Blauwe hemel, blauw zwembad en blauwe muisjes

Eind juni vertrok ik richting Parijs voor een bezoekje aan Europa. Eerst een tussenstop op Addis Abbaba, wat ik eigenlijk best een leuk vliegveld vond, vooral ook omdat ik tijdens het wachten naar een WK wedstrijd kon kijken en een traditionele koffie ceremonie kon doen. Van Parijs reisde ik naar Lyon. Dat ging nog niet zo makkelijk, die Fransen weigeren echt een woord engels te spreken en ik had een zwaar chagerijnige dame achter de balie. Het was niet helemaal goed gegaan met het kaartje uit de automaat trekken omdat ik ineens een pincode voor mijn credit card moest hebben, wat ik natuurlijk niet had en wat de miep van de kassa maar niet kon begrijpen. Zucht. Ze weigerde het ticket om te zetten, stuurde mij inclusief mijn bagage naar een hotel verderop om op internet eerst mijn gereserveerde ticket af te zeggen. Dat lukte niet omdat de site die ze me had doorgegeven alleen in het frans was, en ik kwam daar na 20 uur reizen natuurlijk niet uit. Vervolgens kwam ik weer bij de balie bij een andere medewerker terug die wel gewoon het ticket kon omzetten binnen 2 minuten. Al met al zo’n anderhalf uur bezig geweest een treinticket te krijgen die ik al gekocht had. Uiteindelijk ging het vanaf Lyon wel voorspoedig. De dames Jose, Judith en Gea stonden keurig te wachten onder de klok op station Lyon (hadden we op een internet plaatje gezien). In de luxe wagen van Gea (waar ik maar niet van kon bevatten hoeveel snufjes een auto kan hebben) reden we vrij snel naar de schitterende villa in Plan de la Tour aan de Cote d’Azur.

We kregen een rondleiding van de eigenaren en waren onder de indruk. Vooral van het prachtige uitzicht op de zee (vanaf de heuvel waar het huis op staat), maar ook van het heerlijke ruime huis, de veranda waar we heerlijk met z’n allen konden eten, de kleurige tuin en het ruime zwembad. Oh en de cicade (groot insect die heeel veel herrie maakt). Net na de rondleiding kwamen ook de andere dames net aanzetten en wat later in de avond nog een aantal anderen (vliegtuig). Heerlijk om eens een hele week de tijd te hebben om met iedereen bij te kletsen zeg! Verder bestond de week vooral uit ‘wie haalt de croissantjes van de bakker?’ , veel en vooral erg lekker eten (hmmmm franse wijn en kaasjes), verjaardagen vieren (wat waren er veel kadootjes voor iedereen die ergens in de buurt jarig was geweest gekocht, ook ik werd verblijd met een prachtig boek van Isabelle Allende) en verder zwemmen & zonnebaden, en dan erna natuurlijk nog wat meer zonnebaden en zwemmen.
De statistieken leerden dat 2 van de 13 dames inmiddels over een e-reader beschikken, 2/13 een zelfde bikini had (en tegelijk gekocht), 3/13 dames veel te goed was in het spel 30 seconds (geloof nog steeds dat ze het uit hun hoofd geleerd hadden, niemand bleef zo fanatiek verliezen als Ell’n en ik), zo ongeveer een derde van de dames direct vanuit de kant in de groene opblaasband kon springen zonder kopje onder te gaan (maar niemand die het me zoveel verve doet als Judith), 2 van de 13 dames zo’n halve dag gewerkt hebben tijdens de vakantie, ongeveer 1 op de 3 dames last van dr rug had, een op de drie dames regelmatig een bommetje sprong, 1/13 elke avond na het eten en na de borrels haar baantjes trok (Marianne), 2/13 dames zwanger was, en vanzelfsprekend dat 13/13 dames fanatiek Oranje supporter was (maar niemand zo vol overtuiging als Afina, zie foto).
We keken vol enthousiasme en spanning de twee nederlandse wedstrijden en waren natuurlijk door het dolle heen dat we wonnen van Slowakije en Brazilie.

Naast de hele dag aan t zwembad hangen en eten, zijn we nog een half dagje naar Saint Tropez geweest. Wat een luxe jachten zeg. ‘Helaas’ konden we het jacht van Ben Kramer niet meer spotten. Brenda liep daar een paar dagen eerder langs en werd spontaan uitgenodigd door ‘Hij-was-maar-een-clown-Ben’ om samen op het jacht naar de wedstrijd Nl-Slow te kijken. Een helftje met Ben en zijn vrienden was wel meer dan genoeg vertelde ze later, maar we vonden het allemaal natuurlijk bijzonder grappig en kregen het liedje maar niet uit ons hoofd.

En een dag zijn we zowaar ook iets actiefs gaan doen: 3,5 uur door haarspeldbochten rijden (en misselijk worden – maar zeker wel de moeite waard door de schitterende panorama views op de ‘Gorge du Verdon’ . Onderweg zagen we trouwens nog best veel van de verwoestende overstromingen die enkele weken ervoor in Zuid Frankrijk hadden plaatsgevonden, wrakken van auto’s/caravans in de sloot en omgewaaien palen en bomen. Een heel raar idee dat dat maar 2 weken geleden is en het er inmiddels kurkdroog is. Uiteindelijk kwamen we aan bij een prachtig knalblauw meer, waar we lekker gingen kanoen. Helemaal niet flauw natuurlijk om te testen hoe je het beste je peddel kan gebruiken om zo’n groot mogelijke golf over de ander heen te plensen. Tja en Bootje heeft dr naam natuurlijk niet mee, dat vroeg om een aanval .

Na veel gesprekken, croissantjes, salades, kaasjes, wijn, boekjes en zon was er alweer een eind aan de week gekomen en keerden we terug naar Nederland.

Voor mij was dat natuurlijk niet zomaar terug, maar het tweede deel van mijn vakantie. Een vakantie in Nederland, die vooral bedoeld was om bij Bas, Moniek en Kyan blauwe muisjes te eten en hun nieuwste aanwinst Ivar te bewonderen. Wat een ongelovelijk lief en schattige baby is dat nieuwe neefje van me. Ik vond het natuurlijk moeilijk dat ik er niet gelijk na de geboorte kon zijn om Ivar te zien, maar gelukkig duurde het niet lang en heeft hij na een paar weekjes op de wereld te zijn, zijn tante kunnen ontmoeten. Maar het was natuurlijk ook super om Kyan weer te zien, en ook om het afscheid van Sterre, Alex en Luc op de creche/buitenschoolse opvang mee te maken (omdat ze gaan verhuizen). En ik had ook nog mooi de kans om het nieuwe huis van Geo, Xandra en de kinderen te bewonderen in Den Dolder. Heel mooi! Vreemd dat het mijn laatste bezoekje in Overveen was.

Ik was vooral veel bij Moniek en Bas, om wat tijd te besteden aan het bewonderen van Ivar. En Kyan wist me prima te vermaken, vooral door het spelen met de treintjes. Of eigenlijk met het spoor, de treintjes vond hij minder interessant. Ook de hele verzameling knuffels die me op mijn laatste ochtend in Nederland op bed werd gebracht vond ik heel lief.
Het was ook toevallig de verjaardag van Ma en Moniek deze week. Het was gezellig om bij pa en ma in de tuin te zitten en om een heel aantal tantes en ooms die op verjaardagsbezoek waren weer eens te spreken.

Tenslotte nog met een stel vriendinnen naar Deventer op Stelten geweest. Leuk zo’n festival boven je hoofd. Het leven mozaiek boven onze hoofden maakte indruk. Maar het beste was het bijkletsen met Els,Tamar, Lau, Mau, Agnes, en Lijn. Toch wel een beetje kort hoor zo’n avondje )-:

En dat allemaal in een weekje Nederland, terwijl ik toch ook veel tijd kwijt was aan het doen van boodschappen van spullen die ik in Zambia allemaal mis.
Na een verhitte reis (zeulen met spullen op Arnhem en Frankfurt in 35+ graden), en enkele uren vertraging, stonden gelukkig Marga en kleine Anna me op te wachten op het vliegveld in Lusaka. Enkele uren later was ik alweer in het Holland House voor de WK finale Nederland-Spanje. Helaas....

Maar ik kwam wel mooi thuis in een nieuw prachtig huis! Daarover later meer, bij de foto's vast een klein voorproefje van mijn nieuwe veranda.