Rondreis met voetbalvriendinnetjes Zambia&Malawi

Sorry, ik heb alweer een tijdje niet geblogd, maar wel veel gedaan: seminars, weekendjes weg, een nieuw huis en natuurlijk het bezoek van Marije, Judith en Esther! Met z’n viertjes zijn we 2 en halve week op reis gegaan door Zambia en Malawi.

De eerste dagen waren we in Lusaka om wat uit te rusten en relaxen op mijn veranda. We hebben nog even mijn werk bezocht. Ik vond het leuk om te kunnen laten zien waar ik iedere dag zit. En verder moesten er boodschappen gedaan worden voor de reis en waren de dames vooral erg verbaasd over de luxe kant van Zambia: enorme winkelcentra, uit eten bij de Tai, borrelen in Rapsody’s en het luxe wonen in Lusaka van expats. Dat maakte het contrast tijdens de reis, waar we natuurlijk ook veel armoede tegenkwamen, wel heel groot. Enerzijds de Spar met volle schappen eten en anderzijds de kraampjes met een hoopje tomaten en een paar uien.

Als eerste stop kwamen we in Chipata aan, op doorreis naar South Lwanga National Park. Daar vierden we Esthers’ verjaardag met een taartje, slingers, ballonnen en een indrukwekkende uitklapfonteinbloem.

De volgende dag merkten we dat de wegen in Zambia niet allemaal zo goed zijn en hobbelden de halve dag over een hele slechte weg. Ik vreesde voor mijn RAVje, maar gelukkig hield die zich prima. In South Lwanga sliepen we in charmante tenten, inclusief badkamer, wat toch wel een stuk fijner is dan een gewone tent als je weet dat er overal olifanten en leeuwen kunnen rondlopen. We hadden gelijk een avondsafari geregeld. Wauw, wat een dieren lopen en vliegen daar! Olifanten, giraffen, zebra’s, impala’s, pukus, nijlpaarden, visarenden, bee eaters, kingfishers, enz. We waren vooral erg onder de indruk van de donkere silhouetten van giraffen die tijdens een prachtige roodoranje zonsondergang de rivier overstaken, en ook de leeuwen maakten indruk. S avonds op de campsite liepen Judith en Es in het donker zomaar langs een olifant , waar ze pas achterkwamen toen ze terugliepen. Dat was wel even schrikken, want de bewaker wist te vertellen dat de olifant ‘very dangerous’ kon zijn. Goed opletten dus als we ’s avonds op de camp site rondlopen.

In South Lwanga heeft iedereen het erover of je al wel een luipaard hebt gezien. Als je die niet gezien hebt, is het eigenlijk een beetje teleurstellend, hoewel het heel vaak voorkomt dat je er geen ziet. Gelukkig zagen we na de 2de safari in de laatste 5 minuten nog snel een luipaard. We dachten niet dat we een luipaard zouden zien overdag, maar de volgende dag hadden we ineens enorm geluk dat we een luipaard vonden die de buit van de vorige avond, een impala, aan het verorberen was in de boom. Wauw! En van heel dichtbij. Toen de luipaard even wegging, verdwenen ook de andere auto’s, maar we wachtten lang genoeg om hem terug te zien komen...samen met een jonge luipaard. Toen hadden we een dik half uur het geluk dat we de twee dieren alleen konden bewonderen, zonder andere auto’s omons heen. Wat een pracht beesten. De foto’s spreken voor zich lijkt me.

Nu dachten wij een mooi avontuur te hebben meegemaakt. Maar onze heldin Judith, die op de camp site was gebleven die ochtend, bleek onze spullen gered te hebben. We waren nog niet vertrokken, of de baviananen sloegen toe op de camp site. Omdat ze dachten dat iedereen weg was, besloten ze op strooptocht te gaan. Ze waren dan nog wel zo aardig om aan te ‘kloppen’ bij de tent, maar een grote baviaan ritste de tent open en wilde binnenkomen waar Judith lag te slapen! Ze heeft ze met veel moeite moeten wegjagen, en kon net niet voorkomen dat ze de medicijntas van de buren over het hele bos verspreidden. Maar wel mazzel dus dat ze er was, want wie weet wat ze anders niet hadden meegenomen. De eigenaar was helemaal niet blij hiermee, want de bavianen hadden tot nu toe nooit uit zichzelf een tent opengeritst. Hij vreest dat ze afgeschoten zouden moeten worden, doordat een aantal toeristen ze kort ervoor hadden gevoerd. Triest.

Na de safari avonturen reden we door naar Malawi. De procedure om de auto de grens over te brengen viel reuze mee. We gingen op weg naar een ziekenhuis in Nkhoma, waar de schoonouders van een collega van Esther werkten, een uurtje buiten Lilongwe de hoofdstad. Na wat gezoek en een stukje prachtig landschap kwamen we aan bij Jan en Trudi, die ons gastvrij verwelkomden en veel verhalen met ons deelden. Trudy leidde ons rond in het ziekenhuis, wat een behoorlijke indruk maakte. Overal zie je vrouwen die vuurtjes stoken om eten te maken voor de patienten. We hadden lol met de afdeling zwangere vrouwen door ze te laten zien hoe ze er op de foto uitzien, en waren onder de indruk van een klein jongetje met ernstige brandwonden, van de armoedige apparatuur, maar ook hier en daar wel weer van de grote vooruitgang door het bijbouwen van nieuwe afdelingen, waar Jan verantwoordelijk voor was. Esther vond het vooral ook leuk om met een collega te praten, die verantwoordelijk is voor het onderhoud van de apparatuur en in contact is met het ziekenhuis waar zij werkt.

De volgende stop was Cape Mc Clear, waar we kwamen door wederom door een mooi gebergte te rijden. Cape Mc Clear is een schattig picturesque kustplaatsje in het Zuiden van het meer van Malawi, met een heerlijk relaxed strand. We hebben vooral veel gerelaxed daar, hoewel we ook een pittige kano tocht maakten naar een eiland. We dachten er wel even rond te varen, maar na iedere bocht bleek het eiland langgerekter te zijn dan we dachten. Bij het eiland rustten we op de rotsen en keken naar de Cichlid Fish, heel bijzondere knalblauwe en geel/zwarte visjes die alleen in het meer voorkomen en die veel schijnen te hebben betekend voor de evolutie theorie.

We reisden verder langs het meer richting het noorden en kwamen bij Nkhata Bay, een behoorlijk lange maar mooie rit. Het leuke hier was dat Marije had afgesproken met een vriend van haar die ze nota bene vier jaar geleden had leren kennen in Malawi en die ook nu toevallig in Malawi was. Ze wisten nog een charmant plekje in de baai, met veel vlonders, trapjes, en verdiepinkjes met prachtige uitzichten over het meer. We hebben veel lol gehad met de jongens, en genoten ook van ons heerlijke luxe huisje. Fijn dat Malawi een stuk goedkoper is dan Zambia.

Verder richting het Noorden van Malawi leek het steeds groener te worden. In vergelijking met het ‘herfstige’ en stoffige Zambia, was dat wel even fijn. We gingen richting een afgelegen strandje in het Noorden bij Livingstonia, en onderweg genoten we van de prachtige panorama gezichten op het meer en werden de remmen van mijn RAVje op de proef gesteld in het bergachtige gebied, waar het een hele tour was om langs alle vrachtwagens te rijden tussen de haarspeldbochten door. Het prachtige strand en de huisjes met veranda over het meer kijkend maakten veel goed en het was weer heerlijk om een dagje te relaxen, zwemmen, lezen.

We moesten nu een keuze maken voor welke route we zouden gaan rijden. We waren van plan via Noord Zambia bij Chitipa de grens over te steken. Maar een aantal mensen leek dat een heel vreemd idee te vinden en dachten dat de weg erg slecht zou zijn. Dus overwogen we via Tanzania te gaan, of weer via Lilongwe en Zuid Zambia terug. Na wat verdere navraag leerden we dat we zo’n 200km zandweg konden verwachten die soms vrij slecht zou zijn, maar wel goed te doen met een RAV. We kozen voor het avontuur, en gelukkig bleek het inderdaad goed te doen te zijn. Misschien dachten we teveel aan een vergelijkbare weg als bij het National Park, maar eigenlijk was de weg toch best goed te doen.

In the middle of nowhere vonden we ineens de grens tussen Malawi en Zambia. Er moest een mannetje gehaald worden die ons van de nodige stempels te voorzien dat we Malawi hadden verlaten en vervolgens zochten we verder naar een Zambiaans grenskantoor. Daar kwamen we na een aardig eindje in niemandsland te hebben gereden, maar hier was geen mannetje te vinden om te stempelen. Gelukkig had iemand ons getipt dat we het wel in Isoka zouden kunnen regelen (een dag reizen verder maar dat was allemaal geen probleem). Ook hier weer in the middle of nowhere stond een jongen die heeeeeeel graag een lift wilde. En ook al was onze auto al aardig vol, we konden het niet over ons hart verkrijgen om hem te laten staan, want er leek voorlopig geen auto voorbij te komen. Na zijn papieren en tas te hebben gecontroleerd, namen we hem maar mee. Dat was wat krap voor de dames achterin, maar ook wel weer leuk om hem te kunnen helpen en liedjes uit te wisselen. We hebben sowiezo de hele reis erg veel gezongen, ook al begaf de speaker het regelmatig. Geloof dat ik in tijden niet zoveel gezongen heb.

Een paar uurtjes voor het donker vonden we gelukkig een erg leuk kampeerterrein. Alles was hier goed geregeld. Overal vonden we tot nu toe schone toiletgebouwen en goede kampeer faciliteiten. Het leuke hier was dat ze een grote groentetuin hadden als voorbeeld voor de lokale community, en George legde ons met passie uit hoe het wormen project en farming Gods way methodes werkten. En de groentjes stonden er dan ook supergoed bij.

Een eindje verderop kwamen we aan bij de Kapisya hot springs, waar ik al eens eerder over geschreven heb. We konden weer een deal regelen met Mark om goedkoop in een van de luxe huisjes te kunnen. We genoten van de hot springs, vooral ook ’s ochtens om half 7 met de nevel boven de springs en de overvliegende taroccos (zwarte vogels met knalrode veren). Het raften was helemaal ‘spectaculair’. Niet zozeer door de stroomversnelilngen, maar meer door het ontwijken van rotsen in het lage water en vooral doordat we op een gegeven moment een enorme krokodil vlak voor ons het water in zagen glijden eehks. De gids vond het allemaal maar normaal, maar wij vonden het toch even eng. We bleven gelukkig allemaal in de boot bij de grootste stroomversnelling (dank zij Judith die Esther net op tijd naar binnen wist te trekken). De lange wandeling terug door de velden tegen zonsondergang was vooral lekker omdat we eindelijk weer eens wat beweging kregen.

De laatste stops onderweg terug waren nog in Mutinondo wilderness camp, waar we vooral veel foto’s maakten van elkaar terwijl we foto’s aan het maken waren, bij het mooie licht over de heuvels. De bossen rondom de granietheuvels kleurden groen en rood in de zon. In het donker en zonder electriciteit hadden we dan toch het gevoel even in donker afrika te zitten, maar de duizenden sterren maakten veel goed.
Al met al was het een fantastische reis, met dank aan Esther, Judith en Marije voor de gezelligheid, voor het in- en uitpakken van de auto, voor het opzetten en afbreken van de tenten, voor de lange ritten, voor de zangtalenten en vooral dat jullie helemaal naar Zambia zijn gekomen.