Koud en Warm

Twee weken geleden kon ik eindelijk Liselotte verwelkomen, die voor 2 weken in Zambia langs kwam. Vooral om bij te kletsen natuurlijk, maar ook om iets van Zambia te zien. Ook al lijkt Zambia erg veel op Tanzania, helemaal omdat we richting de grens met Tanzania trokken, naar het Noord Oosten van Zambia.

Ik heb het al eens eerder over dit gebied gehad, en was ook nu weer onder de indruk. We reden eerst via Serenje naar Mutinondo, een prachtig graniet rotsgebergte gebied – waar we heerlijke stukken zouden kunnen wandelen. Om mobiel bereik te krijgen moesten we steeds de granieten heuvel op lopen, maar dat was helemaal niet vervelend, want het uitzicht vanaf de heuvel was werkelijk schitterend: overal granieten rotsen en bos.

Het was overdag heerlijk, maar vanaf de avond tot de ochtend was het behoorlijk koud. We waren aan het kamperen, dus iedere avond maakten twee stoere vrouwen ons eigen vuurtje. En dat moest en zou zonder gebruik van brandstof en aanmaak blokjes...het zou toch echt moet lukken met enkel takjes, droog gras en blaadjes als aanmaakblokjes. Toen t tegen t donker liep en het kouder en kouder werd, bezweken toch maar weer. Maar uiteindelijk de laatste avonden lukte het ons zonder. We vonden dat we toch best goed gekookt hadden zo op het houtsvuur, totdat we van onze Zuid Afrikaanse buren hoorden dat ze hun eigen brood en stew kookten. Uh...wij hadden enkel blikvoer. Na het eten probeerden we de meeste avonden nog ons op te warmen bij een kampvuur bij de bar, waar het gezellig kletsen was met Helen en Dan die op het kampeerterrein letten. Maar ondanks de whiskey, hielden we dat zelfs niet te lang vol vanwege de kou. Het was daar trouwens prachtig sterren kijken: nergens in de wijde omtrek is electriciteit, dus leerde ik hoe het Zuiderkruis eruit ziet en hoe je daarmee kan bepalen waar het Zuiden ligt. In de tent viel het gelukkig mee met de kou, ik had een dikke overtrek meegenomen (handig als je met de auto bent), dus dat was best te doen.

Het kampeerterrein was erg leuk en ‘groen’opgezet, prettig dat er over verantwoord toerisme wordt nagedacht (volgens mij voor het eerst dat ik hier afvalscheiding zie). We maakten samen met een leuk Zuid Afrikaans stel een 5 en half uur durende wandeling, waaronder een fikse klim op een van de rotsen. Die granieten rotsen zijn heel apart, net alsof je op asfalt loopt waar gras doorheen groeit, maar het klimt wel makkelijk.
En we hebben ook een keer paardgereden tegen zonsondergang. Het licht van de zon op het droge gras was prachtig, en vanaf het paard heb je toch weer een heel ander perspectief. Zo kun je bovenop prachtige bloemen als de protea kijken.

Na Mutinondo reden we nog een heel eind verder naar de Kapishi hot springs. Daar aangekomen waren we blij verrast dat de eigenaar ons een hele goede deal aanbod. Voor de helft van de prijs konden we in de huisjes slapen, en dan ook gelijk gebruik maken van de keuken van het restaurant. Dat was toch wel een heel stuk relaxter dan kamperen. Helemaal omdat we een prachtig huis (zelfs met een verdieping) hadden aan de rivier, met een grote veranda. Het terrein is sowiezo prachtig, de eigenaar Mark heeft er een schitterende tuin aan gelegd met de meest exotische planten. Hij is de kleinzoon van de eigenaar van het Shiwa Ng’andu huis iets verderop- een fameus oud koloniaal engels ‘kasteeltje’. Heel bizar midden in Zambia, de eigenaren hebben zich er lang geleden gesettled na honderden kilometers voettocht met al hun vee. Mark had veel interessante oude verhalen te vertellen over de geschiedenis van het gebied. Er was een gezellig restaurant bij, waar we iedere avond samen kookten en aten. En een avond kookte Mel een heerlijke Vietnamese tafel voor ons.

Maar wat het mooiste van de hot springs is zijn natuurlijk de hot springs, de heetwater bronnen. Wauw, in zo’n heerlijke vijver heb ik nog nooit gezeten. Het was een vijver met water dat een continue temperatuur van 40 graden heeft. Het water is superhelder en je ziet het water als in een bubbelbad continue naar boven borrelen. Heel bijzonder. Vooral als je dan ook nog rond zonsondergang in het water zit en er een stuk of 8 Ross’s turaco vogels boven je vliegen (zwarte vogels, met een rood kuifje en knal rode vleugels).

We konden daar ook raften, en aangezien het een makkelijke raft was, leek ons dat wel erg leuk. Heerlijk een flink stromende rivier afdalen en genieten van de prachtige omgeving. Ik zat prinsheerlijk voorin want Liselotte wilde graag roeien samen met de gids. Vond ik prima natuurlijk. We konden nog zwemmen boven de waterval, maar dat leek ons toch een beetje te koud. Maar goed, we moesten wel anderhalf uur teruglopen, dus was ik toch nog een beetje actief.

Oh ja en er werd de eerste avond zowaar een veulentje geboren, die hebben we mogen bewonderen een uur nadat ze geboren was. Erg schattig om te zien hoe zo’n jong veulentje voor het eerst op dr benen staat.

Op de terugweg gingen we nog even langs een prachtige waterval en daarna via Serenje terug naar huis. De week erop was Liselotte er nog gezellig, dus we hebben echt even tijd voor elkaar gehad. Ik heb dr zowaar meegekregen naar het Holland House: zo’n 50 nederlanders die daar de wedstrijd samen kijken, heel gezellig.

Goed, Om toch ook maar even een volledig beeld te geven ...het zijn niet altijd alleen leuke verhalen in Zambia. Ik heb het ook wel eens moeilijk. Enkele weken geleden hoorden we dat het meisje van het brandincident waar ik eerder over schreef, helaas de strijd tegen een bacteriele infectie niet heeft gewonnen en is overleden. Ik ken haar zelf niet maar mijn vriendinnen hebben het er natuurlijk erg moeilijk mee. En gisteren hoorde ik dat een Zambiaanse collega van het ministerie ten gevolge van een auto ongeluk is overleden, het was een hele lieve, enthousiaste en gemotiveerde man. Morgen zou hij bij mijn workshop zijn, en nu moeten we dus zonder hem beginnen. We zullen hem missen.