hele week in Lusaka, en komt maar eens in de 3 weken of zo thuis. Dan zit zij daar dus mooi alleen. Ze hebben weliswaar 9 kinderen maar die zijn allemaal het huis uit, maar gelukkig was er nu tijdelijk een neefje, die zo opvingen omdat zijn ouders gestorven zijn.
Vol trots leidde Mr. Manza ons rond zijn land, die hij heel goed aan het bewerken was. Hij kent de regels over hoe je samen met mais het beste bonen en pompoenen kunt planten (die laatste gaat het onkruid tegen). Het was een leuke wandeling door de maisvelden. Toen we terugkwamen wist MacDo ons te vertellen dat we net een cobra hadden gemist. Mwah...geeft niet hoor. We probeerden erachter te komen hoe oud Mr. Mwanza was en hoe oud zijn vrouw was en zijn 9 kinderen. Het kostte ongeveer een half uur om dat verhaal er helder uit te krijgen: eerst beweerde hij dat zijn vrouw 38 was, wat wij redelijk onwaarschijnlijk vonden met haar 9 kinderen. Maar na heel wat gevraag bleek hij 38 jaar getrouwd te zijn. Vervolgens was hij een kwartier lang echt 50 jaar, maar een kwartier later was hij ineens 55 geworden. Heel grappig allemaal. Hij wist ons wel het hele rijtje jaartallen keurig op te noemen dat zijn kinderen geboren waren, maar ik neem aan dat hun eigen leeftijd een schatting is, omdat het in die tijd allemaal niet zo goed bij gehouden werd natuurlijk.

Mr. Manza wilde ons ook de toeristische trekpleister van het dorp laten zien, een warm water bron. We dachten zijn vrouw mooi een lift te kunnen geven naar de weg (wat toch al gauw zo’n half uur lopen scheelt, geen 5 minuten dus he). Maar die wilde niets weten van een auto en liep liever het hele stuk in de brandende zon al kwebbelend met haar buren. Ook al was de bron inderdaad maar 5 minuten vanaf de weg rijden verderop, en is het vlakbij de plek waar de beste man al sinds jaar en dag woont, hij kon ons maar niet de juiste weg wijzen. Zijn neefje kon ons gelukkig wel goed helpen, anders waren we er vast nooit gekomen (en het was letterlijk 5 minuten op de grote weg rijden, met de bron aan de kant van de weg). De bron was zeker een verrassing, want er bleek daadwerkelijk kokend heet water uit te stromen. Zo heet heb ik het zelfs bij hele actieve vulkanen nog niet eerder gevoeld. Je kon het bijna niet aanraken van de hitte. Er waren nog een aantal Zambiaanse ‘toeristen’ uit de stad om de bron te zien, die daar met hun dozen pizza kwamen picknicken. Wij moesten natuurlijk bij allemaal op hun foto’s poseren (keurig gerangschikt naar blank-bruin-kindje ervoor-blank-bruin-kindje ervoor, kindje handje vast van blanke), waardoor we ongetwijfeld bij een aantal zambiaanse huishoudens op de schoorsteen zullen belanden.
Goed de bron, de grond eromheen was inderdaad de vruchtbare zwarte lavagrond wat je bij vulkanen ziet en het rook er naar sulphor (als rotte eieren), wat ik inderdaad al vaker bij vulkanen heb geroken. Maar het vreemde is dat het er niet op leek of er iets van een vulkaan in de buurt is daar...die zal er dan vroeger toch wel geweest zijn of zo. Tja, zo toeristisch is het dan ook weer niet, eigenlijk weet niemand je te vertellen hoe dat nou zit daar.

Op de terugweg stopten we in Chongwe, omdat het vlees zo goedkoop is. Dat koop je dan bij een slagertje met zijn eigen slachtruimte, die als het goed is, de koe net geslacht heeft. Ben even binnengelopen, maar de geur in zo’n slachthuis is echt ranzig, dus maar zo snel mogelijk weer naar buiten gelopen. MacDo en Elise gingen ondertussen rustig van het ene slachthuis naar de andere om maar de beste prijs en het beste vlees te krijgen. Die zijn duidelijk al een stuk langer in het land dan Lieve en ik.

Ondertussen werden wij lastig gevallen door een dronken dorpsbewoner die volgens hem de ‘prins’ was en we zouden ons iedere keer moeten melden bij hem. Hij wees me er fijntjes op dat hij mij erg zag zitten, en leek niet te begrijpen of willen horen dat ik hem niet zag zitten (met z’n pafferige gezicht en adem stinkend naar drank), yuk! Gelukkig waren Elise en MacDo inmiddels klaar en gingen we er gauw vandoor. Iets verderop nog een berg mango’s en gegrilde mais gekocht voor geen geld bij een klein marktje en vervolgens terug de drukte en luxe van Lusaka in.

In Lusaka had ik met Nadia en Anna afgesproken om te gaan eten bij Rapsody’s, de hippe tent van Lusaka bij de shopping mall. Niet echt mijn favoriete tent, maar het eten en de bediening zijn er wel van ‘westerse’ kwaliteit, dus dat is ook wel een keer lekker, vooral na een lange dag op het veld.
Dat is dan wel weer leuk hier, want je weet maar nooit wie er allemaal aan komen schuiven bij zoiets, dit keer kregen we gezelschap van een griek, en een afrikaanse belg, die ook in Lusaka wonen en een amerikaan die voor een weekje in Lusaka als consultant was. Al gauw hadden we dikke lol met elkaar en aangezien we in het cafe waar we daarna belandden elkaar verder niet konden verstaan door de keiharde muziek, konden we niets originelers bedenken dan een ijsklontjes gevecht houden. (en dan wel keurig de dweil van de serveerster vragen om zelf de nattigheid op te dweilen natuurlijk). Er moesten ook heel wat gin-tonics met ijs besteld worden om genoeg klontjes te hebben. In goede stemming nog naar de nachtclub te gaan, waar ik eigenlijk weiger om in te gaan omdat ik de entree prijs werkelijke belachelijk vind voor hier (halve maand loon voor de meeste mensen, voor ons iets van 10 EU). Ook nog eens een vrij saaie tent met slechte muziek, wat dan wel weer jammer is. Maar we hebben ons dus evengoed prima vermaakt.

En nu is het zondag en heb ik heerlijk een relaxed niets-doe dagje, lekker even geskyped met Lies, Moniek, Kyan en Bas, en met ma gechat en de bewolking als excuus gebruikend om niet mijn baantjes te zwemmen...ben een beetje lui. Maar gelukkig niet met kater hier, want tja, als je moet rijden dan kun je natuurlijk niet (veel) drinken, wel goed voor mij. Als afsluiting nog even een sundowner gedronken met de buurman op mijn stoep en dat was dan alweer het weekend.

De komende week een heftige werkweek voor de boeg bij Charles Lwanga college waar ik al eens eerder ben geweest. Ik ga een training over e-learning geven. Van de week zouden ze me het programma opsturen, zodat ik kon zien waar ik mijn deel zou invullen. Maar dat programma bleek een leeg ‘skelet’ te zijn, waar ik maar al mijn sessies moest invullen. Met andere woorden, ik bleek ineens voor praktisch de hele week verantwoordelijk te zijn. Oeps. Gelukkig goed samengwerkt met Godfrey van UNZA om de sessies te verdelen en zo hebben we toch een heel programma in elkaar weten te draaien. Het is fijn om goede contacten met de UNZA te hebben, want hij heeft nog iemand van het ministerie kunnen regelen (wat mij nooit lukt en dus een enorme stap vooruit zal zijn als die daadwerkelijk komt!) . Morgen worden we (voor een belachelijk bedrag) door de chauffeur van de universiteit naar de college gereden en vrijdag weer afgehaald.